[Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις… / Γιατί δὲ μιλᾷς; / Πές μου!... Τάσος Λειβαδίτης]
Πριν αρχίσω τη μέρα μου, τρέχω να μάθω τι έγινε στον κόσμο.
Κάτι που θα με ξαφνιάσει, που ίσως με τρομάξει, ίσως μου δώσει χαρά υπέρμετρη...
- Όλοι ξέρουμε ότι ο κόσμος αυτή την εποχή είναι γεμάτος δράματα.
Και νιώθουμε ότι ζούμε ανάμεσά του, δηλαδή σ' ένα κόσμο συνειδητά ή ασύνειδα απελπισμένο, όπου η απόγνωση δυστυχώς έχει γίνει η σταθερή θερμοκρασία της φιλοσοφίας μας.
Από την άλλη, ενώ πιστεύουμε ότι ο ορίζοντας είναι γεμάτος οράματα, ΔΕΝ έχουμε μάτια γι' αυτά.
- Ωστόσο, το ότι δεν έχουμε μάτια για να δούμε τα οράματα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν!
Γιατί αυτά ξεπετιούνται σχεδόν καθημερινά μέσα από ζυμώσεις, όπως οι ατμοί μέσα από το καζάνι των μαγισσών του "Μάκβεθ", που αναγγέλλουν στον αμαρτωλό ήρωα το μέλλον!
Θέλω να πω ότι όλοι μας έχουμε την αγωνία για το πώς προδιαγράφεται το αύριο!
Αυτό φυσικά το μαθαίνουμε στην πορεία...
- Εκείνο που μας κατατρύχει είναι ότι είμαστε αβοήθητοι.
Κι όσο οι όποιες φιλοσοφικές θεωρίες να είναι μια διαφυγή ή ένα άλλοθι (όχι για όλους αλλά για λίγους), μέσα σ' αυτή την συλλογική και εντέλει και ατομική κρίση, είναι αδύνατο να του παρασταθούν του ανθρώπου!
Πριν δυο-τρεις μέρες η Αττική δέχτηκε μια κατακλυσμιαία επίθεση από καιρικά φαινόμενα.
Αυτή η επίθεση κράτησε για ένα 6άωρο περίπου και ύστερα ήρθε η ηρεμία.
Εκεί λοιπόν βρίσκονται και τα "οράματα"!
- Στην καινούργια μέρα φωλιάζουν μυστικά...
Επίσης μερικές φορές, καλό είναι ν' αφήνετε την φαντασία να διεκδικεί τα δικαιώματά της!
No comments:
Post a Comment