Καλημέρα... υπό βροχή!

Η βροχή πέφτει στο Λεκανοπέδιο με τη βουβή υπομονή της ματαιοπονίας...

Ο σκύλος μου όμως δεν ξέρει από τέτοια.

Δυνατός, ακαταπόνητος, τραβάει μπροστά κι εγώ κλειδαμπαρωμένος στον εαυτό μου, απολαμβάνω το ψιλόβροχο, βουλιαγμένος στην αναπόληση μιας ζωής που μας κάνει να νιώθουμε λαθρεπιβάτες.

Να, κι ο μεσήλικας που συναντώ κάθε πρωί και σήμερα μοιάζει ναυάγιο ανθρώπου, σηκώνει το χέρι σαν σε χαιρετισμό κι εγώ ανταποδίδω.

Κοντοστέκομαι... κι ο σκύλος μαζί μου και ρίχνει το βλέμμα του στη λεωφόρο.

Κοιτάζω τη βροχή που πέφτει κάτω από το φως της δημόσιας κολόνας...

Ο γείτονας εξαφανίστηκε και οι δρόμοι είναι έρημοι.

Μονάχα εγώ!!!

• Ο ουρανός αστράφτει και μια βροντή κάνει το ζώο μου να αλαφιάζεται.

Ξανασκέφτομαι την ελευθερία μου, αλλά και τις ψευδαισθήσεις των άλλων.

Και οι "άλλοι" είναι εκείνοι οι καλοθρεμμένοι υπήκοοι της Κίρκης που στον αιώνα τον άπαντα δεν υπάρχει περίπτωση να της αμφισβητήσουν την εξουσία κι αυτό γιατί δεν τους συμφέρει.

Δεν θα γίνουν ποτέ ελεύθεροι.

Ευτυχία τους λένε τη σκλαβιά τους!

• Γιατί, ξέρετε, ότι ο θεσμός της δουλείας δεν καταργήθηκε - απλώς έγινε... εσωτερικός!

Ο Καρλ Γιάσπερς που πέρασε μέσα από τον παραλογισμό μιας ολοκληρωτικής εποχής, έλεγε:

"Το τρομερό είναι πως μέσα στην ίδια την ελευθερία υπάρχει ένας συντελεστής αυτοκαταστροφής. Ο πολιτικά ελεύθερος κόσμος είναι χαμένος αν μεγάλοι πολιτικοί δεν εμφανίζονται σε κάθε γενιά. [...] Μπορεί κανένας να εφαρμόσει στην περίπτωσή τους αυτό που λέγανε για τον Περικλή: από τη στιγμή που ανέλαβε να κυβερνήσει την Αθήνα, δεν τον ξαναείδανε να γελάει..."

ΑΚΟΜΑ ΒΡΕΧΕΙ...