Αυτή η ιστορία με το βιβλίο του Νότη Κύτταρη "Το βαριετέ στο ελληνικό θέατρο", μου θύμισε μια άλλη (που δεν την έχω ξεχάσει...) με την ηθοποιό Άννα Κοκκίνου, την οποία πολύς κόσμος του θεάτρου την έχει περί πολλού. Κι εγώ την είχα... [Τώρα όμως ΟΧΙ!!!] Μέχρι που μου ζήτησε συνεργασία! Και συνεργαστήκαμε στο Φεστιβάλ των μικρών έργων του Σάμιουελ Μπέκετ στο θέατρο Σφενδόνη. Με χαρά είχα ανταποκριθεί τότε στην επείγουσα πρόσκλησή της να βοηθήσω στην προσπάθεια οργάνωσης του «Φεστιβάλ Μπέκετ», παρότι είχα άλλες οικονομικά πιο συμφέρουσες και άμεσα αποδοτικές προτάσεις για συνεργασία. Ασφαλώς θα θυμάται ότι δεν της έβαλα το μαχαίρι στο λαιμό για τα χρήματα. Εργάστηκα με πολλή διάθεση και έκανα παραπάνω απ’ όσα έπρεπε κι αυτό το γνωρίζει πολύ καλά, όπως το γνωρίζουν και οι καλλιτέχνες που πήραν μέρος στο Φεστιβάλ, αλλά και οι άλλοι συνεργάτες της. Ο χρόνος και ο κόπος που διέθεσα ήσαν υπερβολικοί…
Πέρασαν αρκετοί μήνες δίχως να την ενοχλήσω γιατί ακριβώς σεβάστηκα τον κόπο της Θεώρησα ότι ήταν απαραίτητο να περάσει κάποιος χρόνος, να «στρώσουν» τα οικονομικά της και μετά να της υπενθυμίσω την οφειλή. Τελικά πέρασαν χρόνια, και η οφειλή δεν τακτοποιήθηκε. Ήρθε και η οικονομική κρίση και έτσι ξεχάστηκε το πράγμα. Φυσικά εννοείται ότι κι εγώ πλέον δεν περιμένω τίποτε!!! Αλλά επανήλθα για να υπογραμμίσω το ήθος μερικών ανθρώπων της τέχνης και γενικότερα του πολιτισμού. Περιττό να σημειώσω ότι πολλές φορές εργάστηκα δίχως να πληρωθώ, όχι γιατί το επιδίωκα αλλά γιατί ήμουν ελαστικός. Τελικά υπήρξαν πολλοί στο χώρο του πολιτισμού που με εξαπάτησαν στις επαγγελματικές συνεργασίες... Και τώρα κάνοντας μια αναπόληση, τους λυπάμαι!!!
No comments:
Post a Comment