ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ... ΦΩΣ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ!

Δεν θα γράψω πολλά για το σκάνδαλο με τις μίζες της Siemens. Απλώς θα παραθέσω τρία κείμενα από τη συντηρητική εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ [05/07/2008], όπου εύγλωττα διατυπώνονται σκέψεις με βάση τη λογική και την ηθική. Τώρα, κατά πόσο η ηθική της πολιτικής έχει κυρίαρχη θέση στο πολιτικό μας σύστημα είναι ένα ζήτημα που θέλει μεγάλη ανάλυση. Πάντως, από την εμπειρία μας, έχει διαπιστωθεί ότι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ εν Ελλάδι είναι νέτη-σκέτη! Δεν υπάρχει το πάθος της δικαιοσύνης, της προσφοράς, του αλτρουισμού, της θυσίας... Ζούμε το δράμα της πολιτείας που έχει απομονωθεί από την επιδημία της πανούκλας [δες και την "Πανούκλα" του Αλμπέρ Καμί]. Δεν έχει και μεγάλη σημασία αν μέσα από τη μεγάλη αγωνία για το μέλλον του τόπου ξεκορμίζουν, αναπηδάνε κάποιες ατομικές αρετές, που αποτελούν την τραγική τιμή του ανθρώπου... Είμαστε, δυστυχώς, σε κατάσταση πολιορκίας. Φως, περισσότερο φως!

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ: Οι σειρήνες της διαπλοκής

Οι περιπέτειες και τα ταξίδια ενός υπουργού θα είχαν μικρή σημασία σε μια εποχή όπου διαπιστώνονται ροές εκατομμυρίων ευρώ σε μίζες. Υπάρχουν, όμως, δύο σοβαρά ζητήματα. Πρώτα απ’ όλα αποδεικνύεται πόσο σοφό ήταν το «σεμνά και ταπεινά», όχι με την έννοια της αόριστης ηθικολογίας, αλλά με την έννοια της προστασίας ενός υπουργού από παγίδες. Οσο περισσότερο προσελκύουν οι σειρήνες της πολυτελούς ζωής ένα πολιτικό, τόσο πιο επικίνδυνες γίνονται και οι σειρήνες της διαπλοκής στην αρχή και της διαφθοράς ενδεχομένως μετά. Δεύτερο ζήτημα είναι το θέμα ηθικής τάξης, ότι δηλαδή δεν μπορεί ένας υπουργός να πηγαίνει σε ταξίδι το οποίο έχουν –αν όχι πληρώσει– οργανώσει ο διευθύνων σύμβουλος ενός μεγάλου προμηθευτή του υπουργείου και ο εν μέρει ιδιοκτήτης μιας ελεγχόμενης εταιρείας, ο οποίος ενδιαφερόταν μάλιστα τότε για την «Ολυμπιακή». Αυτά τα χρήσιμα συμπεράσματα προκύπτουν από το τελευταίο επεισόδιο της Siemens, το οποίο σε καμία όμως περίπτωση δεν είναι και το σημαντικότερο του πολύκροτου αυτού φακέλου.

Mα δεν ντρέπονται;

Οπως σε κάθε σκάνδαλο, έτσι και στο σκάνδαλο Siemens, ακούγεται συχνά ότι ο πυρήνας του είναι οικονομικός και πολιτικός, όχι ηθικός· αν λειτουργούν οι νόμοι και ο ανταγωνισμός, τέτοια φαινόμενα δεν συμβαίνουν. Ωστόσο τα γεγονότα τα ίδια, κυρίως ο τρόπος που απορροφά η κοινή γνώμη τους κραδασμούς του σκανδάλου, δείχνουν ότι η ηθική διάσταση είναι κυρίαρχη. Ο κόσμος νιώθει αηδιασμένος και το δηλώνει παντοιοτρόπως σε κάθε δημοσκόπηση των τελευταίων ημερών. Οι πολίτες αγανακτούν για την ολιγωρία της δικαστικής έρευνας, την οποία θεωρούν απόπειρα συγκάλυψης, οργίζονται για την αναισθησία των πολιτικών, οι οποίοι είτε διαψεύδουν με μισόλογα είτε σιωπούν είτε κρύβονται πίσω από τη δικαστική έρευνα.

Ο αιρετός ηγέτης ορκίζεται όχι μόνο να διαφυλάσσει τις ελευθερίες και τον νόμο, αλλά και να είναι ό ίδιος ζων παράδειγμα χρηστού πολίτη. Ωστε στο πρόσωπό του να ενσαρκώνονται συμβολικά οι αξίες του δημοκρατικού κράτους. Οταν ο αιρετός άρχων, ο φύλακας του δημόσιου πλούτου, ο εκφραστής του δημόσιου ήθους, λαμβάνει δώρα, ασχημονεί, προκαλεί, χαριεντίζεται με τους εθνικούς προμηθευτές, ζει ως σταρ και όχι ως δημόσιος λειτουργός, ακόμη κι αν δεν προκύπτει ποινική ευθύνη, εφόσον έχει παραβεί τον ηθικό κώδικα, έχει τελειώσει. Κι αν δεν το αντιλαμβάνεται ο ίδιος, κι αν δεν παραιτείται, τότε οι άλλοι αιρετοί πρέπει να του το ζητήσουν: να θυσιαστεί, για να διασωθεί η συμβολική τάξη, ο ηθικός σκελετός που συνέχει το σύστημα.

Δεν το κάνουν. Μένουν γαντζωμένοι, με νύχια και δόντια, στην εξουσία που τους δανείστηκε προσωρινά και με σκληρούς όρους, λες και η εξουσία είναι κληρονομική, σαν ελέω Θεού μοναρχίσκοι, σαν μωροί Λουδοβίκοι και Αντουανέτες. Αυτή την αναξιοπρέπεια βλέπουν οι πολίτες, τη λιποψυχία και τη βαθιά ιδιοτέλεια, το συντεχνιακό πνεύμα που κουκουλώνει και προστατεύει τα μέλη του κλαν, την αλαζονοδειλία της μη λογοδοσίας και της ασυλίας, αυτά βλέπουν ως παράδειγμα πολιτικού ήθους από τους αιρετούς ηγέτες τους. Και αναρωτιούνται: Μα δεν ντρέπονται; Οχι. [Του Niκoυ Γ. Ξυδάκη]

Ζητείται πολιτικό σθένος

Eάν είναι αληθές ότι η εταιρεία Siemens είχε επίσημη φανερή πολιτική προώθησης των πωλήσεών της, τη χρηματοδότηση κομμάτων και πολιτικών προσώπων, όπως προκύπτει από τη μέχρι τώρα έρευνα της Γερμανικής Δικαιοσύνης. Εάν ακόμα ισχύει, σύμφωνα με την ίδια έρευνα ότι τουλάχιστον για τις εκλογές του 2000 και του 2004, εκταμιεύτηκαν από τα γερμανικά ταμεία με προορισμό την Ελλάδα μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Εάν επίσης λάβουμε υπόψη ότι εδώ ακόμη ψάχνουμε να βρούμε πού πήγε ένα ασήμαντο ποσό σε σχέση με τα εκταμιευθέντα. Τότε μάλλον πρέπει κανείς να περιμένει από πολιτικούς αρχηγούς με σθένος αντίστοιχο του αξιώματός τους, είτε να παραδεχθούν επιτέλους ότι, «ναι έτσι χρηματοδοτούνταν μέχρι σήμερα το κόμμα μας, συγγνώμη, από εδώ και πέρα αυτό αλλάζει» είτε να δηλώσουν κατηγορηματικά ότι ούτε από τη Siemens ούτε από άλλη εταιρεία χρηματοδοτήθηκε ποτέ ο προεκλογικός τους αγώνας.

Μέχρι στιγμής κανείς από τους δύο αρχηγούς των κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα από το 1974 έως σήμερα δεν έχει κάνει κάποια δήλωση, που να αποκηρύσσει το παρελθόν και να ατενίζει το μέλλον.

Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που σημαντικό ποσοστό Ελλήνων πολιτών αποστρέφονται τα δύο μεγάλα κόμματα. Αυτός είναι ο λόγος που οι πολιτικοί αναλυτές πιθανολογούν ότι αυτή η καταρχήν απέχθεια ή υποβόσκουσα οργή και αγανάκτηση μπορεί να πάρει μονιμότερα χαρακτηριστικά και από απλή διαμαρτυρία να γίνει -εάν υπάρξει τρίτη λύση- καταλύτης πολιτικών αλλαγών.

Δεν μας νοιάζει λοιπόν ποιος είναι ο κολλητός του τάδε υπουργού ή του άλλου γόνου πολιτικού τζακιού, ακόμη κι αν είναι κάποιος τύπος που σαν κύρια δουλειά του είχε να λαδώνει μια χώρα. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Ούτε μας νοιάζει σε ποιον όροφο άφησε τα λεφτά ο «αυτοδημιούργητος» Τσουκάτος. Η μικρή μας πατρίδα μάς νοιάζει που τρεκλίζει μεθυσμένη από λόγια και υποσχέσεις 5-6 οικογενειών και μερικών δεκάδων συμμαθητών που σφετερίζονται την αφέλεια ή την ιδιοτέλειά μας. [Tου Σωκράτη Τσιχλιά]