Δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον Χρήστο Ιακώβου, τον προπονητή που "χάρισε" στην Ελλάδα ένα σωρό ολυμπιακά μετάλλια. Απλώς , όπως όλοι οι Έλληνες, έτσι κι εγώ θαύμασα τη μαγκιά του που έφτιαξε μια φοβερή ομάδα. Οι επιτυχίες του, η καταγωγή του, ο ήπιος χαρακτήρας του και η εν γένει συμπεριφορά του πρόβαλαν μια εικόνα ενός συμπαθούς ανθρώπου. Και έγινε συμπαθής. Τιμήθηκε και ανέβηκε στην εκτίμηση όλου του φίλαθλου κόσμου αλλά και εκείνων που δεν είχαν κάποια σχέση με τον αθλητισμό.
Η υπόθεση του "ντοπαρίσματος" ξαφνικά άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και βγήκαν παγανιά τα σκυλιά της τηλεόρασης. Όλοι το ξέρανε, όλοι το είχαν καταλάβει, όλοι είναι "άγιοι" και "παρθένες", όλοι είναι αναμάρτητοι, όλοι έγιναν εισαγγελείς και δικαστές! Όλοι όμως κάτι έχουν να "εισπράξουν" από την υπόθεση! Άλλος θα απολαύσει δημοσιότητα, άλλος θα προβάλει τη χαιρεκακία του, άλλος θα πάρει εκδίκηση για κάποιους προσωπικούς λόγους, κάποιες εφημερίδες θα πουλήσουν περισσότερα φύλλα, τα τηλεοπτικά κανάλια θα ανεβάσουν την τηλεθέαση...
Κι έχει την ατυχία τούτη η κοινωνία να ξαναγυρίζει στη ρωμαϊκή εποχή, στην εποχή της ανθρωποφαγίας. Ρίξτε τον, λοιπόν, τον Ιακώβου στην αρένα να τον κατασπαράξουν τα θηρία. Προηγουμένως έχει συντριβεί ο άνθρωπος κι ό,τι απόμεινε ρίχνεται στα θηρία. Όχι, δεν συμφωνώ με την υστερία, κι ούτε βέβαια με την ανθρωποφαγία. Αν υπάρχει αδίκημα, ας το βρει η δικαιοσύνη. Όμως, δεν μπορεί ο καθένας να γίνεται δικαστής! Η ηθική σήμερα, δυστυχώς, έχει πολλές όψεις. Κι ο καθένας βάζει τις δικές του συντεταγμένες. Ας σεβαστούμε, λοιπόν, τον Χρήστο Ιακώβου.
2 comments:
Σωστό και ψύχραιμο σε βρίσκω.
Μια παρατήρηση μόνο: ο Αίολος σε έναν ασκό είχε κλεισμένους τους ανέμους.
Ελπίζω να έγινε κατανοητό ότι η στάση μου δεν υποκρύπτει κάτι άλλο. Μακάρι να ήμουν πάντα ψύχραιμος. Βλέπεις εδώ μόλις παραπατήσεις σου δίνουν μια και σε ξαναρίχνουν...
Post a Comment