Στην Αμαλιάδα! Ναι, από τη Θράκη στην Αμαλιάδα! Η φίλη μου η Ελένη Σκάβδη μηδένισε την απόσταση, αφότου αποφάσισε να φτιάξει το σπιτικό της στην Αμαλιάδα. Κι εκεί έδωσε χωρίς φειδώ την αγάπη της. Αγάπησε τον τόπο που γεννήθηκε , αγάπησε τον τόπο που τώρα ζει. Αλλά η Ελένη αγαπά καθετί που είναι αληθινό και είναι σ' έναν διαρκή πνευματικό πυρετό.
Δεν έχω ξανασυναντήσει άνθρωπο πιο μεθυσμένο από αγάπη για τον τόπο της - είτε είναι η Θράκη, είτε είναι η Ηλεία! Ωστόσο, μερικές φορές νιώθει μόνη κι έρημη μέσα σε μια πλάση που δεν δίνει απόκριση όχι μονάχα στη δική της αλλά σε καμιά φωνή. Παρ' όλα αυτά, πιστεύει ότι ο κόσμος έχει ψυχή, αλλά κάποιοι την έχουν ξεχάσει. Όταν γράφει για την Πηνεία, ή τις γωνιές της Κομοτηνής ή ακόμα για τον Αντώνη Σιμιτζή ή την Σώτη Τριανταφύλλου, θαρρείς πως θέλει να περάσει μέσα από το λόγο της τους κραδασμούς της δικής της ψυχής. Η Ελένη ανήκει στην ομάδα των ανθρώπων που με τα γραφτά τους καταθέτουν για μιαν αλήθεια εσωτερική που προβάλλεται στην οθόνη του έξω κόσμου και τον πλημμυρίζει με οράματα. Αλλά, όπως γράφει, με τον ίδιο τρόπο και μιλάει. Μνημειώνει σε κρύο μάρμαρο τους παλμούς της ζωής. Είναι μια γυναίκα που αφού έδωσε το πάθος της στους κοινούς αγώνες, στις διαδηλώσεις, στις ατέρμονες κομματικές συζητήσεις και τους ανταγωνισμούς, αντί να επωφεληθεί πρακτικά από τις δυνατότητές της και να τις χρησιμοποιήσει προς ίδιον όφελος, εντάχθηκε φυσιολογικά στο κοινό απόθεμα ψυχής, εκμηδενίζοντας το προσωπικό. Ωστόσο, ο προσωπικός της φθόγγος αποτυπώνει την αγωνία της - όχι τη μεταφυσική - αλλά για την ζώσα πραγματικότητα. Τη νοιάζει το εντεύθεν και όχι το επέκεινα - έτσι νομίζω. Από τότε που που με το "Βήμα της Ηλείας" αγωνιζόταν - κυριολεκτικά - να προβάλει τοπικά ζητήματα, προβλήματα που αγγίζουν την ανθρώπινη διαβίωση και το περιβάλλον...
Έχω όμως την αίσθηση ότι με την Ελένη συνταξιδεύουμε.
Ελένη, υποκλίνομαι. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Και το τραγούδι για σένα...
Δεν έχω ξανασυναντήσει άνθρωπο πιο μεθυσμένο από αγάπη για τον τόπο της - είτε είναι η Θράκη, είτε είναι η Ηλεία! Ωστόσο, μερικές φορές νιώθει μόνη κι έρημη μέσα σε μια πλάση που δεν δίνει απόκριση όχι μονάχα στη δική της αλλά σε καμιά φωνή. Παρ' όλα αυτά, πιστεύει ότι ο κόσμος έχει ψυχή, αλλά κάποιοι την έχουν ξεχάσει. Όταν γράφει για την Πηνεία, ή τις γωνιές της Κομοτηνής ή ακόμα για τον Αντώνη Σιμιτζή ή την Σώτη Τριανταφύλλου, θαρρείς πως θέλει να περάσει μέσα από το λόγο της τους κραδασμούς της δικής της ψυχής. Η Ελένη ανήκει στην ομάδα των ανθρώπων που με τα γραφτά τους καταθέτουν για μιαν αλήθεια εσωτερική που προβάλλεται στην οθόνη του έξω κόσμου και τον πλημμυρίζει με οράματα. Αλλά, όπως γράφει, με τον ίδιο τρόπο και μιλάει. Μνημειώνει σε κρύο μάρμαρο τους παλμούς της ζωής. Είναι μια γυναίκα που αφού έδωσε το πάθος της στους κοινούς αγώνες, στις διαδηλώσεις, στις ατέρμονες κομματικές συζητήσεις και τους ανταγωνισμούς, αντί να επωφεληθεί πρακτικά από τις δυνατότητές της και να τις χρησιμοποιήσει προς ίδιον όφελος, εντάχθηκε φυσιολογικά στο κοινό απόθεμα ψυχής, εκμηδενίζοντας το προσωπικό. Ωστόσο, ο προσωπικός της φθόγγος αποτυπώνει την αγωνία της - όχι τη μεταφυσική - αλλά για την ζώσα πραγματικότητα. Τη νοιάζει το εντεύθεν και όχι το επέκεινα - έτσι νομίζω. Από τότε που που με το "Βήμα της Ηλείας" αγωνιζόταν - κυριολεκτικά - να προβάλει τοπικά ζητήματα, προβλήματα που αγγίζουν την ανθρώπινη διαβίωση και το περιβάλλον...
Έχω όμως την αίσθηση ότι με την Ελένη συνταξιδεύουμε.
Ελένη, υποκλίνομαι. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Και το τραγούδι για σένα...
The Doors - Riders on the Storm
No comments:
Post a Comment