Η "ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ"... θύμωσε!

Εξαρχής το δηλώνω πως είμαι εναντίον των "υπογραφών"! Εγώ είμαι "στρατευμένος" καθημερινά. Και η στράτευσή μου αυτή φαίνεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου: στην καθημερινή συμπεριφορά μου, στην κομματική μου τοποθέτηση και λειτουργία, στην επαγγελματική μου δραστηριότητα, στην ενασχόλησή μου με τα γράμματα και τις τέχνες, παντού...

Η ιστορία της "υπογραφολογίας" είναι πολύ παλιά και δεν ξέρω αν πλέον έχει κάποιο αντίκρισμα κι αυτό δεν το έχουν καταλάβει αυτοί που διακινούν αυτό το σύστημα. Αυτοί είναι κατά κανόνα οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες που στηρίζουν αιωνίως και τυμπανίως τον Συνασπισμό σε όλες τις κατά καιρούς μεταμορφώσεις του (ΚΚΕεσωτ., ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ).

Δεν μπορώ να ξεχάσω την περίοδο που το "βρώμικο '89" βρισκόταν σε εξέλιξη, και τότε διακινούνταν κατάλογοι με υπογραφές διαφόρων διανοουμένων και καλλιτεχνών, που ζητούσαν την κεφαλήν επί πίνακι του Παπανδρέου, τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και ωρύονταν για τον πολιτισμό μας! Η ιστορία είναι γνωστή...

Στρατεύεται κανείς καθημερινά κι όχι όταν το κομματικό καθήκον καλεί. Στην προκειμένη περίπτωση ο Συνασπισμός επιχειρεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα ενόψει και της αλλαγής ηγεσίας. Και "διαπίστωσε" ότι η Τέχνη πρέπει να "θυμώσει"! Ποια τέχνη; Η κοινή λογική, το bon sens, το common sense, επιβάλλει να αξιολογήσει κανείς τις καταστάσεις και να αποφανθεί ότι η ΤΕΧΝΗ μπορεί να θυμώνει όχι όμως πεδικλωμένη στα κομματικά γρανάζια.

Η "Θυμωμένη Τέχνη" έχει μια λογική που επιβάλλεται από τον πολιτικό μηχανισμό του κόμματος, που δήθεν στη χώρα μας έχει το προνόμιο να είναι το κόμμα των διανοουμένων και των καλλιτεχνών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες του Συνασπισμού είναι οι περισσότερον ευνοημένοι από όλες τις κυβερνήσεις. Οι συγγραφείς του Συνασπισμού είναι στις διάφορες επιτροπές του υπουργείου Πολιτισμού, οι συγγραφείς του Συνασπισμού βραβεύονται, οι καλλιτέχνες του Συνασπισμού επιδοτούνται με παχυλές επιχορηγήσεις, οι άνθρωποι του Συνασπισμού καταλαμβάνουν καίριες θέσεις είτε είναι το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία είτε η Νέα Δημοκρατία.

Πρόσφατο παράδειγμα: στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου ανέλαβε ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης. Προηγουμένως ήταν ο Δημήτρης Νόλλας. Και οι δύο κινούνται μονίμως στο χώρο του Συνασπισμού. Μπορώ να αραδιάσω ονόματα και τι κάνει ο καθένας και θα καταλάβετε τι εννοώ. Θέλω να πω ότι μπορεί να "θυμώνει" η Τέχνη, αλλά για ποιο πράγμα; Μήπως επειδή άργησαν οι επιχορηγήσεις;

Η διαπάλη των ιδεών δυστυχώς δεν γίνεται με ισόβαθμες προϋποθέσεις. Έχω την εντύπωση ότι και σ' αυτή την περίπτωση χωρεί η υποψία του καιροσκοπισμού. Θα τον δεχόμουν τον καιροσκοπισμό όταν υπάρχει χρησιμότητα για το σύνολο και σωφροσύνη, κι όταν η ανάγκη της εκμετάλλευσης των κατάλληλων συνθηκών έχει τη δυνατότητα να περισώσει μια επισφαλή κατάσταση. Ίσως ο καιροσκοπισμός να είναι αρετή όταν παρακολουθεί μια εθνική (και όχι στενά κομματική) πολιτική. Η ανιδιοτέλεια της ιδέας, πάντως, έχω την εντύπωση πως έχει οριστικά καταργηθεί.

Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν η μονήρης πορεία σε μονήρεις δρόμους ή μονοπάτια οδηγεί στην έρημο! Και το λέω αυτό διότι για να έχεις οποιαδήποτε επιρροή, είναι απαραίτητο να είσαι "ενταγμένος" κάπου, να έχεις παραδώσει την ανεξαρτησία σου για να μπορείς να δεχτείς ενδεχομένως και την αλληλεγγύη της ομάδας. Εγώ προσωπικά, έχω μακρά εμπειρία και γνωρίζω από πρώτο χέρι πως πάντοτε καραδοκούν οι απογοητεύσεις και οι αλλεπάλληλες οδυνηρές διαψεύσεις. Έτσι οδηγήθηκα στην εκούσια παραίτηση. Ανήκω στους θλιμένους desperados της ιδέας...