ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ..

Ενδιαφέρουσα ήταν η εκδήλωση που οργάνωσε η ΕΣΗΕΑ με τίτλο «Τα μέσα ενημέρωσης και ο πολιτισμός». Απλώς ήταν ενδιαφέρουσα... Μια γενικόλογη κατάθεση σκέψεων των ομιλητών κυρίως, που για ένα βράδυ (όχι όλοι) "ξέχασαν" ή άφησαν στην εξώπορτα της ΕΣΗΕΑ την αυστηρότητα των θέσεων που υποστηρίζουν αρκετές φορές από το "ταμπούρι" τους στο μέσον που εργάζονται. Κι άλλες φορές έχουν γίνει "συζητήσεις", αλλά η κατάσταση στο χώρο μας εξακολουθεί να παραμένει η ίδια. Δηλαδή, κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί ότι είναι ρόδινα τα πράγματα κι έτσι όπως θέλουν να τα παρουσιάζουν. Και ξέρετε ότι είναι δύσκολο να γίνει κριτική διότι μετά, άντε να έχεις μούτρα να ζητήσεις κάτι από τους εν λόγω δημοσιογράφους, όπως ας πούμε "αγαπητή ή αγαπητέ συνάδελφε, έγραψα ένα βιβλίο, μήπως γίνεται να γράψεις κάτι γι' αυτό, ή έβγαλα ένα περιοδικό, πώς το βλέπεις, μήπως θα έπρεπε να το μάθουν περισσότεροι;" Δυστυχώς αλληλεγγύη δεν υπάρχει μεταξύ των δημοσιογράφων, διότι ο ένας κοιτάει να φάει τον άλλον. Μεταξύ μας τα συζητάμε αλλά κανείς δεν τολμάει να τα πει δημοσίως ή με τ' όνομά τους. Και δεν μένω στην "αλληλεγγύη". Όλοι έχουν δικαίωμα στη δημοκρατία των ιδεών. Και κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου κλείνει το στόμα ή να... σε απαγορεύει επειδή κρατάει την επίζηλη θέση του κριτικού ή του υπευθύνου των πολιτιστικών σελίδων.

Είπε στην εισήγησή της η γραμματέας του Μορφωτικού Ιδρύματος Φανή Πετραλιά ότι «...συρρικνώνεται ο πολιτιστικός κόσμος στον Τύπο υπέρ των κοσμικών και του λάιφ στάιλ». Καλά, το λεγόμενο "λάιφ στάιλ" ποιος το γράφει; Δημοσιογράφοι (που είναι και μέλη της ΕΣΗΕΑ) το πλασάρουν κι όχι μπακάληδες! Κι όσο για τη μάχη που δίνεται καθημερινά για τη διατήρηση ποιοτικού επιπέδου στην κάλυψη της επικαιρότητας στους τομείς του βιβλίου, του κινηματογράφου, του θεάτρου, της μουσικής, κι αυτό είναι κάτι που ελέγχεται. Υπάρχουν αρκετοί δημοσιογράφοι που δίνουν μάχες, αλλά αυτοί είναι μειονότητα. Αν μπω σε λεπτομέρειες θα μου την "πέσουν" και δεν έχω όρεξη για αντιπαραθέσεις. Στον μικρόκοσμό μας, γνωρίζουμε καλά ο ένας τον άλλον. Δεν κατηγορώ κανένα πρόσωπο, πόσο μάλλον την αγαπητή Φανή Πετραλιά, που έχει μια μακρά ιστορία την οποία και εκτιμώ. Αλλά απλώς πήρα αφορμή...