ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ...

Μια γρήγορη απόφαση ήταν να ταξιδέψω, στο νομό Ηλείας, με αφορμή την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου "Δρόμοι της οργής" του Αντώνη Σιμιτζή, που οργάνωσε η Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα στα Λεχαινά. Μια παρέα - πιστεύω, αγαπημένη - που θέλει να είναι σε εγρήγορση πνευματική. Και μάλλον τα καταφέρνει.

Στο διατηρητέο κτίριο του Σιδηροδρομικού Σταθμού των Λεχαινών, που όμως παραμένει εγκαταλειμμένο, το παραδοσιακό καφενείο έχει μετατραπεί χάρη στο μεράκι του ενοικιαστή του, σε ένα συμπαθητικό μπαράκι που συγκεντρώνει τη πιο ζωντανή μερίδα της τοπικής νεολαίας.

Εκεί, λοιπόν, κάθε Σάββατο κάτι γίνεται! Πεζογράφοι, ποιητές και άλλοι διανοούμενοι βρέθηκαν στο Σταθμό και μίλησαν για τη δουλειά τους, συζήτησαν με ανθρώπους που δεν θέλουν να κοιμούνται κι έχουν αγωνίες και επιζητούν να ζωντανέψει ο τόπος τους κόντρα στην μαζική ισοπέδωση που επιχειρεί ο τηλεοπτικός κρετινισμός και η κρατική αναλγησία, αβελτηρία, ολιγωρία, κι ό,τι άλλο θέλετε... Το Φράγμα έκανε εκδηλώσεις για τον αγαπημένο μας ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο που περνά μια δύσκολη περιπέτεια με την υγεία του (και του ευχόμαστε να είναι δυνατός), τον Διονύση Καρατζά, τον Δημήτρη Παπαχρήστο, τον Τάσο Γουδέλη, τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Παναγιώτη Κονδύλη, τον Δημήτρη Κανελλόπουλο, τον Γιάννη Πατίλη, και πολλούς άλλους (και την αφεντιά μου...).

Ήταν η στιγμή του Σιμιτζή χθες Σάββατο 14 Απριλίου. Ο χαιρετισμός του Διονύση Κράγκαρη μας εισήγαγε σ' ένα κόσμο ήρεμο, φιλικό και προσγειωμένο. Μίλησε ο Σχολικός Σύμβουλος Παναγιώτης Ζεύλας που είναι και διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας, κάνοντας μια σπουδαία ανάλυση του βιβλίου του Σιμιτζή. Μίλησε όμως και η δημοσιογράφος Ελένη Σκάβδη, που σχετικά πρόσφατα διέκοψε την έκδοση της εφημερίδας της "Το Βήμα της Ηλείας", γιατί δεν άντεξε τα οικονομικά βάρη αφ' ενός αλλά και την πίεση εκείνων που δεν θέλουν να τους ενοχλείς και η Σκάβδη πάντοτε ενοχλούσε με τα γραφτά της. Κανέναν δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί - κάθε λογής εξουσία. Είχε ν' αντιμετωπίσει και τους ανταγωνιστές που έκαναν τα αδύνατα δυνατά να πάψει να υπάρχει το "Βήμα της Ηλείας". Κάπου όμως νιώθω ότι η εφημερίδα θα ξαναβγεί κι ας μην το πολυπιστεύει η Ελένη, για την οποία ήταν ψυχοφθόρα η περίοδος της έκδοσης της εφημερίδας. Θα έρθουν καλύτερες μέρες!

Η Ελένη όμως δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Γράφει, επιμελείται κείμενα, προγραμματίζει την έκδοση βιβλίων, οργανώνει και συντονίζει εκδηλώσεις, ενδιαφέρεται για την Ηλεία (παρά το γεγονός ότι είναι Θρακιώτισσα) περισσότερο κι από κάποιους υπερπατριώτες. Τέλος πάντων θα ξαναμιλήσω για την Ελένη που την θεωρώ σημαντική προσωπικότητα... Για τον Σιμιτζή σκεφτόμουν να γράψω περισότερα, αλλά ξεστράτισα.

Ήθελα να πω ότι πήρα βαθιές ανάσες όταν βρέθηκα στην εξοχή. Η πεδινή Ηλεία είναι μια από τις ωραιότερες περιοχές της χώρας. Πραγματικά το μάτι σου χάνεται στην πρασινάδα. Οι μυρωδιές της άνοιξης μ' έφεραν στα ίσα μου. Το χαμομήλι και οι παπαρούνες απλώνονται λεύτερα χωρίς να σου ζητούν - μόνο να έχεις τα μάτια ανοιχτά και τις αισθήσεις σου εν εγρηγόρσει.

Ο Όμηρος ονομάζει την Ηλεία «θεία Ήλιδα» [Ήλιδα δίαν] κι ο Ευριπίδης “η Διός γείτων” . Εκεί οι Κουρήτες έκρυψαν το νεογέννητο θεό για να τον προφυλάξουν από τον πατέρα του Κρόνο, εκεί ο Δίας κατενίκησε τον Κρόνο σ’ έναν αγώνα πάλης, εκεί ο Απόλλων νίκησε τον Άρη στην πυγμή και τον Ερμή σε αγώνα δρόμου...

Όταν κατεβαίνω στην Ηλεία περιπλανιέμαι σε τόπους που αγάπησα. Αλλά και μόνο να διαβάζω τις επιγραφές με τις ονομασίες χωριών και πόλεων, κάτι μέσα μου σκιρτά. Μανωλάδα, Βάρδα, Λεχαινά, Ανδραβίδα, Σαβάλια, Αμαλιάδα, Χάβαρι, Μουζίκα, Λόπεσι, Δάφνη (το χωριό μου), Κεραμιδιά, Λουκάβιτσα, Σιμόπουλο, Εφύρα...

Παλιότερα πήγαινα πιο συχνά. Αφότου όμως έφυγε και η Μάνα τα πράγματα άλλαξαν κι εκείνη η λαχτάρα έδωσε τη θέση της στον πόνο της απουσίας...