ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ, ΤΗ ΛΕΝΕ ΒΑΓΓΕΛΗ, ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ!

ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ μετά από πολύ καιρό στην περίπτωση Ευάγγελου Βενιζέλου. Πήγε και μίλησε στο "επιστημονικό συμπόσιο" του ιδρύματος του ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ. Και μας έκανε την καρδιά... περιβόλι! Ο ακατονόμαστος φροντίζει την υστεροφημία του. Δικαίωμά του. Το γεγονός ότι έχει βάλει λυτούς και δεμένους να ξαναγράψουν την ιστορία για χάρη του, δεν είναι κάτι που του περιποιεί τιμή.

Η ιστορία δεν ξαναγράφεται σύμφωνα με τις επιθυμίες του καθένα. Το διατεταγμένο γράψιμο μπορεί να παρασύρει σε πλάνες θλιβερές. Οι δημοκρατικοί πολίτες που έζησαν την ταραγμένη περίοδο των Ιουλιανών του 1965 και της τρισάθλιας επιχείρησης της Αποστασίας, στην οποία ιερούργησε ο αρχι-αποστάτης ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, δεν ξεχνούν. Ούτε κι εγώ ξεχνώ, που ως μαθητής τότε έτρεχα με τον πατέρα μου στις διαδηλώσεις.

Το "ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ" είναι ένα σύνθημα και συνάμα χαρακτηρισμός της στάσης και της όλης πολιτικής συμπεριφοράς του ανθρώπου που δεν διστάζει ακόμη και τώρα να χλευάζει τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου, να λέει ψέματα χωρίς δισταγμό. Μίλησε στο "συμπόσιό" του για πολλούς και απόντες και είπε ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι. Δεν υπάρχουν για να τον αντικρούσουν - κι αυτό είναι το αίσχος!

Για να επανέλθω στον Ευάγγελο Βενιζέλο: μίλησε και αναφέρθηκε στην "κρίση του 1965"! Βαγγέλη, έχει μείνει στην ιστορία ως ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ. Κι εφόσον είσαι κυρίως πολιτικός, καλό είναι να εκφράζεσαι πολιτικά. Η επιστήμη μπορεί να μην έχει χρώματα, όμως η πολιτική έχει χρώματα. Λοιπόν, ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ δεν χρειάζεται νομιμοποίηση.

Ο μητσοτακισμός είναι το δηλητήριο που μπήκε στην πολιτική της εποχής μας και μεταχειρίζεται χίλια τεχνάσματα και αμέτρητες μεταμφιέσεις για να εξαπατά. Ντύθηκε προστάτης και σωτήρας, πατριώτης και αντιστασιακός, προφήτης και Κιγκινάτος. Ποτέ όμως δεν έπαψε να είναι ο άνθρωπος που πρόδωσε την παράταξή του, που εκμαύλισε συνειδήσεις, που βυσσοδομούσε επί χρόνια (κι ακόμα βυσσοδομεί), που η πολιτική ιστορία τον έχει τοποθετήσει στο περιθώριό της. Δεν μπορούμε πλέον να παίρνουμε τοις μετρητοίς αυτά που λέει σήμερα. Η πολιτική του δράση στο μάκρος τόσων χρόνων μας έσπρωξε στην οργισμένη καχυποψία και τη δυσπιστία. Δεν θεωρήσαμε ότι η πολιτική του Μητσοτάκη είχε ποτέ ιδεολογικό περιεχόμενο. Η δράση του μάλλον τον έκανε έναν δικολάβο που μια ζωή διεκπεραίωνε προσωπικές μικροϋποθέσεις. Κι αυτό το λέω διότι ο Μητσοτάκης πάντοτε εργάστηκε για τον εαυτό του - όχι για το συμφέρον του τόπου. Θα έπρεπε κάποτε να καταλάβει ότι οι αρτηρίες μας δεν έχουν αδειάσει από αίμα. Είμαστε ζωντανοί κι έχουμε μνήμη και πάθος για μια καλύτερη και δημοκρατική ζωή.