Κατά πού πέφτει ο Παράδεισος;;

Το διάβασμα και το γράψιμο είναι μια συντροφιά ψυχής για μένα. Το διάβασμα είναι διάβασμα και το γράψιμο είναι ή δημοσιογραφικό ή, ας πούμε, πιο περιποιημένο. Δεν ξέρω για πόσους συμβαίνει το ίδιο, αλλά είμαι βέβαιος ότι η εξάπλωση και η χρήση του διαδικτύου έχει αλλάξει πλέον τους όρους των επιθυμιών και των διαθέσεών μας.

Δεν είμαι βέβαιος αν το Ωραίο είναι ζήτημα πλειοψηφίας ή είναι προνόμιο κάποιων εκλεκτών. Ωστόσο, το διαδίκτυο δίνει τη δυνατότητα στον καθένα, υπό κατάλληλες συνθήκες, να μπει στη χορεία των εκλεκτών και να γίνει μέλος της λεγόμενης πνευματικής αριστοκρατίας.

Γεννιέται όμως το ερώτημα κατά πόσον είναι εύκολο να υπερπηδήσει κανείς τα διάφορα στεγανά που υπάρχουν. Τέλος πάντων, ψιλά γράμματα. Η επικοινωνία με την Τέχνη είναι κατά την πιο διαδεδομένη ανίληψη, ζήτημα αγωγής, καλλιέργειας. Αλλά το κοινό της Τέχνης είναι βέβαιο πως επιδέχεται απεριόριστη διεύρυνση.

Μπορεί ένας απαίδευτος ανθρωπάκος να έχει αθεράπευτη δίψα για το καλλιτέχνημα και από μόνος του να παλεύει και να βρίσκει τον τρόπο να μυηθεί και να οξύνει την ευαισθησία του. Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που έχουν εξαιρετική επίδοση λόγου χάρη στα τεχνικά έργα αλλά να είναι αδιάφοροι σε ό,τι προϋποθέτει καλλιτεχνική δεκτικότητα.

Ανάμεσα σε αυτές τις δυο ακραίες περιπτώσεις κλιμακώνονται όσοι μοιάζουν προορισμένοι ή όχι να σωθούν. Κι εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Κανείς δεν μπορεί να τους υποσχεθεί ότι η δια της Τέχνης σωτηρία εξασφαλίζει τον Παράδεισο. Τον Παράδεισο τον βρίσκει ο καθένας στην περιοχή που του ταιριάζει, είτε σε μια συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής είτε με τη μουσική της ταβέρνας είτε με μια όμορφη γυναίκα!