Ο σταλινισμός αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα!!!

The following two tabs change content below.

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Μην πάει ο νου σας στην περίπτωση του άλλοτε γενικού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (1953-1964) Χρουστσόφ, ο οποίος διακήρυξε την αποσταλινοποίηση της τότε ΕΣΣΔ, αλλά μετά από μερικά χρόνια αναλάμβανε ν’ αποκαταστήσει τη μνήμη του μακαρίτη Στάλιν! Μάλιστα είχε παραδεχτεί πως έκλαψε  την ημέρα του θανάτου του, σε αντίθεση με τον Μπέρια που δεν έκρυβε τη χαρά του. Άρχισε να λέγεται πως υπήρξαν μεν «υπερβάσεις» από την πλευρά του Στάλιν, αλλά στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ο Χρουστσόφ έλεγε πως ακόμη και στην κομμουνιστική κοινωνία [όπως αυτός την οραματιζόταν] δεν θα μπορούσε να υπάρξει απόλυτη ελευθερία!!! Επιπλέον, δεν δίστασε να φωνάξει πως η σοβιετική λογοτεχνία, λόγου χάρη, θα έπρεπε να πορευτεί κάτω από την άμεση καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος!!! Πολλά είπε κι έκανε, αλλά φαίνεται πως δεν ήταν αρκετά ως προς την αποκατάσταση του Στάλιν κι έτσι απομακρύνθηκε από την ηγεσία της χώρας το 1964 και αντικαταστάθηκε από τον [χειρότερο] Μπρέζνιεφ.

Τώρα θα μου πείτε ότι ίσως αυτά να είναι γνωστά. Ναι, εν πολλοίς είναι γνωστά αλλά εγώ τα ξαναφέρνω στο νου για να κάνω τις αναγκαίες αναφορές στο κόμμα που σήμερα κυβερνά τη χώρα μας. Άλλα διακηρύσσει ο αρχηγός του και πρωθυπουργός και άλλα κάνει. Από την ημέρα που ανέλαβε να οδηγήσει αυτό συνονθύλευμα των συνιστωσών στην εξουσία, μεταχειρίστηκε όλα όσα περιλαμβάνονται στα εφόδια ενός τυχοδιώκτη, ενός δημαγωγού, ενός λαϊκιστή, δίχως να τον απασχολεί αν λέει ψέματα, αν υποκρίνεται, αν κάνει κακό στη χώρα και τον λαό που του εμπιστεύτηκε τις τύχες του.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν τα στελέχη του κυβερνητικού κόμματος και ο αρχηγός τους προσομοιάζουν εκείνες της θλιβερής περιόδου του σταλινισμού, όπου το μαύρο το έλεγαν άσπρο ή έκλειναν τον κόσμο στα τρελοκομεία ή τον έστελναν στη Σιβηρία. Έχουν αναδειχθεί σε δεξιοτέχνες στη φαλκίδευση των εννοιών των λέξεων. Ισχυρίζονται ότι κάνουν πολιτική, αλλά η ελεφάντινη απομόνωσή τους από τον λαό που υποφέρει, δείχνει ότι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να παραμείνουν στην εξουσία.

• Ο ολοκληρωτισμός έχει ποικιλία και αποχρώσεις.
• Η δήμευση της περιουσίας είναι ένα είδος ολοκληρωτισμού.
• Η ασύλληπτης έκτασης φορολογία είναι ολοκληρωτισμός.
• Η περικοπή των συντάξων μέχρι εξατμίσεώς τους είναι ολοκληρωτισμός.
• Η ισοπέδωση όλων προς τα κάτω είναι ολοκληρωτισμός.
• Η εργολαβία των παράνομων διορισμών φίλων, συντρόφων, συντροφισσών, κουμπάρων, αδελφών εξαδέλφων, παρά την κατακραυγή, είναι ολοκληρωτισμός.
• Η αγραμματοσύνη και η κακοποίηση τη; γλώσσας είναι ολοκληρωτισμός.
• Η χειραγώγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι ολοκληρωτισμός.

Τον ολοκληρωτισμό τον γνώρισαν οι λαοί της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης την εποχή του Στάλιν. Γι’ αυτό λέω ότι οι κύριοι που είναι τέκνα της πιο στυγνής ιδεολογίας και πρακτικής που γνώρισε η Ευρώπη, με την τακτική που ακολουθούν έχουν επαναφέρει τη νοοτροπία και τις μεθόδους του σταλινισμού που σαν αρρώστια κατέτρωγε τους λαούς. Έχουν δανειστεί και υιοθετούν μεθόδους και τεχνάσματα του σταλινισμού. Να σου δίνουν μια κλοτσιά στο καλάμι, εσύ να σφαδάζεις από τον πόνο και αμέσως να σε αγκαλιάζουν και να σου λένε: «Φίλε μου, τι έπαθες, τι σου συμβαίνει, ποιος σε χτύπησε;;» Χρησιμοποίησαν δόλο, ψέματα και συκοφαντίες για να καταλάβουν την κυβερνητική εξουσία. Eίναι τα εφόδια και οι αρετές τους.

Η υποκρισία είναι το μεγάλο όπλο τους. Όπως και το ψέμα, και οι κατά το κοινώς λεγόμενο κωλοτούμπες. Η διάβρωση της ελληνικής κοινωνίας από την αγωγή της δικής τους «πολιτικής» έχει προχωρήσει πάρα πολύ και για τούτο η κατάθλιψη έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ, όπως και οι αυτοκτονίες, οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι κλειστές επιχειρήσεις, αλλά και η ανυπαρξία κάποιας ευοίωνης προοπτικής.

Εάν ήθελε κάποιος ειδικός επιστήμων να επιχειρήσει την ψυχολογική και ηθική ανατομία τους, είναι βέβαιο ότι θα ανίχνευε αποκρουστικά χαρακτηριστικά. Υπολογισμοί, πάθη, μοχθηρίες, ιδιοτέλειες, μίσος εμφανίζονται σας οι αρετές ενός παρωχημένου καιρού.

Ο λαός δυστυχώς έχει εθισθεί σε μια απαράδεκτη σύμβαση μεταξύ του γνήσιου και του νόθου, σε μια συνδιαλλαγή του καλού με το κακό, του καθαρού με το ακάθαρτο. Υπάρχει σύγχυση κριτηρίων. Γι’ αυτό και παρακολουθούμε, άφωνοι, άξεστους και σαλτιμπάγκους να θεατρίζονται στο προσκήνιο της πολιτικής μας ζωής.