ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ!!!

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Είναι παλιόκαιρος. Θα ήθελα να κάθομαι στη ζεστασιά του σπιτιού κι από το παράθυρο να βλέπω τη θάλασσα ή έναν κήπο με δέντρα πυκνόφυλλα και λουλουδένια πυροτεχνήματα.

Ένα σωρό πρακτικά θέματα είναι επείγοντα και ενώ η ζωή περνάει, σε μαραίνουν χωρίς να γευτείς το άρωμά της. Γι’ αυτό υπάρχει κι αυτή η λύσσα της εποχής για το εφήμερο.

Μια ματιά γύρω για να δείτε έναν κήπο με μαραμένα τα ευγενέστερα φυτά του, ενώ παραμένουν θαλερά ανάμεσά τους τα αγριόχορτα και οι τσουκνίδες! Τι κάθομαι και σκέφτομαι!!! Είναι συχνά ένας κόμπος μελαγχολίας για τον κόσμο που ζούμε. Για τη ζωή που φεύγει αγύριστα και για όσα θα θέλαμε να είναι διαφορετικά και δεν είναι, κι ακόμη για το γεγονός ότι νιώθουμε συνεχώς ηττημένοι… Έχω την αίσθηση ότι κουραστήκαμε να συγκατοικούμε με τα προβλήματά μας.

Απελπισμένες σκέψεις, αλλά δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί διαφορετικά. Ο αυθεντικός χώρος της εποχής που ζούμε είναι αυτός που έχει πλημμυρίσει με αθλιότητα, μικρολογία, ευτέλεια, με ψέμα και υποκρισία. Δυστυχώς, το μάτι είτε είναι εξασκημένο είτε όχι, τα πιάνει όλα αυτά και έτσι η φθορά είναι προϊούσα.

Ωστόσο, ο άνθρωπος πάντα φλέγεται από τον πόθο να βρίσκει γύρω του κάτι για να πιαστεί, να πάρει βαθιές ανάσες και να συνεχίσει το ταξίδι του στο χάρτη τούτης της εφήμερης ζωής. Ψάχνει για ένα βλέμμα, για ένα χαμόγελο, για μερικές κουβέντες που θα τον αγγίζουν στην καρδιά, για δυο χέρια που θα τον αγκαλιάσουν, για μια μελωδία που θα τον γαληνέψει… Αλλά, ακόμη κάνει σχέδια, ονειρεύεται, σφίγγει τα δόντια και προχωράει, παλεύοντας απεγνωσμένα να περιφρουρήσει εκείνο που του χαρίστηκε: την αναντικατάστατη παροδικότητά του!!!