Δεν με απασχολεί ο ερχομός του πλανητάρχη στην Αθήνα. Για να μην γράψω κοινοτοπίες, και μια αλληλουχία πληκτικά πεζολογική, εκθέτοντας τους λόγους της επίσκεψης του Αμερικανού προέδρου, θ’ αφήσω το νου να φτιάχνει λέξεις, απλουστεύοντας τα συναισθήματα που με κατακλύζουν. Ίσως να αναμασάω καθιερωμένες ιδέες, αλλά πάντα υπάρχει η προσωπική θερμοκρασία που ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τις εξάρσεις του καιρού και την άχνα της ζωής.
Πάντα όταν αλλάζουν οι εποχές ψάχνω γύρω μου την αλλαγή κι εδώ στην πόλη δεν την βλέπω. Όταν έρχεται το φθινόπωρο, οι σελίδες των φίλων στο διαδίκτυο γεμίζουν χρώματα με ωραίους ζωγραφικούς πίνακες κι έτσι τότε νιώθω πόση ψυχική ωφέλεια έχουμε από την τέχνη που έχει τη δύναμη να αναπληρώνει όσα χάσαμε με τη γιγάντωση των πόλεων και την απώλεια των φυσικών παραδείσων. Χρώματα και στίχοι, όπως τα ημερολόγια που κυκλοφορούσαν μεταξύ των κοριτσιών στα μαθητικά μας χρόνια και κάπου-κάπου μας καλούσαν κι εμάς να γράψουμε υποψιασμένα λόγια ή να ζωγραφίσουμε.
Ήρθε, λοιπόν, το Φθινόπωρο και οδεύει στην εκπνοή του. Για τη μετεωρολογία, στο βόρειο ημισφαίριο οι μήνες Σεπτέμβριος, Οκτώβριος και Νοέμβριος και Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος στο νότιο ημισφαίριο απαρτίζουν συμβατικά την εποχή του Φθινοπώρου. Εξαίρεση σε αυτού του είδους τη διαίρεση αποτελεί το Κελτικό ημερολόγιο που ακολουθεί τον Κελτικό ημερολογιακό κύκλο και θεωρεί ως μήνες του Φθινοπώρου τον Αύγουστο, τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο. Αλλά η περιβαλλοντική αλλαγή που έχει συντελεστεί με την ανθρώπινη εγκληματική επέμβαση, έχει δημιουργήσει μύρια όσα προβλήματα κι έχουμε χάσει τον μπούσουλα με τις εποχές.
Εμείς, ωστόσο, ματαίως αναζητούμε χρώματα στους γύρω λόφους. Πού να το βρουν το χρώμα;;; Είναι τσιμενταρισμένοι!!! Ίσως γι’ αυτό όταν έρχονται τα σαββατοκύριακα και οι αργίες οι κάτοικοι της πρωτεύουσας ξεχύνονται στην επαρχία… Κι εκείνοι που δεν κάνουν βήμα μακριά από την πόλη, αφήνουν – αν την έχουν – την αχαλίνωτη φαντασία τους να ξαναπάρει τα δικαιώματά της και να προσκομίσει στα μάτια και τις αισθήσεις τους χρώματα, αρώματα, και το βουητό από τα ζουζούνια και το κελάηδημα των πουλιών, μιας φύσης που ζει στους δικούς της ρυθμούς.
Εδώ στην πόλη, δεν μπορείς να πεις ότι ο τόπος πάλλεται ή ότι σπαρταράει από ζωή. Ειδικά στις μέρες μας, βλέπεις μούτρα κατεβασμένα, νεύρα τεντωμένα, σπίτια που δεν αερίζονται ούτε φωτίζονται από τον ήλιο, άδεια μαγαζιά, ή μαγαζιά που ανοίγουν και κλείνουν, και μαγαζάτορες να θρηνούν, και οι περισσότεροι να είναι ευθυγραμμισμένοι με μια αναισθητοποιημένη αλλοτρίωση.
Είναι τρομερό να βλέπεις την πολυδιάσπαση της κοινωνίας. Είναι οι διαψεύσεις, οι ασυνέπειες, οι προδοσίες, τα δηλητήρια, η κυβερνητική και η οικονομική κρίση, το ψέμα, ο θανάσιμος διχασμός, οι εξωτερικές απειλές από τις γειτονικές χώρες… Άντε λοιπόν μετά, εσύ να βρεις το ζωτικό σου χώρο, να πατήσεις γερά στα πόδια σου, να βρεις στηρίγματα ζωής για να υπάρξεις!!!
Κι ενώ ο καιρός είναι ελαφρώς… τρελός, εγώ προσπαθώ ν’ ανασύρω στη μνήμη εικόνες από την εξοχή, τη γη ν’ αναδίνει ατμούς, τη φύση πράσινη κι όσο κι αν προσπάθησα χτες βράδυ να νιώσω κάτι από το μοναδικό φαινόμενο της σούπερ Σελήνης, έμεινα απαθής!!! Σκέφτηκα τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων φεγγαροχτυπημένων ανθρώπων και τους αστροναύτες που αποκάλυψαν το φτηνό μυστήριο του Φεγγαριού. Μένουν μονάχα οι αισθητικά άρτιες φωτογραφικές αποτυπώσεις του τεράστιου Φεγγαριού που χτες τη νύχτα πλησίασε στη Γη περισσότερο από κάθε άλλη φορά, κάτι δηλαδή που, όπως λένε, είχε να συμβεί εδώ και σχεδόν 70 χρόνια και έτσι φάνηκε ως η μεγαλύτερη που έχει υπάρξει μετά το 1948. Τότε ήμουν αγέννητος…
Σήμερα πλέον δεν μπορείς να ευχαριστηθείς ούτε τα ακίνδυνα φυσικά φαινόμενα αλλά ούτε και να απολαύσεις μικροχαρές της καθημερινότητας. Η ζωή μας έχει υποστεί κακόβουλη επίθεση και, όπως δείχνουν οι εξελίξεις, κανείς δεν είναι σε θέση να την μεταμορφώσει. Εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε παράδεισο τη γειτονιά μας και σκεφτόμαστε τη χώρα ολόκληρη;; Όλα έγιναν θυσία στο βωμό του λαϊκισμού και της εξουσιομανίας κάποιων μπασιμπουζούκων που δεν ξεκολλάνε από τις καρέκλες τους. Θα ήταν αφέλεια να περιμένει κανείς από αυτούς να εξαρθούν πάνω από τα συμφέροντά τους, τα προσωπικά, τα κομματικά, τα ιδεολογικά! Χρησιμοποιούν μηχανισμούς ολοκληρωτικούς και γκαγκστερικούς…
Ένας μεσσιανικός πυρετός έχει καταλάβει τους πάντες και συνταράζει συνειδήσεις. Δεν αντέχεται ο θρίαμβος της πονηριάς, η επιβράβευση της βίας, η ασυλία της ευτέλειας και φυσικά το ψέμα! Είναι βέβαιο ότι ο πολιτικός βίος παίζει αποφασιστικό ρόλο για τον ηθικό, τον ψυχικό βίο. Αλλά με αυτούς που έχει μπλέξει η χώρα, κάτω δηλαδή από το πέλμα της δημαγωγίας, του λαϊκισμού, της «δημοκρατικά» εδραιωμένης απολυταρχίας, ο πολίτης εκμηδενίζεται ως παράγων της δημόσιας ζωής. Κι ακόμη, εκμηδενίζεται κάτι χειρότερο. Χλευάζεται ανθρώπινο πρόσωπο στην οντολογική του σημασία. Επιπλέον, φασματική πάει να γίνει η έννοια «ελευθερία» για τις μεγάλες μάζες του ελληνικού πληθυσμού. Κι αναρωτιέμαι: σε τέτοιες στιγμές έσχατης απελπισίας, τι κάνουμε;;;
No comments:
Post a Comment