Καθημερινά συμβαίνουν τόσα πολλά γεγονότα, άλλα σημαντικά, και άλλα ασήμαντα και το έχω πάρει απόφαση να μην αντιδρώ αυτομάτως. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι τ’ αφήνω να κατασταλάξουν, να ξεκαθαριστούν και μετά να κάνω τον κήρυκα της ορθότητας. Απλώς έχω κουραστεί. Η πείρα της ζωής μ’ έχει εφοδιάσει με ό,τι είναι απαραίτητο για να βλέπω και πίσω από τα φαινόμενα. Δεν με νοιάζει τι λέει ο Κουτσούμπας, ούτε ο Λεβέντης ούτε ο Θεοδωράκης ούτε ο Μητσοτάκης!!! Δεν με απασχολεί ο ανασχηματισμός κι ο Τσίπρας ούτε τι είπε ο Βενιζέλος για τον Παπανδρέου και τι απάντησε το γραφείο του δεύτερου. Ο καθένας λέει τα δικά του και τίποτε δεν ανακοινώνεται αυτούσιο. Η απογοήτευση έχει μεταδοθεί αστραπιαία από τα λάθη, τις παλινωδίες, την αδυναμία προβολής οράματος εξόδου από την κρίση, και πολύ περισσότερο από τις… σιωπές!!!
Αν εγώ πλέον λειτουργώ κατά μια έννοια λογοτεχνικά, αυτό σημαίνει ότι διερμηνεύω τις προσωπικές μου εντυπώσεις και το γράψιμό μου έχει στοιχεία εμπρεσιονιστικά. Δηλαδή, δεν βασίζομαι τόσο σε ό,τι βλέπω με αφορμή την εικόνα και όσα λέγονται από τον ένα ή τον άλλον, όσο που καταγράφω εσωτερικούς μου κραδασμούς. Αυτό σημαίνει πως ο αναγνώστης μου έχει το δικαίωμα να το πάρει όπως θέλει το γραφτό μου και φυσικά μακριά από μένα να τον κάνω «ιδεί» ό,τι βλέπω. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο αναγνώστης πλάθει διαφορετική εικόνα στο νου του που ανταποκρίνεται στον ψυχικό του κόσμο, στις πολιτικές προσλαμβάνουσες που διαθέτει. Τελικά, νομίζουμε πως ξέρουμε τι «βλέπει» ο καθένας και πώς ακριβώς βλέπει τον κόσμο.
Πέρα από τις σκέψεις αυτές υπάρχει και μια που είναι κυρίαρχη κι έχει σχέση με την κοινωνία μας που βρίσκεται σε αναβρασμό, με τους πολίτες που χάνουν τις δουλειές τους, τις επιχειρήσεις που κλείνουν, τη χαρά που χάνεται από τη ζωή μας. Οι πάντες μιλάνε και υπάρχουν και κάποιοι που παραμιλάνε. Κυκλοφορούν παντού ερμηνείες, μύθοι, αλήθειες, ψέματα, υποθέσεις, ψευδαισθήσεις, θεωρίες. Άλλοι υποκρίνονται, άλλοι ονειροπολούν και άλλοι θρηνολογούν.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που βγαίνουν στους δρόμους και αντιστέκονται με τον τρόπο τους. Κάνουν αισθητή την ύπαρξή τους. Η αντίσταση δίνει στον κόσμο υπόσταση. Αλλά είναι λίγοι. Η πλειοψηφία παραμένει απαθής. Κι αυτό σε μια πρώτη εξήγηση σημαίνει ότι απλώς έχουμε ψυχική κούραση και, συνακόλουθα, κρίση της δημοκρατικής συνείδησης. Από την άλλη παρατηρούμε με λύπη ότι έχει αποκρυσταλλωθεί μια αδυναμία πνευματικής αντίδρασης. Κι έτσι όλοι ανέχονται και την ημιμάθεια και την αυθάδεια, αλλά και την έλλειψη πολιτικού ήθους. Δείτε λόγου χάρη τον υπουργό Παππά να συμπεριφέρεται αναιδώς στους πολιτικούς αντιπάλους του, να μην παραδέχεται ότι λειτουργεί αντισυνταγματικά, να τον κατακεραυνώνει το Συμβούλιο της Επικρατείας κι αυτός να μην παραιτείται!!! Είναι η αλαζονεία της εξουσίας, είναι το θράσος και η απουσία αξιοπρέπειας; Δυστυχώς όλα μαζί… Κι όλα αυτά είναι που σκόρπισαν στην κοινωνία μας την αθλιότητα, την μικρολογία και την ευτέλεια.
Δεν θέλω να αντιδικήσω με κανέναν. Όμωςόλοι πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχει ένα πεπρωμένο για όλους μας!!! Ξέρετε ποιο είναι αυτό το πεπρωμένο; Είναι μέσα βαθιά μας ριζωμένο, να μην συγκατοικούμε αγόγγυστα με τα προβλήματά μας. Λοιπόν, σκέψη και δράση!!!
No comments:
Post a Comment