Ούτε να πολιτικολογήσω έχω διάθεση ούτε να φιλοσοφήσω. Νιώθω περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι ο κόσμος μας έχει γίνει άνω-κάτω. Ο βδομαδιάτικος απολογισμός δεν είναι ευχάριστος και φυσικά δεν είναι ενθαρρυντικός. Θα επαναλάβω ότι αναρωτιέμαι αν σ’ αυτό τον τόπο υπάρχει επιτέλους κάποια ευαισθησία, αίσθημα ευθύνης, συνέπεια ιδεολογική, πνευματική, ηθική.
Ο καλοπροαίρετος αναγνώστης θα χαμογελάσει που εγώ επιμένω σε παρόμοια ζητήματα. Όμως επιμένω. Και ο απολογισμός με κάνει και θυμώνω. Θα έλεγα ότι το ίδιο μπορεί να συμβαίνει με πολλούς από τους αναγνώστες μου. Θυμώνουμε, οργιζόμαστε, κατηγορούμε και καυτηριάζουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν ξέρω πόσο κρατάει αυτή η κατάσταση, αλλά έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να συνεχίσουμε, να κοιτάξουμε μπροστά, η κρίση περνάει, τα πνεύματα γαληνεύουν, ξεχνιέται η οργή και τα πράγματα ξαναβρίσκουν τον κανονικό τους ρυθμό.
Κι αυτό είναι εύλογο, διότι δεν είναι δυνατό ένα ανθρώπινο σύνολο να βρίσκεται σε αδιάκοπο συναγερμό. Και τα δυο χρειάζονται και η οργή, η έξαψη, και η ηρεμία. Και η ηρεμία είναι απαραίτητη γιατί αν βρισκόμαστε σε αδιάπτωτο πυρετό, καραδοκεί το σπάσιμο των νεύρων. Ίσως να τα βρίσκει κανείς αυτά σε μια αντιστοιχία με το κλίμα που επικρατεί στη χώρα μας, όπου ενώ συμβαίνουν σημεία και τέρατα, ο κόσμος δείχνει μια περίεργη απάθεια.
Το παράδειγμα του διαδικτύου, όπου η εκτόνωση διακλαδίζεται σε χαρακτηρισμούς, σχόλια κ.λπ. κατά των κάθε λογής [κυρίως, πολιτικών] απατεώνων, είναι χαρακτηριστικό. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό πόσο έχει υποστεί βλάβη η ελληνική κοινωνία, η οικονομία και πόσο οι άνθρωποι πλέουν σε πελάγη σύγχυσης και αδυνατούν να ξεχωρίσουν την αυθαιρεσία, το παράλογο, το ψέμα, την αλήθεια…
Όλα κάπου μπερδεύονται. Παρατηρώ όμως ότι υπάρχει και μια μερίδα συμπολιτών που είναι θαυμαστές της απεριόριστης μακροθυμίας και της παραγραφής!! Ίσως και να έχουν δίκιο, αλλά όσο βλέπω τους θρασείς να αποθρασύνονται και τους δημαγωγούς να υπερέχουν, δεν μπορώ να ησυχάσω. Σκέφτομαι κι εκείνους που στήριξαν την κυβερνητική μαφία και σήμερα δείχνουν μετανιωμένοι, γιατί έσφαλαν στην προτίμησή τους και έδωσαν την ψήφο τους σ’ έναν άνθρωπο που αποδείχτηκε κοινός πολιτικός απατεώνας.
Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσει κανείς ότι αυτή η κοινωνία πολλές φορές πείνασε, ταπεινώθηκε, μαρτύρησε, έχυσε το αίμα της, είδε τα νιάτα της να χαραμίζονται σε άνισους και άδικους αγώνες, γνώρισε πράξεις υψηλής αυτοθυσίας… Και σήμερα, δυστυχώς, συμβιβάζεται με τους ποντικούς που αναρριχήθηκαν στην κυβερνητική εξουσία και ξεπουλάνε τα πάντα, τον ιδρώτα και την περιουσία του λαού. Μέσα στην φορολογική παραζάλη την πληρώνουν όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, έχοντες και μη, νέοι και γέροι, άνεργοι, οι πάντες. Χάνουν οι περισσότεροι, κερδίζουν οι τράπεζες και κάποιοι επιτήδειοι.
Είναι, πάντως, δύσκολο ν’ ανασάνει κανείς μέσα σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούν βουβοί μισθοφόροι ή φλύαροι εγκωμιαστές, απατεώνες, συνειδητοί εκμαυλιστές του λαού, συνειδητοί και πανικόβλητοι γραφιάδες που δεν έχουν το δικαίωμα της σιωπής.
No comments:
Post a Comment