ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΗΓΕΤΙΣΚΟΙ

• ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Όσα διαδραματίζονται από την ώρα που ανακοινώθηκε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, σύμφωνα με την οποία κηρύχθηκε αντισυνταγματικός ο Νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες, προκαλούν έντονη ανησυχία.

Ανώτατα κυβερνητικά στελέχη, ξεπερνώντας τους εαυτούς τους, προχώρησαν σε ανεπίτρεπτες δηλώσεις. Αντί να προβληματιστούν για την προώθηση ενός διάτρητου νομοσχεδίου και να αναζητήσουν τρόπους ώστε να αποκατασταθεί η τάξη, αντιδρώντας σπασμωδικά, εξαπέλυσαν βολές εναντίον του Συμβουλίου της Επικρατείας για την απόφαση που έλαβε. Τη σκυτάλη της οξύτητας πήραν γρήγορα βουλευτές και κομματικά στελέχη.

Μέσα στο επικίνδυνο κλίμα που αρχίζει να διαμορφώνεται μεγάλα ερωτηματικά προκαλεί η στάση του Πρωθυπουργού. Αφού μετήλθε κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου, προκειμένου να επηρεάσει την τελική κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας, έχει επιλέξει τώρα τη σιωπή. Είναι και αυτός, ομολογουμένως, ένας τρόπος διακυβέρνησης.

Ως απάντηση στην παραπάνω απεχθή εικόνα, ιδιαίτερα χρήσιμη θα ήταν μια αναγωγή στο παρελθόν.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας, το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο, ελέγχει τη. νομιμότητα των διοικητικών πράξεων. Αποτελεί, ουσιαστικά, τον προστάτη του πολίτη αλλά και της Πολιτείας. Με τη σημερινή μορφή του, δημιουργήθηκε το 1928, με την κατάθεση σχετικού νόμου από την τότε Κυβέρνηση του Κόμματος Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Η πρώτη συνεδρίασή του, με τον Κωνσταντίνο Ρακτιβάν στη θέση του Προέδρου, πραγματοποιήθηκε στις 17 Μαΐου 1929. Στη συνεδρίαση παρευρέθηκε και μίλησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η ομιλία του, αποκαλυπτική των προθέσεών του, αξίζει να διαβάζεται προσεκτικά από τον καθένα. Ιδιαίτερα τούτες τις κρίσιμες ώρες.

Σε αυτήν, αφού περιέγραψε αναλυτικά στη σημασία που είχε το Συμβούλιο της Επικρατείας, απευθυνόμενος στα μέλη του, δεν δίστασε να πει για την Κυβέρνησή του:

«Βέβαια δεν σας υπόσχομαι ότι η κυβέρνησις εκ προθέσεως θα διαπράξη παρανομίαν διά να σας δώση την ευκαιρίαν ν’ ακυρώσητε την πράξιν της και την επαναφέρητε εις την τάξιν. Άλλωστε αν η αρχή της σοφίας είνε ο φόβος του Κυρίου, η λειτουργία του συμβουλίου της επικρατείας είνε η αρχή ίσως περισσοτέρας προσοχής εκ μέρους των κυβερνώντων όπως αποφεύγουν παρανόμους πράξεις. Αλλ’ όσην προσοχήν και αν δείξωμεν είνε ανθρώπινον να υποπέσωμεν και εις παρανόμους ενεργείας».

Για να συμπληρώσει, με αποφασιστικότητα, τα εξής εντυπωσιακά:

«Όταν δε έστω και άνευ προθέσεως διαπράξη η κυβέρνησις καμμίαν παρανομίαν και έλθη το συμβούλιον της επικρατείας να της πει ότι της ακυρώνει την πράξιν της ταύτην, σας βεβαιώ ότι θα έλθω προσωπικώς να συγχαρώ και να σφίξω το χέρι του προέδρου και των μελών του συμβουλίου της επικρατείας, διότι υπενθύμισαν εις την κυβέρνησιν ότι δεν έχει το δικαίωμα να παρανομή».

Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω λόγια μελαγχολεί από όσα παρακολουθεί να εξελίσσονται τις τελευταίες ώρες. Η περίσκεψη παραμένει άγνωστη λέξη για την κυβερνητική πλευρά.

Κάτι τέτοιες στιγμές, όμως, ξεχωρίζει ο ηγέτης από τον ηγετίσκο.