Επιλεκτική [δημοσιογραφική] ευαισθησία!

Συνέντευξη Τύπου με θέμα την απεργία πείνας των 300 μεταναστών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη θα δώσουν σήμερα, στις 13:30, δημοσιογράφοι στο κτίριο «Υπατία» (Πατησίων & Ηπείρου). Η απεργία πείνας των 300 μεταναστών -σημειώνουν- είναι μια συγκλονιστική πράξη, η οποία έχει φέρει στο κέντρο της επικαιρότητας ένα από τα μείζονα πολιτικά ζητήματα της εποχής μας: η μετανάστευση και το πώς αντιμετωπίζεται από τα προνομιούχα κράτη της Δύσης είναι κάτι που πρέπει να συζητήσουμε με γενναιότητα και να αντιμετωπίσουμε σε πείσμα του κλίματος φόβου, το οποίο καλλιεργούν συστηματικά τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Δεν ξέρω πότε θ' ασχοληθούν οι παραπάνω δημοσιογράφοι με τις ομάδες των ρακένδυτων λαθρομεταναστών που έχουν βρει καταφύγιο εντός του Πολυτεχνείου, με τη βοήθεια και υποστήριξη κάποιων ρατέδων της κοινωνίας μας. Είναι κι αυτό ένα ζήτημα που πρέπει να το αντιμετωπίσουν. Αγνοώ, ωστόσο, αν τους απασχόλησε η δολοφονία των δύο νεαρών αστυνομικών (22 και 23 ετών) ή όπως συνηθίζεται προφανώς θα επιρίψουν ευθύνες στην πολιτεία, κατηγορώντας την ότι "ρίχνει" στην πιάτσα "ανεκπαίδευτους"! Ολοι έχουμε συμβάλει στην απαξίωση της αστυνομίας, για την οποία κάποτε μάθαμε ότι είναι κρατικός βραχίονας και μηχανισμός καταστολής... Και σήμερα που έχουμε δημοκρατία; Πάλι θα τους έχουμε απέναντί μας; Τα "παραδείγματα"με τα λογής επεισόδια στην Αθήνα δεν τεκμηριώνουν τα επιχειρήματα εκείνων που μιλούν για κρατική τρομοκρατία και καταστολή με όργανα τους αστυνομικούς.

Είναι πράγματι η απεργία "μια συγκλονιστική πράξη", αλλά που τελικά έχει εξευτελιστεί. Παρακολουθούμε  διάφορες ομάδες εργαζομένων να ανακοινώνουν καθημερινά κάθε είδους κινητοποιήσεις, στάσεις εργασίας, απεργίες, καταλήψεις... Και φαίνεται ότι αυτοί που γενικώς ξεσηκώνονται δεν είναι διατεθειμένοι να βάλουν νερό στο κρασί τους, και δεν γνωρίζουν την έννοια της ανοχής. Για να είμαι και ξεκάθαρος: ανοχή δεν σημαίνει απαθή δεκτικότητα και υποταγή. Είναι όμως η ανοχή βασική συνιστώσα της δημοκρατίας. Η άρνηση της ανοχής μαρτυρεί ιδεολογική γυμνότητα και πνευματική στειρότητα και οδηγεί κατευθείαν στη βία. Είναι φανερό ότι  η ηθική κατάταξη πλέον εμφανίζει ενδιαφέρουσες αποχρώσεις.

Οι δημοσιογράφοι φαίνεται ότι επιλέγουν σαφέστατα προς ποια κατεύθυνση θα είναι ανεκτικοί. Τέλος πάντων η εννοιολογική νόθευση στις μέρες μας είναι έργο πρωτίστως της πολιτικής και στη συνέχεια των μέσων ενημέρωσης και των δημοσιογράφων που τα υπηρετούν - προσοχή, δεν εννοώ της μάζας των δημοσιογράφων αλλά εκείνων που καναλιζάρουν την κοινή γνώμη από τα μεγάλα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και τον Τύπο. Σε καμιά εποχή ίσως δεν έπαιξαν τόσο ρόλο λεξικογράφου! 

Εννοιες πατροπαράδοτες, κυρωμένες από την πράξη και καθιερωμένες από τον φιλοσοφικό στοχασμό, με αταλάντευτες εξισώσεις πρακτικού βίου και αφηρημένης ή εφαρμοσμένης κοινωνιολογίας, έχουν μεταβάλει νοηματικό αλλά και πρακτικό επίσης περιεχόμενο. Γι' αυτό σήμερα ο διάλογος με λέξεις που εκφράζουν αφηρημένες έννοιες είναι σχεδόν αδύνατος. Βλέπε, "άσυλο"! Ο καθένας σήμερα το εννοεί όπως τον βολεύει. Και οι ντόπιοι και οι ξένοι, και οι γηγεγείς και οι αλλοδαποί. Ολοι έχουν υιοθετήσει το λεξιλόγιο -και τις έννοιες- των "ιδεολογιών" στις οποίες στρατεύονται. Αλλά έχουμε όλοι μας τόσες δεινές εμπειρίες που δύσκολα ανεχόμαστε πια τη φαλκίδευση των εννοιών.

Η πολιτική έχει διεκδικήσει τους χώρους και τα ενδιαφέροντα της κοινωνιολογίας και αντιστρόφως, αφότου η κοινωνιολογία χρησιμοποιεί τις μεθόδους της πολιτικής, όχι για την επιστημονική ανάλυση των θεωρημάτων της αλλά για τη μετατροπή τους σε κίνητρα πολιτικής δράσης. Κι εδώ έχω στο μυαλό μου τον καθηγητή Κώστα Δουζίνα που έγραψε ένα άρθρο στη βρετανική εφημερίδα The Observer, και μεταξύ άλλων, έγραφε: αναφερόμενος στους "300" απεργούς πείνας [λαθρο]μετανάστες: «Αντιστεκόμενοι στον αποανθρωπισμό τους, γίνονται ελεύθεροι και πολεμούν για την τιμή των Ελλήνων κατά της φαυλότητας της κυβέρνησής τους. Υπενθυμίζουν ακόμα στα εκατομμύρια των μεταναστών χωρίς χαρτιά στην Ευρώπη ότι μετά την πλατεία Ταχρίρ μπορούν επίσης να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους και να αντισταθούν στις ρατσιστικές πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων»...

Τις μεθόδους της πολιτικής χρησιμοποιεί σήμερα και η δημοσιογραφία που ασκείται από τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ. Δείτε τι γίνεται στις μέρες μας και με την εξέγερση στις αραβικές χώρες της βορείου Αφρικής. Ξαφνικά ξεσηκώθηκε ένα κύμα ανατροπής των καθεστώτων. Κανείς δεν θα διαφωνούσε με τον ξεσηκωμό των λαών αυτών που δυναστεύονταν κάτω από απολυταρχικές εξουσίες. Αλλά είναι περίεργο πώς υπήρξε ένας τέτοιος συντονισμός και νιώθουμε πλέον να παίζεται ξανά το ίδιο παιχνίδι που παίχτηκε στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία...

Εν μια νυκτί ο Καντάφι έγινε αποδιοπομπαίος! Χωρίς να έχει προηγηθεί ούτε ένα επεισόδιο. Και οι Αμερικάνοι πρωτοστατούν στην ανατροπή του καθεστώτος της Λιβύης για ν' αποκτήσει ο λαός... ελευθερία και να επιλέξει το καθεστώς που ο ίδιος επιθυμεί. Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση. Για πολλοστή φορά όλα τα μέσα ενημέρωσης της Ευρώπης εναρμονίζονται με τις θελήσεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και αναθεματίζουν τον Καντάφι που τυρρανεί το λαό του κ.λπ. Δηλαδή, το πρόβλημά τους ήταν ο Καντάφι ή ο Μουμπάρακ, που μέχρι πρόσφατα ήσαν ομοτράπεζοι των Ευρωπαίων, ή οι πετρελαιοπηγές της περιοχής;

Θέλουμε δεν θέλουμε, σύμφωνα με τη λογική των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων θα πρέπει εμείς τώρα να δεχτούμε στη χώρα μας δυστυχισμένους ανθρώπους που είτε από φόβο είτε πραγματικά κυνηγημένοι, αναζητούν καλύτερη τύχη. Κι αν δεν έχουμε τις προϋποθέσεις, λίγο τους απασχολεί. Κι αν δεν έχουμε υποδομές, να φτιάξουμε! Κι αν η κοινωνία μας δεν έχει όρεξη, να την βρει την όρεξη! Κι έτσι μπαίνουμε στο τρυπάκι της δοκιμασίας της δημοκρατικής μας ευαισθησίας και του αισθήματος αλληλεγγύης...

Δεν τους θέλουμε τους "300"; Είμαστε ρατσιστές! Θα πετάξουμε έξω από το Πολυτεχνείο εκείνους που εδώ και μερικούς μήνες το χρησιμοποιούν ως καταυλισμό; Θα μας χαρακτηρίσουν με μύρια όσα κοσμητικά επίθετα. Δηλαδή, ή συμφωνούμε και είμαστε καλοί, ή δεν συμφωνούμε και είμαστε ρατσιστές! Δεν έχουμε το δικαίωμα της διαφορετικής άποψης;

Οι υπερασπιστές των κάθε λογής "αδικημένων", που συνήθως προέρχονται από το χώρο της λεγόμενης παραδοσιακής αριστεράς και των ποικίλων συνιστωσών της, με τη συμπεριφορά τους αναστέλλουν την κίνηση των ιδέων και επιβάλλουν ένα κλίμα δυσπιστίας που απολήγει σε μια αντιπαράθεση μονολόγων. Δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τα δυσπρόσιτα υψώματα του απολύτου και να κατέβουν  στα πεδινά του σχετικού. Οι θεωρητικές αδιαλλαξίες έχουν πολύ νοθευτεί. Η καλύπτρα της "συνύπαρξης" είναι μια βολική και ευπρόσωπη απόκρυψη της χρεοκοπίας μέρους τουλάχιστον του δογματικού τους εξοπλισμού.

Τελικά, ξέρουμε πώς θέλουμε τη χώρα και την κοινωνία μας;  Για να ικανοποιηθεί το "αίσθημα δικαίου" των "300" που θέλουν διακαώς τη νομιμοποίησή τους, προβάλλοντας μάλιστα και συγκεκριμένα αιτήματα που πρέπει ΟΛΑ να γίνουν δεκτά από την ελληνική πολιτεία, θα πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι θα προκληθούν άλλα προβλήματα; Και δεν μιλώ για τραυματάκια του ελληνικού φιλότιμου, αλλά για αναστάτωση της εσωτερικής ζωής της κοινωνίας μας που για να οργανωθεί πέρασε δια πυρός και σιδήρου από αμέτρητες περιπέτειες.

Ας μην ξεχνούν όλοι αυτοί που υπερασπίζονται τους "αδικημένους" ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Είναι πράγματι μια έννοια ταλαιπωρημένη... Ομως ξέρουμε όλοι ότι η ελληνική κοινωνία έχει ηθικά χαρακτηριστικά και είναι κρίμα κάποιοι να την κρίνουν από τη συμπεριφορά κάποιων στοιχείων που έχουν δικούς τους κώδικες και ηθικής φιλοπατρίας. Μπορεί, λοιπόν, να μη θεωρούμε ότι οι οποιοι "300" δεν είναι μιάσματα, αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι η Ελλάδα είναι ο σκουπιδοτενεκές της Ευρώπης!