Οι τελευταίοι των Ελλήνων!

ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ κανείς την Ιστορία, είναι δύσκολο να συλλάβει όλες τις παραμέτρους των εξελίξεων σε μια συγκεκριμένη εποχή. Διαβάζουμε τις διάφορες πηγές, και τις απόψεις που διατυπώνουν οι καθ' ύλην αρμόδιοι μελετητές και βγάζουμε ο καθένας το συμπέρασμά του. Συνήθως λέμε ότι μέσα από τη διαπάλη των ιδεών βγαίνει και η αλήθεια. Δυστυχώς κι αυτό είναι σχετικό. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει με απόλυτη ακρίβεια την έκταση και το βάθος της επιθανάτιας αγωνίας του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Και μη νομίσετε ότι το τέλος του επήλθε σε μια στιγμή. Όχι βέβαια. Κράτησε, σύμφωνα με τον ιστορικό Αρνολντ Τόινμπι περίπου διακόσια χρόνια και για την ακρίβεια 188, από το 218 μέχρι το 31 μ.Χ. Ωστόσο και μετά τη χρονολογία αυτή η αγωνία θα συνεχιστεί... Παρήγορο ήταν το γεγονός ότι μια σπουδαία μορφή της σκέψης μεσουρανούσε εκείνη την εποχή. Μιλώ για τον Πλωτίνο, κορυφαίο νεοπλατωνιστή φιλόσοφο. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι η φιλοσοφία είχε επινοηθεί από τους Έλληνες που ήθελαν να ξεφύγουν από την τρέλα του λόγου. 

ΣΗΜΕΡΑ, ούτε η φιλοσοφία βρίσκεται στην ακμή της  (στη χώρα μας είναι ανύπαρκτη) ούτε η Ελλάδα μεσουρανεί στο παγκόσμιο στερέωμα. Βρίσκεται στις δαγκάνες των λεγόμενων "αγορών" και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να βρεθεί σε κατάσταση χρεοκοπίας. Κι αυτό είναι σχετικό, διότι ουσιαστικά είναι χρεοκοπημένη. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα καταλάβετε από τις επιχειρήσεις που κατεβάζουν τα ρολά, από τους χιλιάδες ανέργους, από τα παιδιά που σπουδάσανε και δεν μπορούν να βρουν τη θέση τους στην παραγωγή και την κοινωνία, από τους ψυχιάτρους που κάνουν χρυσές δουλειές και τις μεγάλες εταιρίες που πουλάνε φάρμακα. Δηλαδή, τι περιμένουμε για να αποφανθούμε ότι η χρεοκοπία είναι προ των πυλών; Μήπως θα πρέπει να ανακοινωθεί και επισήμως; "Κύριοι, η Ελλάς επτώχευσε"!!! 

Αλλά δεν είναι η οικονομική δυσπραγία του κράτους και των πολιτών και η αδυναμία τους να δουν με αισιόδοξη ματιά το μέλλον. Είναι και η επονείδιστη πολιτική -κυρίως οικονομική και εθνική- που ακολουθήθηκε από τους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η ευνοιοκρατία και οι καταχρήσεις μας έφεραν σ' αυτή την κατάσταση, ενός κράτους εξαθλιωμένου και ενός λαού βασανισμένου και ταλαιπωρημένου από το ψέμα.

Θα παραθέσω την απάντηση που μου είχε δώσει κάποτε, σε μια συνέντευξη, ο μακαρίτης Στρατής Δούκας ("Ιστορία ενός αιχμαλώτου"): «Ο τόπος αυτός θα σαπίσει από το ψέμα. Ψέματα, ψέματα. Όλα είναι πλαστογραφημένα». Κι επειδή ήταν αισιόδοξος άνθρωπος, συνέχισε: «Όμως μη μου λες για ήττα, μια λέξη για τα άλογα στον Ιππόδρομο! Δεν αισθάνομαι νίκες και ήττες πια βαθιά μέσα μου. Θέλω, ελπίζω να ζήσω το όμορφο από τους πόθους μου και μαζί ησυχάζω, νιώθοντας το καζάνι από τη φωτιά να φθείρεται. Έχω μια νέα χαρούμενη αίσθηση από τη φθορά, την ελπίδα που τελειώνει. Και μαζί μ’ αυτά, όνειρα, χίλια όνειρα: ν’ αλλάξουν όλα, να γίνουν όλα απ’ την αρχή, με βία, να προφθάσει κανείς. Ανυπομονησία και υπομονή…».

Διάβαζα, λοιπόν, σήμερα στο "Βήμα" σχετικά με το τι ακριβώς σημβαίνει στο ΑΙΓΑΙΟ! Ξέρει κανείς να μου πει και μένα; Γεννηθήκαμε μαθαίνοντας ότι το Αιγαίο αποτελεί μόνιμη εστία προστριβών με την Τουρκία: Φράσεις «κλειδιά», όπως συνεκμετάλλευση των φυσικών πόρων, υφαλοκρηπίδα, εναέριος χώρος, casus belli, επανέρχονται στην πολιτική ατζέντα, καθώς η επίκληση των εθνικών θεμάτων έχει γίνει στο παρελθόν η αιτία για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες από τις τότε κυβερνήσεις. Τον τελευταίο καιρό στο πολιτικό μας λεξιλόγιο προστέθηκαν και καινούργιες έννοιες, όπως η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, αλλά και τα σενάρια, οι φημολογίες, ακόμη και θεωρίες συνωμοσίας για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου ή και πετρελαίου... 

Στο αφιέρωμα του "Βήματος" τρεις ειδικοί σε θέματα Διεθνών Σχέσεων και Διεθνούς Δικαίου καταθέτουν τις απόψεις διαφορετικών σχολών σκέψης, αλλά συνάμα αποσαφηνίζουν το περιεχόμενο των παραπάνω εννοιών. Μπορεί κάποιες παράμετροι να αποσαφηνίζονται, αλλά εκείνο που δεν έχει αποσαφηνιστεί και δεν είναι ξεκάθαρο κι ούτε φαίνεται κανείς να είναι διατεθειμένος να μας το ξεκαθαρίσει, είναι τι ακριβώς λέει ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου με τους Τούρκους από την εποχή που ήταν υπουργός Εξωτερικών και στις κυβερνήσεις του Σημίτη. Νιώθουμε ότι ποτέ δεν μας λένε την αλήθεια. Και είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να μας την πουν. Όλα όσα συμβαίνουν  τα τελευταία χρόνια συντείνουν στη διαμόρφωση μιας άποψης ότι οι πολιτικοί μας πολιτεύονται εχθρικά προς την Ελλάδα και τον λαό της.  

Ο καθηγητής Αλ. Ηρακλείδης σημειώνει ότι το κλειδί για την επίλυση της χρονίζουσας διένεξης του Αιγαίου είναι (α) η αποδοχή από την Ελλάδα ότι το Αιγαίο δεν είναικαι δεν μπορεί ποτέ να γίνει- «ελληνική θάλασσα» (αφού η Ελλάδα δεν είναι η μόνη παράκτια χώρα) και (β) η αποδοχή από την Τουρκία ότι η Ελλάδα έχει περισσότερα ερείσματα στο Αιγαίο (λόγω των εκατοντάδων ελληνικών νησιών) και ότι ως εκ τούτου είναι αδιανόητος ο διαμοιρασμός του Αιγαίου στα δύο ως προς την υφαλοκρηπίδα ή την εναέρια κυκλοφορία (FΙR). Ε, λοιπόν, μήπως θα πρέπει ο πρωθυπουργός μας να ταμπουρωθεί πίσω απ' αυτό το (β), να σταματήσει το πηγαινέλα στα ραντεβού με τον Ερντογάν που  οδηγεί στο... πουθενά, να εκφράσει πιο άμεσα και ζωντανά τα αισθήματα του ελληνικού λαού και να τον παρασύρει μαζί του σε μια πολιτική που δεν θα μας τραβάει στον αφανισμό;;;

Στα κοινωνικά ζητήματα πάμε κατά διαόλου! Η κοινωνία μας έχει τεμαχιστεί. Δεν υπάρχει κάτι που να την συνδέει και να την κρατά ενωμένη. Η μεταρρύθμιση που πιστεύεται ότι αποτελεί ένα μεγάλο βήμα εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας, ο "Καλλικράτης", θεωρώ ότι θα συμβάλει στην πλήρη αποδιοργάνωσή της. Κάποτε μιλούσαμε για την εξαφάνιση της "γειτονιάς", μετά για την ερήμωση των χωριών, τη διαγραφή των κοινοτήτων και τη δημιουργία δήμων, παρά το γεγονός ότι όλοι θέλαμε την "αποκέντρωση". Τώρα γίνεται "συγκέντρωση"! Ο εμπνευστής του "Καλλικράτη" θα πει ότι έχουμε αποκέντρωση αρμοδιοτήτων με συνακόλουθα οικονομικά οφέλη. Ό,τι και να επικαλεστεί, είναι δυσδιάκριτο. Αυτό που βλέπουμε είναι ότι η αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Κι αν αυτό το συναρτήσουμε με την εισροή εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών (ή "αλλοδαπών" όπως άκουσα μια ανόητη κυρία του ΣΥΡΙΖΑ να λέει στην τηλεόραση), στο τέλος θα χάσουμε ό,τι μας συνδέει με τον τόπο και τις "παλιόπετρες" του Μακρυγιάννη.

Στα οικονομικά προβλήματα έχουμε πάει κατά διαόλου! Κυκλοφορούμε με άδειες τσέπες. Κι αν δεν έχουμε δουλειά, καθόμαστε στο σπίτι και μηρυκάζουμε τη δυστυχία μας. Καταστήματα κλείνουν, επιχειρήσεις καταρρέουν, οι ψυχικές παθήσεις αυξάνονται, όρεξη για ζωή δεν υπάρχει, έχουν περιοριστεί οι αντοχές και δεν μπορούμε άλλα ψέματα, τα παιδιά μας είναι χωρίς δουλειά... Ακούμε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια ότι (άκουσον-άκουσον) δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον εθνικό μας πλούτο γιατί δεν μας αφήνουν οι Τούρκοι, δεν μας αφήνουν οι Αμερικανοί. Αυτά που είναι "κοινό μυστικό", κυκλοφορούν πλέον και γίνονται αντικείμενο συζήτησης και στην τηλεόραση και σε ιδιωτικές συνάξεις.

Στα εθνικά προβλήματα δεν ξέρουμε τι μας γίνεται! Δεν είμαστε σε θέση να τελειώνουμε αυτή την υπόθεση με τους Σκοπιανούς, αδυνατούμε να βρούμε διεξόδους στις σχέσεις μας με τους Τούρκους... Βαρέθηκα το τροπάριο της μόνιμης και σε εκνευριστικό βαθμό (ουσιαστικά) αδιαπραγμάτευτης υποστήριξης της Τουρκίας για την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ενωση.Η Ελλάδα στηρίζει, αλλά η Τουρκία εξακολουθεί να αμφισβητεί μέσω της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών» την ελληνικότητα ακόμα και κατοικημένων νησιών. Και αν ήταν μονάχα αυτό; δεν αναγνωρίζει ότι τα νησιά του Αιγαίου δικαιούνται Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και υφαλοκρηπίδας, παρότι η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει ρητά πως τα κατοικημένα νησιά έχουν δικαίωμα ΑΟΖ κι ότι αυτή ορίζεται με τον ίδιο τρόπο που ορίζεται η ΑΟΖ των ηπειρωτικών περιοχών (άρθρο 121 παρ. 2). Ας σημειωθεί ότι η εν λόγω σύμβαση έχει κυρωθεί από περίπου 160 χώρες και αποτελεί διεθνές δίκαιο και δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η Τουρκία απαιτεί να αποκτήσει δικαιώματα εκμετάλλευσης του βυθού δυτικά της αλυσίδας των ελληνικών νησιών, που αρχίζει από τη Σαμοθράκη και τελειώνει στη Ρόδο. Κάτι τέτοιο, όμως, αντιτίθεται στο διεθνές δίκαιο και γι’ αυτό η ελληνική κοινή γνώμη θεωρεί αυτή την τουρκική απαίτηση απαράδεκτη. (Αυτές οι λεπτομέρειες περί ΑΟΖ κ.λπ. είναι από ένα παλιότερο άρθρο του Στ. Λυγερού με τίτλο Ὁ δούρειος ίππος της συνεκμετάλλευσης", Η Καθημερινή, 23/11/2010).

Αυτό το αναφέρω διότι εσχάτως γίνεται πολύς λόγος για "συνεκμετάλλευση" και δεν με πείθει η χαλαρή διάψευση του κυρίου Δρούτσα και πολύ περισσότερο η σιωπή του Παπανδρέου.

Δεν θέλουμε να είμαστε οι τελευταίοι των Ελλήνων!