Η "αλήθεια είναι γυμνή"!

• Παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Νίκο Τσαγκρή...

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που «τα λένε». Τους προτιμώ απ’ αυτούς που «κρύβουν λόγια», αυτούς που, όταν δημοσίως ομιλούν, φροντίζουν να μεταλλάσσουν τις ενδόμυχες σκέψεις τους, τις πραγματικές απόψεις τους, σε σκέψεις, απόψεις, συνάδουσες με το σύστημα αξιών που εκάστοτε υπηρετούν, το σύστημα που τους εκτρέφει...

• Ετσι αρχίζει το εξαιρετικό κείμενό του ο φίλος Νίκος Τσαγκρής, με τον τίτλο "Η αλήθεια είναι γυμνή" στην προσωπική σελίδα του στο fb. Δίνει αφορμή για σκέψεις. Και, παίρνοντας τη σκυτάλη κι εγώ, δηλώνω ότι είναι απαραίτητο το ΘΑΡΡΟΣ για να λέει κανείς την αλήθεια γυμνή! Πρέπει να πω όμως ότι δεν είναι δυνατό όλοι οι άνθρωποι να διαθέτουν ηρωική ιδιοσυγκρασία. Διότι για να λες γυμνή την αλήθεια χρειάζεται ηρωισμός.

• Στη χώρα μας και στην εποχή μας ταιριάζει απόλυτα αυτό που έλεγε ο Μπρεχτ: "Αλίμονο στη χώρα που χρειάζεται ήρωες"! Και στην περίπτωση που χρειάζεται ήρωες είναι βέβαιο πως πρόκειται για χώρα με ανθυγιεινό καθεστώς. Σήμερα βλέπουμε ότι ο άνθρωπος, ο πολίτης που συνθλίβεται στις μυλόπετρες μιας καταπιεστικής πολιτικής, είναι τόσο μόνο γενναίος όσο του χρειάζεται για να υπερασπίζει τη ζωή του και τη ζωή των πολύ στενά δικών του.

• Συνεπώς είναι βέβαιο ότι θα προβάλλει εμφορημένος από μιαν ενστιγματική πίστη στην ύπαρξη. Κι αν τον βάλετε αντιμέτωπο με ενδεχόμενα χαμού της, τότε είναι βέβαιο ότι θα συμπεριφερθεί με δειλία, κι αυτό σημαίνει πως θα υπηρετήσει τον φυσικό νόμο, που είναι για τη ζωή η διατήρησή της, μια αυτοκατάφαση. Ως εξαιρέσεις μπορούμε να δεχτούμε τις περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν υπέρμετρο θάρρος, αλόγιστη διάθεση αυτοθυσίας, και που δείχνουν να ξεπερνάνε το κοινό μέτρο του είδους, την εμμονή στην ατομική ύπαρξη. 

• Το ζήτημα είναι αν η εμμονή στην ατομική ύπαρξη ταιριάζει στους πολιτικούς, στους κοινωνικά προβεβλημένους ή τέλος πάντων σ' εκείνους που θεωρούνται "επώνυμοι"! Πρέπει να πω όμως ότι το αίσθημα της αξιοπρέπειας είναι συνυφασμένο με το θάρρος. Κατά πόσο καλλιεργείται το αίσθημα της αξιοπρέπειας από τους πολιτικούς, λόγου χάριν, αυτό είναι κάτι που ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει στην καθημερινή μας ζωή. Κι αυτό το λέω διότι η αξιοπρέπεια οδηγεί τον καθένα στο να λέει την αλήθεια "γυμνή" και χωρίς φιοριτούρες.

• Μπορεί ο Πιραντέλο, σε μια ελεύθερη ερμηνεία, να λέει ότι η "αλήθεια" είναι μία κι εκατό χιλιάδες, όμως το να λές την αλήθεια στον λαό ένας δρόμος υπάρχει: Να τον κοιτάς στα μάτια. Ξέρουμε ότι υπάρχει μια ανθρώπινη ροπή προς το ψέμα. Στην κορυφή, άτομα υπερτροφικά, χωρίς ανάλογο εσωτερικό αντίκρισμα, υποθάλπουν την κατάχρηση του ψεύδους, ίσως [και] από ιδιοτέλεια. Ποια είναι τα άτομα που είναι προικισμένα με ηγετικά προσόντα; Πολύ λιγότερα πάντως από εκείνα που προβάλλει η δημόσια ζωή ή οι κάθε λογής δημοσκοπικές έρευνες που γίνονται σχεδόν καθημερινά είτε δια τηλεφώνου είτε δια της κάλπης. 

• Η "αλήθεια είναι γυμνή"! Πόσοι όμως την προβάλλουν "γυμνή"; Για να λες την αλήθεια γυμνή πρέπει να έχεις εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις της ανεξαρτησίας σου. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει προηγουμένως να έχεις εμπεδώσει το αίσθημα της ελευθερίας μέσα σου. 

• Αλλά θα πω και το άλλο. Ο άνθρωπος του κοινού επιπέδου θα υποκλίνεται στο εξής μόνο και μόνο επειδή έτσι τον συμφέρει, κάνοντας τη σκέψη πως αντιτάσσει νομιμότατα, το ψέμα στο ψέμα, τη συγκαλυμένη αλήθεια στη συγκαλυμένη αλήθεια. Κι όσο περισσότερη μεγαλοστομία θα μεταχειρίζονται για να τον εντυπωσιάζουν, όσο μεγαλύτερα ιδανικά θα του διαφημίζουν, τόσο περισσότερο θα κουμπώνεται εκείνος. Καμιά ψευδαίσθηση δεν θα χρυσώνει την υποταγή. 

• Σήμερα ζούμε το χτυπητό ασύμμετρο μιας ψευτιάς στο επίσημο επίπεδο  και μιας παρρησίας ωμής στο ανεπίσημο. Δεν μπορώ να προβλέψω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον...