Η ΤΡΕΛΗ κάμερα!

Έκανε μια εκπομπή ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης για τους ασθενείς στο Δρομοκαΐτειο και διαβάζω σήμερα στα "Νέα" το "κριτικό" σημείωμα της Πόπης Διαμαντάκου όπου εκθειάζει το "εγχείρημα" του δημοσιογράφου " ο οποίος ανοίγει τις πόρτες ενός αθέατου χώρου, όχι για να καταργήσει την ιδιωτικότητα και το δικαίωμα του καθενός στη διαχείριση της εικόνας του αλλά, αντίθετα, για να τα προστατέψει...".

Με ποιον τρόπο άραγε προστατεύτηκαν τα προσωπικά δεδομένα και το ιατρικό απόρρητο των ασθενών; Δείχνοντάς τους τα πρόσωπα και τη δυστυχία τους ή μήπως επειδή τους παρουσίασε σαν τον Βιζυηνό και τον Μητσάκη; Λέει και η κ. Διαμαντάκου: "Είναι και αυτό ρόλος της κάμερας. Να δίνει εικόνα σε ό,τι η κοινωνία αποστρέφει την κεφαλή, σε ό,τι προτιμά να κρατά στη σκιά, στο περιθώριο...". Ρώτησε μήπως τις οικογένειες των ασθενών; Πίσω από την οικογένεια κάθε ασθενούς κρύβονται πολλά δράματα!

Δυστυχώς η κάμερα όμως λειτουργεί σαν προδότης σ' αυτές τις περιπτώσεις και μας παραπέμπει σε άλλου είδους εκπομπές. Οι ασθενείς του Δρομοκαΐτειου δεν είχαν και δεν έχουν ανάγκη καμιά κάμερα, ούτε τις μελοδραματικές ιστορίες όλων αυτών των πονεμένων ανθρώπων έτσι όπως τις παρουσίασε η κάμερα των "Πρωταγωνιστών" του Στ. Θεοδωράκη.

Οι πρωταγωνιστές του Δρομοκαΐτειου και όλων των μονάδων ψυχικής υγείας της χώρας ΔΕΝ έχουν ανάγκη την κάμερα κανενός. Είναι καλοδεχούμενα τα μέσα ενημέρωσης μονάχα στην περίπτωση που ανεβάσουν κάποια θεατρική παράσταση, κάνουν μια έκθεση ζωγραφικής, μια μουσική βραδιά, όπως όλοι οι "έγκλειστοι"! Και βεβαίως όταν έχουν σχέση με τα προβλήματα διαβίωσης των ασθενών...

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάγκη από γιατρούς, νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, καθαριστές και καθαρίστριες, σύγχρονες ή ανακαινισμένες κτιριακές εγκαταστάσεις, μονάδες ανοιχτής κοινωνικής προστασίας (δηλ. ξενώνες) και βεβαίως κοινωνική επανένταξη. Αυτά είναι τα θέματα που θα έπρεπε να απασχολούν την κοινωνία και η εκπαίδευση της κοινωνίας ώστε να αποδέχεται τον ψυχικά ασθενή όπως όλους τους υπολοίπους.

Είχα διαβάσει και μια συνέντευξη του φίλτατου (και συναδέλφου) Σταύρου στην Ελευθεροτυπία , όπου μεταξύ άλλων έλεγε ότι «ήθελε αρκετή δουλειά και μεγαλύτερη επαφή με τους τρελούς, για να μπορέσουν να νιώσουν ασφάλεια και να μας μιλήσουν». Πρώτα απ' όλα ο όρος "τρελός" έχει προ πολλού πάψει να χρησιμοποιείται και από τους ίδιους τους γιατρούς. Αλλά και στο τελευταίο χωριό να πας, οι άνθρωποι αναφέρονται πλέον με περισσότερη ευαισθησία, λέγοντας ότι ο τάδε "έχει ψυχολογικά προβλήματα"...

• Κάποτε, οι φοιτητές των σχολών Κοινωνικής Εργασίας για να επισκεφθούν το Δρομοκαΐτειο για εκπαιδευτικούς λόγους, έπαιρναν άδεια ένα χρόνο πριν. Τώρα η τηλεόραση τα έχει ισοπεδώσει όλα! Πώς το υπουργείο επιτρέπει να εκτίθενται οι άνθρωποι τους οποίους υποτίθεται ότι προστατεύει; Με την ίδια ευκολία θα έδινε άδεια εάν επρόκειτο για άλλου είδους έρευνα (διατροφή, εγκαταστάσεις, προσωπικό, μέθοδοι θεραπείας κ.ά.);
• Και κάτι ακόμη, καλοπροαίρετα και χωρίς βέβαια να θέλω να θίξω τον Σταύρο: μια οποιαδήποτε φιλόδοξη τηλεοπτική (ή ραδιοφωνική) εκπομπή έχει πάντα ένα στόχο, δηλαδή την ανάδειξη ενός προβλήματος. Φοβάμαι πως οι "Πρωταγωνιστές" δεν ανέδειξαν κανένα πρόβλημα, απλώς είχαν στόχο την υψηλή τηλεθέαση. Εάν είχε μελετήσει όλες τις παραμέτρους του προβλήματος, θα έδειχνε την "κλειστή" περίθαλψη του Δρομοκαΐτειου αλλά και την "ανοιχτή" περίθαλψη σε έναν από τους ξενώνες που φιλοξενούνται άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας.

ΥΓ. Θα ήθελα να αναφέρω και το ενδιαφέρον που έδειξε για το θέμα ο Χασοδίκης στο δικό του μπλογκ και τις ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις τόσο τις δικές του όσο και των επισκεπτών του, πράγμα που με έκανε να αντιληφθώ ότι ο κόσμος είναι ευαισθητοποιημένος και ενήμερος.