Ο κύριος Λα(ϊκι)ζόπουλος

[ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ, Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, 13/2/2008] Τον τελευταίο καιρό πολύς λόγος γίνεται σχετικά με μια δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή. Ορισμένοι θεωρούν ότι επιτέλους κάποιος τα λέει έξω από τα δόντια. Αλλοι ότι η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της απέκτησε έναν κριτή για όλα τα κακώς κείμενα. Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Ελάχιστοι έχουν σχολιάσει αρνητικά το «φαινόμενο» Λαζόπουλος και δεν εννοώ να του επιτεθούν φραστικά ή νομικά, αλλά μέσω μιας αντικειμενικής κριτικής. Είναι σαφές ότι η κοινωνία ικανοποιείται όταν κάποιος κρίνει την εξουσία, όποια και αν είναι αυτή, διότι θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο την ελέγχει και συγχρόνως απεμπολεί τις ευθύνες της. Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιος χαϊδεύει τα αυτιά της κοινωνίας; Πώς ονομάζεται αυτός που το κάνει; Λαϊκιστής, δημαγωγός, λαοπλάνος; Ο συγκεκριμένος παρουσιαστής στις ολοκληρωτικού τύπου αγορεύσεις του απέκτησε ένα κοινό, στο οποίο οι διαφωνούντες αποκλείονται. Δεν έχει ακουστεί καμία αποδοκιμασία (στο θέατρο όπου ανήκει, οι αποδοκιμασίες σε κακοπαιγμένα έργα δεν είναι απαγορευμένες) από το ευρύ ακροατήριό του, γεγονός το οποίο αποδεικνύει ότι όλοι συμφωνούν με τα λεγόμενά του και ότι ο ίδιος δεν καλεί διαφωνούντες. Το ολοκληρωτικό στοιχείο της εκπομπής εμφανίζεται και ενισχύεται όταν στο κοινό περιλαμβάνονται πρόσωπα της μιας πλευράς κάποιας διαμάχης ή διαφωνίας με τα οποία και συμφωνεί «ο κριτής», θεωρώντας τη γνώμη τους απόλυτη και τελεσίδικη γνώση, απευθύνοντάς τους μια ρητορική ή όχι ερώτηση με αφορμή κάποιο μόλις προβληθέν βίντεο… [το υπόλοιπο ΕΔΩ]