"Μην ανησυχείς, μπαμπά μου..."

[Φωτο 1]

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι χάνω τον καιρό μου όταν κάθομαι και γράφω για τον ένα και τον άλλο μαλάκα. Άει στο διάολο... Περνάει ο καιρός κι εγώ μαγαρίζω τη σκέψη μου, καταναλώνοντας και φαιά ουσία για το τι θα κατεβάσει η κούτρα μου για τον έναν και τον άλλο, τις μπούρδες τους, και σφίγγεται η ψυχή μου για τα βάσανα που φορτώνεται καθημερινά η γενιά μου. Τα νιάτα δεν τα φοβάμαι. Έχουν αποθέματα ψυχικά να κοντραριστούν με όλες τις δυσκολίες που θα συναντήσουν.

[Φωτο 2]

Προηγουμένως, η κόρη μου ετοιμάστηκε, πήρε τα βιβλία της κι ό,τι άλλο χρήσιμο, πήρε και το σπιτάκι με το γατάκι της και πάει στον φίλο της. "Πού θα πας παιδί μου, με τέτοιο καιρό;", της είπα. "Μην ανησυχείς, μπαμπά μου, δεν θα τρέχω... κι όταν φτάσω θα τηλεφωνήσω...". Και βγήκε. "Πρόσεχε μη γλιστρήσεις στη σκάλες..."! Έξω, το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, τα δέντρα γίνανε κιόλας κάτασπρα, τα αυτοκίνητα... Ψυχή δεν υπάρχει στο δρόμο. Στέκομαι στην πόρτα του σαλονιού και χαζεύω αυτή την καταπληκτική εικόνα όπου πρωταγωνιστεί το χιόνι!

[Φωτο 3]

Οι συνειρμοί αναπόφευκτοι. Μια αγαλλίαση ψυχική, μου δημιουργεί ευχάριστη διάθεση. Θα ήθελα να ήμουνα κάπου αλλού. Στο χωριό, ίσως. Στο βουνό. Δίχως έγνοιες. Να νιώθω αυτό το άγγιγμα της φύσης που έρχεται έτσι σαγηνευτικά να θυμίσει ότι η ψυχική μας ηρεμία και ισορροπία έχει άμεση συνάφεια με την ανενόχλητη παρουσία της φύσης που ζει στους δικούς της ρυθμούς και που έχω την εντύπωση ότι μέσα της, βαθιά, μας νιώθει, μας περιλαμβάνει κι εμάς τους ανθρώπους που βαλθήκαμε να την καταστρέψουμε.

[Φωτο 4]

Και μια ρεαλιστική καταγραφή των εικόνων που βλέπετε. Φωτογραφίες από το χιόνι που είχε πέσει στην Αθήνα το 2004 κι έπαθε τραμπάκουλο. Τότε που βγαίνανε διάφοροι κάφροι στην τηλεόραση και παραπονιόντουσαν ότι δεν έστειλε ο δήμος ή το κράτος να καθαρίσουν το χιόνι και τους πάγους από το πεζοδρόμιό τους! Πάνω, η Μαρία [Φωτο 1] με την ομπρέλα της στην οδό Ζαν Μωρεάς [Φωτο 2 και 3], ο δρόμος που βρίσκεται το σπίτι μας [Φωτο4] και που το βλέπετε (δεξιά)...