Η ελληνική γλώσσα και η πολιτική του Ευάγγελου Βενιζέλου

[Η Γκερνίκα του Πικάσο. Ας προσέξει ο Βενιζέλος και οι άλλοι μην τα κάνουν γης Μαδιάμ και στο ΠΑΣΟΚ]

«Γυρνάς δεξιά και αριστερά και λες ότι ο πρόεδρος είναι ανίκανος» είπαν στον κ. Βενιζέλο ο Χρ. Παπουτσής και ο Χρ. Πολυζωγόπουλος. «Πείτε με και μένα ανίκανο. Πρόκειται για πολιτική κρίση. Δεν είναι ύβρις» απάντησε εκείνος...

Είναι φανερό ότι πλέον οι πολιτικοί άνδρες που ορισμένοι εξ αυτών είναι και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι οδηγούν σε μια απαξίωση και τη νεοελληνική γλώσσα, αφού πλέον οι λέξεις έχουν αρχίσει ν’ αλλάζουν νόημα. Η διαστροφή των εννοιών είναι στην ημερήσια διάταξη. Ο κ. Βενιζέλος όμως επιζητεί να ερμηνεύει τις λέξεις κατά το δοκούν και να ταξινομεί τις έννοιες σύμφωνα με τον προσωπικό του μηχανισμό συμπεριφοράς που προφανώς θέλει να είναι μοναχά πολιτική. Είναι σαν να θέλει να αλλάξει το νόημα των λέξεων και να χάσουν την πρωταρχική σημασία τους.

Αλλά η πολιτική πλέον για τον κ. Βενιζέλο δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ιδεολογία της ικανότητας και ο ίδιος συνεχώς επιζητεί να δικαιολογήσει θεωρητικά το γεγονός ότι είναι "ικανός", δηλαδή μιλάει αδολεσχικά, η όψη του είναι συνεχώς "αναμμένη", τα μάτια του πετάνε σπίθες, χρησιμοποιεί το καθημερινό λεξιλόγιο του Έλληνα, προσαρμόζοντάς το στην προσωπική πολιτική του αντιπαράθεση.

Αν κατά τη γνώμη του δικαιολογείται πολιτικά ο χαρακτηρισμός του Γιώργου ως "ανίκανου", τότε συνεκδοχικά θα ήταν εύλογο να χαρακτηρίσει κανείς τη δική του στάση ως πολιτικά "ανήθικη", αφού εμείς πιστεύουμε ότι η πολιτική πέρα από την ωμότητα με όλα τα συμπαρομαρτούντα, έχει και στοιχεία ηθικής. Αν θέλει να επικαλεστούμε, από την ανάποδη, τον "Ηγεμόνα" του (προσφιλή του) Μακιαβέλι, δεν είναι δυνατό να ανακηρυχθείς ηγεμόνας "με κακούργα και ανόσια μέσα".

Ο κ. Βενιζέλος από την εποχή που ο Γιώργος ανέλαβε την ηγεσία του Κινήματος, κρατάει ακατάπαυστα ένα σπαθί στο χέρι – όχι για τους πολιτικούς αντιπάλους αλλά για τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα φαίνεται ότι η «ηγεμονία» του Γιώργου προέρχεται καθαρά από τα μέλη, τους οπαδούς και φίλους του Κινήματος. Σ’ αυτούς στηρίζεται, αυτοί τον ανέδειξαν, συγκεντρώνει την εκτίμησή τους, κι έχει τα ηθικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του πολιτικού που επικοινωνεί με το λαό, είναι φίλος του, και επιδιώκει να ανοίξει το δρόμο για την ενεργοποίηση του πολίτη και τη συμμετοχή του σε ζωντανές και ανεξάρτητες κινήσεις που θα γίνουν φορείς ανανέωσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Έχει τεράστια σημασία να θεσμοθετηθεί το δικαίωμα του πολίτη να συμμετέχει άμεσα στις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και αποφάσεις που θα καθορίζουν τα πλαίσια και τις συνθήκες της καθημερινής του ζωής. Αλλά η επικοινωνία με τον πολίτη να γίνεται με όρους ειλικρινούς διάθεσης προσφοράς, με καθαρές κουβέντες και με πολιτικούς όρους. Ο κ. Βενιζέλος έκανε το τραγικό γι’ αυτόν λάθος να προσπαθεί να παρασύρει τον Γιώργο Παπανδρέου στο γήπεδο της φραστικής αλχημείας, υπερασπιζόμενος τον εαυτό του και αγωνιζόμενος να επιβάλει το ΕΓΩ του που διαστέλλεται ή συστέλλεται αναλόγως των περιστάσεων.

ΥΓ. Ο κ. Βενιζέλος έκανε ακόμα ένα βασικό λάθος. Κι από αυτό φαίνεται ότι δεν έχει διαβάσει καλά τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι, ο οποίος λέει χαρακτηριστικά: «Ένας συνετός ηγεμόνας αποφεύγει πάντα τους τέτοιους [μισθοφορικούς] στρατούς και στηρίζεται μονάχα στους δικούς του. Και προτιμάει να νικηθεί με τα δικά του στρατεύματα παρά να νικήσει με τα ξένα, γιατί δε θεωρεί αληθινή νίκη αυτή που κερδίζει με ξένα όπλα». Έχουμε και λέμε: Στηρίχτηκε στα εκδοτικά συγκροτήματα και στο στρατό που του παραχώρησε ο κ. Σημίτης. Εκ των υστέρων, παρά τις προσπάθειές του να διώξει από πάνω του τη ρετσινιά, δυστυχώς δεν κατάφερε και πολλά πράγματα. Κοντός ψαλμός, αλληλούια.