Ταξίδι στο… πουθενά! “Παραφράζοντας” τον Έρμαν Έσσε*

Δεν πιστεύω στην αξία της λογοτεχνίας της εποχής μας. Αντιλαμβάνομαι βέβαια πως κάθε εποχή πρέπει να έχει τη δική της λογοτεχνία, όπως πρέπει να έχει και τη δική της πολιτική, τα δικά της ιδανικά, τη δική της μόδα. Διατηρώ, ωστόσο, πάντα την πεποίθηση πως η ελληνική ποίηση της εποχής μας είναι κάτι εφήμερο και ανέλπιδο, μια σπορά που μεγάλωσε σε αδύνατο και άσχημα καλλιεργημένο έδαφος, κάτι ενδιαφέρον βέβαια και γεμάτο προβληματική αλλά ελάχιστα ικανό για ώριμα, πλήρη, διαρκή αποτελέσματα.

Δεν μπορώ, κατά συνέπεια, παρά να αισθάνομαι τις προσπάθειες των σημερινών Ελλήνων ποιητών για πραγματικές δημιουργίες, για γνήσια έργα, σαν κάπως ανεπαρκείς και μιμητικές πάντα· παντού νομίζω πως συλλαμβάνω μια αμυδρή λάμψη κάποιου καλουπιού, ενός πρότυπου που κατάντησε άψυχο. Αντίθετα, την αξία μιας μεταβατικής λογοτεχνίας, μιας ποίησης που έγινε προβληματική κι αβέβαιη τη βλέπω να συνίσταται στο ότι εκφράζει δογματικά και με τη μεγαλύτερη τιμιότητα την ίδια της την ανεπάρκεια της εποχής της.

*Ταξίδι στη Νυρεμβέργη