- Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
Δεν ξέρω κι ούτε είμαι σε θέση πλέον να καταλάβω τους πολιτικούς μας, με ποιο γνώμονα αντικρίζουν το φαινόμενο του εθνικού βίου. Το ζήτημα είναι ότι με αυτόν το γνώμονα που δεν τον ξέρω και δεν τον καταλαβαίνω προσπαθούν να του δώσουν αποφασίζουσα ρυθμιστική δύναμη και σύμφωνα με τη λογική του εμείς, ο λαός, θα πρέπει ν’ αφηνόμαστε στο ρεύμα άβουλοι, ανήμποροι κι ανυπεράσπιστοι, θύματα ενός πλέγματος ενοχής για την «συμπόρευση» μας με τα στοιχεία εκείνα που λειτουργούν ως μπαμπούλες στην κοινωνία μας. Το μέγα ερώτημα των ημερών μας είναι αν πρέπει να συμμετέχουμε στα συλλαλητήρια για να διατρανώσουμε τη βούλησή μας να υπερασπιστούμε ό,τι κληρονομήσαμε. Η Μακεδονία είναι Ελλάδα!!! Όμως το πολιτικό προσωπικό της χώρας, σχεδόν στο σύνολό του φοβάται να εκφραστεί ευθέως, και να συμπλεύσει με τον λαό στην έκρηξη του συναισθηματισμού αλλά και της λογικής του.
Βρισκόμαστε στη δίνη μιας μεταβατικής εποχής, δίχως να είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι γι’ αυτή τη μεταβατικότητα. Διατηρούμε ένα σωρό ψευδαισθήσεις, που έχουν όλοι όσοι δεν είναι διατεθειμένοι να παραδεχτούν πως κάτι που παράκμασε δεν μπορεί να έχει άλλη απόληξη παρά το θανάσιμο τέρμα. Δεν είμαι βέβαιος ότι οι πολιτικοί που διαχειρίζονται τα εθνικά θέματα έχουν την ικανότητα που είναι απαραίτητη και επιπλέον δεν έχουν τη βαθιά εκείνη πίστη που απαιτούν οι περιστάσεις. Δεν γνωρίζουν ιστορία, δεν πιστεύουν στις παραδόσεις μας και, το χειρότερο, είναι δέσμιοι ξένων συμφερόντων. Σήμερα δεν χρειάζονται παρά ξεκάθαρες τοποθετήσεις. Τα ήξεις αφήξεις δεν ταιριάζουν στην εποχή μας. Ο ελληνικός λαός στο διάβα των χρόνων ταλαιπωρήθηκε, οργίστηκε για τις αποφάσεις των πολιτικών του και μετάνιωσε για τις δικές του αποφάσεις πολλές φορές. Τώρα όμως ξέρει καλά ότι διακυβεύονται πολλά, ακόμη και η ίδια η ύπαρξή του και γι’ αυτό ξαγρυπνά.
Οι πολιτικοί που διστάζουν, που φοβούνται, που έχουν δεσμεύσεις, που θέλουν να είναι αρεστοί στους ξένους, που ακροβατούν μη τυχόν κι ενοχλήσουν τους μεν ή τους δε και οι δηλώσεις και τοποθετήσεις τους που χρειάζεται λεξικό για ν’ αποκρυπτογραφηθούν, δεν είναι ωφέλιμοι για τον τόπο. Παρατηρούμε τη συμπεριφορά των Σκοπιανών και των πολιτικών τους που είναι ξεκάθαρη. Ό,τι θέλουν το λένε ευθέως και δεν κάνουν πίσω. Οι δικοί μας πολιτικοί φέρονται σαν τρομοκρατημένοι, σαν ένοχοι, σαν οφειλέτες σ’ ένα μόρφωμα που ψάχνει ταυτότητα και μας έχει ανάγκη. Είπε κανείς στους Σκοπιανούς ότι Μακεδονία σημαίνει Ελλάδα; Ότι αυτοί είναι Σλάβοι και ήρθαν μετά τον 6ο-7ο αιώνα και κατοίκησαν σ’ ένα κομμάτι της άλλοτε αυτοκρατορίας των Μακεδόνων. Ότι κοροϊδεύουν το λαό τους πως είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος ήταν Έλληνας, σπούδασε κοντά στον Αριστοτέλη, μιλούσε ελληνικά, εν ονόματι των Ελλήνων έκανε τις εκστρατείες του κ.λπ.
Ο λαός είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι τον προστάζει η ψυχή του. Να διαδηλώσει, να φωνάξει, να ανεμίσει σημαίες… Η ρευστότητα των κριτηρίων μιας λαϊκής κινητοποίησης είναι αποτέλεσμα του ψυχολογικού διχασμού του κοινωνικού σώματος από την μικροπολιτική ασύδοτων πολιτικών, όπου συγκρούονται τα πιο ετερόκλητα κι αντιφατικά στοιχεία. Δεν είναι ανεξήγητη η τόση ασυδοσία και η αδυναμία προσανατολισμού. Πάντα θα υπάρχει σε εγρήγορση η συνείδηση της ανατροπής της παλαιάς ισορροπίας. Δεν ξέρω βεβαίως εάν έχει διατυπωθεί το αίτημα για μια νέα πολιτική. Ωστόσο, η κινητοποίηση για το συλλαλητήριο της Κυριακής δείχνει ότι έχει γίνει αισθητή η ανάγκη του αιτήματος. Τα περί ακροδεξιών κ.λπ. τα θεωρώ αστεία. Απλώς η εξουσία τα αξιοποιεί ως άλλοθι στη δική της ανόητη αβελτηρία και αναρωτιέμαι αν έχει συλλάβει το αίτημα των καιρών.
- Δεν είχα πρόθεση να πάω στο συλλαλητήριο, αλλά τελικά θα πάω γιατί απλούστατα είμαι με τον λαό.
No comments:
Post a Comment