- Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
Ακούστηκε πολύ τα τελευταία χρόνια, κυρίως μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ότι έχουμε το τέλος των ιδεολογιών και όλοι όσοι δεν είχαν ποτέ σχέση με το μαρξισμό και την πολιτική σκέψη, βρήκαν την ευκαιρία να πλιατσικολογήσουν σ’ ένα κόσμο που κοιτάει κατάπληκτος τις ραγδαίες αλλαγές που συμβαίνουν γύρω του. Υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα που σχετίζεται με τη διάσταση ιδεολογίας και πολιτικής. Είναι αλήθεια ότι στον αιώνα μας είδαμε να συντρίβονται όνειρα και προσδοκίες, αλλά είδαμε και νιώσαμε την πολιτική πρακτική με το πρόσχημα της ιδεολογίας να οικοδομεί μια κοινωνία υποταγμένη στις επιθυμίες των λογιστών του μεγάλου κεφαλαίου.
Μπορεί, πράγματι, να είχαμε το τέλος των ιδεολογιών, αλλά αυτό έγινε όταν οι ιδεολογίες μπήκαν στην υπηρεσία της πολιτικής και μάλιστα της ανταγωνιστικής κομματικής λογικής. Μετρήθηκαν στην προκρούστεια κλίμακα μιας κοινωνίας που πίστεψε ότι βρήκε απαντήσεις στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ενώ ο κομματικός καιροσκοπισμός, πεδικλωμένος και στην ιδιοτέλεια ορισμένων κατ’ επάγγελμα πολιτικών, επιχείρησε να καλυφθεί πίσω από δήθεν κοινωνικές επιδιώξεις.
Έχουμε το τέλος των ιδεολογιών, αλλά έχουμε και την απουσία πολιτικών αρχών και ιδεών από τους κομματικούς σχηματισμούς που ευαγγελίζονται «λύσεις» για τα καυτά προβλήματα της κοινωνίας. Οι λύσεις, όποιες κι αν είναι αυτές, δεν γίνεται να είναι αποστεωμένα ιδεολογήματα και σχέδια. Χωρίς ιδεολογικό φορτίο, καμιά λύση δεν είναι ικανή να οδηγήσει στην ευημερία. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οδηγούμαστε σε κοινωνίες ολοκληρωτικές. Η ωριμότητα της πολιτικής έχει άμεση συνάφεια με την αναγνώριση των λαθών της.
Μήπως η πολιτική σκότωσε τις ιδεολογίες; Αυτό που δείχνει η κατάσταση στη χώρα μας είναι πως έχουμε τελειώσει με την πολιτική και τις ιδεολογίες. Κι ενώ αυτοί που κυβερνούν, ζουν στο γυάλινο πύργο τους, υπάρχει η κοινωνική πλειοψηφία που προσαρμόζεται στη διαχείριση μιας ιδιαίτερα οδυνηρής πραγματικότητας, αποδεχόμενη τα νέα οικονομικά δεδομένα, που εφαρμόζουν νεόκοποι πολιτικοί. Οι παλαιοί αριστεροί, που κάποτε βρίσκονταν στα κράσπεδα της εξουσίας, έγιναν αυταρχικά αφεντικά, ελέγχοντας όλες τις κλίμακες της εξουσίας.
Είναι διάχυτη η αίσθηση μιας πολιτικής απογοήτευσης. Δε βλέπουμε κάποιο πολιτικό σχέδιο, και πολύ περισσότερο μια πολιτική βούληση, για ν’ αλλάξει η κατάσταση. Είναι δυνατό, λόγου χάρη, η ανεργία και η φτώχεια ν’ αντιμετωπίζεται με επιδόματα;; Ο νέος χρόνος που άρχισε ν’ ανατέλλει δεν δείχνει να μας προδιαθέτει για κάτι καλύτερο από το χθες!! Μονάχα μεγάλα λόγια για τις μεγάλες ανθρώπινες αξίες. Και, επιπλέον, θα έλεγα ότι η πίστη στην ανάπτυξη και γενικώς στην πρόοδο, είναι η αυταπάτη από την οποία πάσχουν και καλλιεργούν στη συνέχεια, οι πολιτικές και κοινωνικές ιδεολογίες της εποχής μας. Διότι φαίνεται έχουμε κολλήσει σε τέλμα για να μην πω ότι έχουμε οπισθοχώρηση! Θα δεχτώ ότι υπάρχει πρόοδος αλλά μόνο στην επιστήμη, ενώ αντιθέτως στην ηθική και στην πολιτική πρόκειται περί προκατάληψης!
Πεσιμιστής; Όχι. Απλώς, ρεαλιστής. Μπορεί να φορτωνόμαστε γνώσεις επιστημονικές, όμως το ζώον που λέγεται άνθρωπος, παραμένει ο ίδιος! Τα προβλήματα συσσωρεύονται καθημερινά σε όλο τον πλανήτη. Η τρομοκρατία των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και η τρομοκρατία των περιθωριακών ομάδων ή των φανατικών ισλαμιστών, οι σκοτωμοί, τα βασανιστήρια σε πολλές χώρες που δεν σταμάτησαν ποτέ, οι πόλεμοι και ο ξεριζωμός εκατομμυρίων ανθρώπων από τις πατρογονικές τους εστίες και από τις πατρίδες τους, οι ανάξιοι κυβερνήτες, η ανεργία που προκαλεί και άλλου είδους μετακινήσεις κυρίως νέων ανθρώπων για την εξεύρεση δουλειάς, η κατάθλιψη που είναι σύμπτωμα της αναστάτωσης που έχει προκληθεί στις κοινωνίες… Πώς αντιμετωπίζονται όλα αυτά;;;
No comments:
Post a Comment