ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΟΥΝ αν ήταν αυτή που μόνο στις φωτογραφίες τόσα χρόνια έβλεπα!!!
Μάλλον ήταν. Την γνώρισα αμέσως με την μόνιμη παρέα της, το σκυλί της, που ήταν
–θα έλεγα– αγάπη της παθολογική... Εκεί στο Filothei Tennis Club. Περαστικός
ήμουν. Σκέφτηκα να της μιλήσω, αλλά καθώς την παρατηρούσα είχα την εντύπωση ότι
ζούσε στον κόσμο της, οπότε κι αν της μίλαγα δεν θα είχε κανένα νόημα. Μια άλλη
φορά την είχα πετύχει σε μια στροφή πάνω σ' ένα ποδήλατο, που μάλλον το
χρησιμοποιούσε για τις μικρές αποστάσεις, κοντά στη γειτονιά της.
Είχα προ πολλού διαπιστώσει ότι δεν ήθελε τον ζωντανό διάλογο και γι’ αυτό
ταμπουρωνόταν πίσω από τον υπολογιστή. Πίστευε ότι αυτού του είδους ο
κλειστοφοβικός διάλογος της πήγαινε. Κι έγραφε ακαταλαβίστικα σχόλια. Τα
διάβαζα όλα, αλλά πολλές φορές δεν μπορούσα να διακρίνω τι ήθελε να πει!!!! Όταν
μιλούσαμε στο τηλέφωνο συνεχώς είχε αυτή
τον λόγο κι όταν κουραζόταν να μιλάει, άρχιζε τις ερωτήσεις για απίθανα
θέματα. Τέλος πάντων, οι δικές μου ερωτήσεις έδειχναν ένα ευγενικό ενδιαφέρον. Πότε
οργισμένη, πότε πεινασμένη, πότε χαρούμενη και πότε διψασμένη, έγραφε για γλυκά
και καφέδες, για ταξίδια μακρινά, φιλοσοφούσε για διάφορες κοινότοπες σχέσεις,,
έκανε σχόλια κοινωνιολογικά…
Τώρα δεν μιλάμε πια. Δεν έχει νόημα. Όλοι βρίσκουν τον τρόπο τους να
χρησιμοποιούν το διαδίκτυο. Περισσότερο για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Όπως λένε
οι ψυχίατροι για την εργασιοθεραπεία. Σήμερα τα διαδίκτυο ίσως βοηθάει προς αυτή
την κατεύθυνση.
Ουσιαστικά αμπελοφιλοσοφούσε και ως θηλυκός Νάρκισσος έπαιζε με τις φωτογραφίες
της. Άλλαζε συνεχώς τις φωτογραφίες στο προφίλ της στο facebook και απορούσα
για τον λόγο που εναλλάσσονταν οι ίδιες φωτογραφίες, οι δικές της και των
γονιών της τους οποίους υπεραγαπούσε, όπως άλλωστε κάθε καλό παιδί αγαπάει την
μάνα και τον πατέρα του.
Τώρα, ρίχνοντας ένα βλέμμα προς τα πίσω, προσπαθώ να καταλάβω γιατί είχα
δείξει ένα τεράστιο ενδιαφέρον για την περίπτωσή της. Ίσως ήταν ο τραγικός και πολλές
φορές αγωνιώδης τόνος με τον οποίο μου μιλούσε για τα προβλήματά της, τις αρρώστιες
των γονιών της. Σκεφτόμουν, έτσι όπως μου ιστορούσε τα συμβάντα της καθημερινότητάς
της ότι ο τρόπος της ζωής της ήταν ανιαρός και άχαρος και φυσικά δεν ήταν
αντάξιος της δικής προσωπικότητας.
Εκ των υστέρων, ψάχνοντας λίγο βαθύτερα την περίπτωσή της, διαπιστώνω ότι
είχε απόλυτη συνάφεια με τον κόσμο που ζούσε στα περίκλειστα σπίτια του Ψυχικού
και της Φιλοθέης, που κατοικούνταν και οι άνθρωποι και τα σπίτια από ακραία
πάθη, από άρρωστους γονείς και πικραμένες κόρες, από αναμνήσεις άλλων εποχών
που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι άνθρωποι αυτών των περιοχών έχουν πρόσωπα
και ταυτότητα, αλλά τους κατέχει πλέον ένας πανικός διότι οι συγκινήσεις που τώρα
ζουν είναι αξιοκαταφρόνητες κι έτσι βουλιάζουν και χάνονται στις σελίδες των
προσωπικών ημερολογίων και των φωτογραφιών που αποτυπώνουν το παρελθόν που δεν
γυρίζει πίσω… Ουσιαστικά δεν μπορούν να ανεχθούν τον σημερινό κοινωνικό ξεπεσμό
και τα γκρίζα μαλλιά τους.
Ποιον ξεπεσμό εννοώ;; Το γεγονός ότι στις περιοχές αυτές, την εποχή της ευημερίας,
πήγαν και εγκαταστάθηκαν κάποιοι νεόπλουτοι που κάποτε θα έμεναν στα άνω
Πατήσια ή στο Περιστέρι ή στη Φιλαδέλφεια ή και στο Μπουρνάζι. Τελικά, οι
κοινωνικές διαφορές μάλλον χωνεύτηκαν κι όλοι αυτοί οι παλαιοί λόγω περιοχής
αριστοκράτες, τώρα περιφέρουν μετά φόβου
τη μοναξιά και την ανασφάλειά τους σε στέκια που κρατούν ακόμη κάποια κομμάτια
από την αίγλη του παρελθόντος, περιμένοντας να ενωθούν μαζί του, με το παρελθόν
που δεν είναι παρά μονάχα παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Αλλά η γλυκιά μελωδία
του περασμένου καιρού απλώς κινείται στις ράγες μιας σκέψης φευγαλέας. Η
πραγματικότητα είναι οδυνηρή.
No comments:
Post a Comment