Η πολιτική και δημοσιογραφική «φαιά πανούκλα»

Μου κάνει βαθιά εντύπωση η επιλεκτική ευαισθησία ορισμένων δημοσιογράφων. Όταν θίγονται οι ίδιοι, τότε επιχειρούν να δώσουν τη διάσταση που οι ίδιοι επιθυμούν και να μας «παρασύρουν» στον προσωπικό τους μεγαλοϊδεατισμό. Καθημερινά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ιδιαίτερα στα ραδιοτηλεοπτικά, οι «επιφανείς» δημοσιογράφοι αλωνίζουν τον «αέρα» και θέτουν τη δική τους ημερήσια διάταξη, την οποία οπωσδήποτε πρέπει να δεχτούμε και να την κουβεντιάσουμε.

• ........................................

Από τη στιγμή που νιώθουν ότι κινδυνεύει η μονοκρατορία τους, και πλέον υπάρχουν άλλοι τρόποι ενημέρωσης, εξανίστανται, κραυγάζουν, οργανώνονται και επιτίθενται. Έχουν πλέον διαπιστώσει ότι τα social media δεν μπορούν να τα ελέγξουν, και σπάνε το κεφάλι τους για να βρουν τρόπους να κλείσουν στόματα, να υποδείξουν νόμους, να βάλουν φραγή για να εξακολουθήσουν να είναι αυτοί οι κυρίαρχοι των αιθέρων!

• ........................................

Προσέξτε: Η λεγόμενη «δημοσιογραφική δεοντολογία» είναι στα χέρια τους ένα λάστιχο που το τεντώνουν ανάλογα με την όρεξη που έχουν, τις εντολές που παίρνουν, τις δεσμεύσεις που έχουν υπογράψει και τα όνειρα που είδαν στον ύπνο τους! Κι αυτοί οι κυρίαρχοι των αιθέρων, έχουν δημιουργήσει κλίκες, που γεννήθηκαν από την ανάγκη προσωπικής επιβίωσης, αλλά και από τη δημιουργία στενών σχέσεων με την πολιτική και τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι αυτοί που έχουν καταλάβει τις θέσεις και δεν λένε να ξεκολλήσουν απ’ αυτές, πορεύονται σε αγαστή συνεργασία και κάνουν ό,τι τους περνάει από το χέρι να δημιουργήσουν «γεγονότα», να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου, για να τους χειροκροτήσει με πάταγο.

• ........................................

Εμείς, κατσουφιασμένοι, σωπαίνουμε. Η φωνή μας δεν ακούγεται. Προσπαθούμε να αξιοποιήσουμε τα social media, γιατί αυτά μόνον μας προσφέρονται εντελώς δωρεάν. Θεωρούμε ότι η τεχνολογία έχει τη δύναμη να πολλαπλασιάσει τη φωνή μας, να την μεταδώσει σε περισσότερους συμπολίτες, στη νεολαία για να μην την προλάβουν και την αιχμαλωτίσουν ή της καπακώσουν το κεφάλι.

• ........................................

Η δημοσιογραφική «φαιά πανούκλα» απλώνεται σιγά-σιγά και κολλάει πάνω μας κι εμείς αν δεν αντιδράσουμε, θα γίνουμε νερουλιασμένες και παθητικές υπάρξεις στη δική τους «δεοντολογία». Όλη αυτή η παρέα των αρχόντων του ραδιοτηλεοπτικού αέρα, με το ύφος του εισαγγελέα, γαλβανίζει το μυαλό του δύστυχου κοινού, φορτώνοντάς το με ειδήσεις κατασκευασμένες, με πληροφορίες άχρηστες, με απόψεις και θέσεις που δεν τις ζήτησε ποτέ, με σενάρια που δημιουργούν «κλίμα» και σταλάζουν στις ψυχές των ανθρώπων το αίσθημα της αμφιβολίας και της απόγνωσης.

• ........................................

Κανείς δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα εάν και με ποιο ηθικό γνώμονα αντικρίζουμε πλέον το φαινόμενο του βίου που έχει γίνει… αβίωτος! Γιατί θα πρέπει να υπογραμμιστεί αυτό που έχει γίνει κοινός τόπος. Η ηθική συνείδηση του καιρού μας δεν είναι ενιαία. Οι ιδεολογικές και ψυχικές αντιδράσεις από το φαινόμενο της ζωής δεν ταυτίζονται. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά αισθάνομαι την ανάγκη να ξεχωρίσω από αυτή συνομοταξία των φυλάκων της δημόσιας ενημέρωσης! Όπως θα πρέπει να ξεχωρίσω και από τους «αγανακτισμένους», τους κάθε λογής «αγανακτισμένους», που μόλις ακουστεί η πρώτη ντουφεκιά παίρνουν τα μπογαλάκια τους και αράζουν στα κράσπεδα της Βουλής ή στην πλατεία Συντάγματος, οργανώνοντας χάπενινγκ για να γεμίσουν τις ανταποκρίσεις τους τα ξένα μέσα ενημέρωσης, για να διαπιστώσουν οι τηλε-εισαγγελείς ενδεχομένως την απουσία κράτους, για να καλέσουν κάποιους πολιτικούς και ν’ αρχίσουν ατέρμονες συζητήσεις, όπου θα κυριαρχούν η ασυδοσία του λόγου και η αδυναμία ιδεολογικού και πολιτικού προσανατολισμού τόσο των πολιτικών όσο και των δημοσιογράφων.  

• ........................................

Δείτε, επί παραδείγματι, κάποια από τις εκπομπές των ιδιωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης για να καταλάβετε. Η δημοσιογραφική λειτουργία έχει διαβρωθεί από την πολιτική και καλό είναι να αναθεματίζει κανείς και τις δυο και τη δημοσιογραφία και την πολιτική. Τουλάχιστον στο μέτρο που ασκούνται από συγκεκριμένο σημερινό «προσωπικό». Άλλωστε μιλάμε με αφορμή αυτά που βλέπουμε και γνωρίζουμε.

• ........................................

Αυτό που επιχειρούν σήμερα τα μέσα ενημέρωσης και πολύ περισσότερο οι τηλε-εισαγγελείς είναι να ποδηγετήσουν το κοινό τους. Υποτίθεται ότι έχουν αναλάβει υψηλή αποστολή, δηλαδή να μορφώσουν, να ενημερώσουν, να διαφωτίσουν τη μάζα, τον λαό, δείχνοντάς του τον σωστό δρόμο.

• ........................................

Αλλά, ουδέποτε άλλοτε στην ιστορία μας έχει σημειωθεί τέτοια έκπτωση της κριτικής ευθύνης. Υπάρχει κυρίαρχη η αυθάδεια της σκοπιμότητας. Η ανιδιοτέλεια της κρίσης, μέσα στον συμφυρμό των ποικίλων υπολογισμών, παθών, μοχθηριών, εμφανίζεται σαν αρετή παρωχημένου καιρού κι όταν παρουσιαστεί, εμπαίζεται ή παραμερίζεται από τον αλαλαγμό των ανίδεων και καταντά να δίνει την εντύπωση αφελούς αναχρονισμού.

• ........................................

Αναρωτιέμαι αν η εποχή μας είναι ικανή ή έχει τη δύναμη  ν’ αντιδράσει σ’ αυτόν τον ηθικό εκτραχηλισμό, που ενώ εθίζει τον λαό μας σε μια απαράδεκτη σύμβαση μεταξύ του γνησίου και του νόθου, σε μια συνδιαλλαγή του καλού με το κακό και του καθαρού με το ακάθαρτο, κινδυνεύει να εγκαταστήσει μια επικίνδυνη σύγχυση κριτηρίων, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον εθνικό πολιτισμό μας. Δεν αντέχει κανείς να βλέπει άξεστους δημοσιογράφους ή σαλτιμπάγκους πολιτικούς να κυριαρχούν στο προσκήνιο όταν η μόνη τους επίδοση είναι τα άλματα σε διάφορα ύψη αναίδειας…