Το συγκρότημα Λαμπράκη

Το συγκρότημα Λαμπράκη (δηλαδή ο Ψυχάρης) έχει χάσει τον μπούσουλα. Αδυνατεί να διακρίνει τις εξελίξεις. Επιχειρεί με κάθε τρόπο να τις δημιουργήσει, να τις κουλαντρίσει, να κατευθύνει τις επιθυμίες του αναγνωστικού κοινού... Δέν είναι εύκολο. Αλλά προσπαθεί και δεν μπορεί να με πείσει κανείς ότι επιτρέπει στους συντάκτες του να γράφουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Δεν γίνεται να είναι μισθοδοτούμενοι και να κάνουν του κεφαλιού τους. 

Καθημερινά δημοσιεύονται είτε στα "Νέα" είτε στο κυριακάτικο "Βήμα" είτε στο διαδικτυακό, "γνώμες" που κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να μουντζουρώσουν το πρόσωπο του Παπανδρέου. Αυτού του Παπανδρέου με τα λάθη και τις παραλείψεις αλλά και με το ήθος που σπανίζει στους πολιτικούς άνδρες της εποχής μας. Η υπονόμευση είναι στην ημερήσια διάταξη. Έτσι, μετά την παραίτηση του Παπανδρέου που απέδειξε ότι είναι υπεράνω προσωπικών πολιτικών επιδιώξεων, το συγκρότημα συνέχισε να πυροβολεί. 

Δεν ξεχνά κανείς εκείνο το κατάπτυστο πρωτοσέλιδο του "Βήματος" που καλούσε τον Παπανδρέου να παραιτηθεί επειδή το ΠΑΣΟΚ είχε ηττηθεί στις εκλογές! Στη συνέχεια ο Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές κι έγινε καλός και το συγκρότημα στάθηκε σε απόσταση ασφαλείας. Ωσότου τα πράγματα άλλαξαν μετά το ξέσπασμα και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης αλλά και της κρίσης που εμφιλοχωρούσε στην ελληνική οικονομία την οποία διέλυσε ο Κωστάκης Καραμανλής, αυτός που τώρα στόμα έχει και μιλιά δεν έχει, αλλά χέρια έχει για να εισπράττει τη βουλευτική αποζημίωση. 

Ο Παπανδρέου, λοιπόν, έκανε φοβερές προσπάθειες για να ανατρέψει την κακή εικόνα της χώρας, για να περιορίσει το σπάταλο κράτος, για να χτυπήσει τη διαφθορά. Τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει δειλά-δειλά να φαίνονται. Στο μεταξύ ο Παπανδρέου παραιτήθηκε κι όλοι έπεσαν να τον κατασπαράξουν, με αφορμή το "δημοψήφισμα". Ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά κι ακόμη οι πληρωμένοι, ένθεν και ένθεν, κονδυλοφόροι επαναφέρουν συνεχώς το δημοψήφισμα για να αποδείξουν δήθεν ότι καταρρακώθηκε το κύρος της χώρας εξαιτίας αυτής της απόφασης του Παπανδρέου. Μα τελικά δημοψήφισμα ΔΕΝ έγινε!

Ωστόσο, εξακολουθούν να το έχουν, το μη-δημοψήφισμα, ως ψωμοτύρι στις λεγόμενες "ειδήσεις" - που μόνον ειδήσεις δεν είναι, αφού ξέρουμε πλέον ότι επιχειρούν να τις ερμηνεύσουν κατά το δοκούν. Παρακολουθώ το διαδικτυακό "Βήμα". Προχθές, προς γενική κατάπληξη, "ανάρτησε" τα δημοσιεύματα των γερμανικών μέσων ενημέρωσης ποιυ αποθέωναν τον Παπανδρέου: «Ο Παπανδρέου προσδίδει "γκλάμουρ" στους Πράσινους». Τι έγραψαν τα γερμανικά ΜΜΕ για την ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού στο συνέδριο του Κιέλου]. Ομως το συγκρότημα παίζει με τα νεύρα των αναγνωστών του. Η υπονομευτική αρθρογραφία συνεχίστηκε. 

Γράφει σήμερα ο Σήφης Πολυμίλης [Ο Γιώργος θέλει; Οι δελφίνοι μπορούν;]: Δεν ξέρει κανείς – και ίσως λίγο ενδιαφέρει – αν ο Γιώργος Παπανδρέου εννοεί πραγµατικά ότι σκέφτεται να µη διεκδικήσει ξανά το πρωθυπουργικό αξίωµα, όπως αφήνει να διαφανεί στις συναντήσεις του µε υποψήφιους και µη δελφίνους του ΠΑΣΟΚ. Ανεξάρτητα από το τι θέλει και τι επιδιώκει ο ίδιος, είναι προφανές ότι έχει απολέσει το βασικό προσόν ενός πολιτικού, την αξιοπιστία. Τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό για διαφορετικούς λόγους έχει υποστεί βαρύ προσωπικό πλήγµα που θα λειτουργεί υπονοµευτικά από εδώ και πέρα σε οποιαδήποτε πολιτική του επιδίωξη...

Δεν διάβασε τα προχτεσινά δημοσιεύματα ο φίλτατος Πολυμίλης; Είναι δυνατόν ο Παπανδρέου να έχει υποστεί, όπως λέει, "βαρύ προσωπικό πλήγμα", ώστε να τον αποθεώνουν ακόμα και οι ίδιοι οι Γερμανοί, κι ενώ αυτός κατηγορούσε τις ευρωπαϊκές συντηρητικές ηγεσίες για το κατάντημα της Ευρώπης; 

Η ζωή είναι εδώ και όχι στη... μετανάστευση!!!!

Ακούω νέα παιδιά να πιπιλάνε την ίδια καραμέλα, ότι η ίδια τους η χώρα τα διώχνει για να πάρουν το δρόμο της... ξενιτιάς! Προσέξτε: Εχω τέσσερα αδέρφια που σε δίσεκτα χρόνια φύγανε και πλέον είναι "Ελληνοαυστραλοί". Είναι καλά, έχουν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τώρα και τα εγγόνια τους... Αλλά, πονάνε την πατρίδα. Κι αυτό δεν είναι απλώς μια κουβέντα. Εχει βάσανα, καημούς, πόνο. Και για μας φυσικά που μείναμε εδώ. 

Εγώ προσωπικά, παρότι πήγα στη Γαλλία και πέρασα κάμποσο καιρό εκεί, δεν διανοήθηκα να εγκατασταθώ στο Παρίσι - και μιλώ για μια πόλη που την αγάπησα. Η Ελλάδα τρέχει στο αίμα μου, στη σκέψη μου, οι γνώσεις μου, οι μνήμες μου, τα πάθη και οι καημοί και όλα, είναι ΕΛΛΑΔΑ. Λοιπόν, δεν μπορώ να χωνέψω την ευκολία με την οποία κάποιοι παίρνουν μια απόφαση για φυγή στο εξωτερικό, το φωνάζουν, κάποια μέσα ενημέρωσης δίνουν διαστάσεις... 

Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολα στη χώρα μας. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες: Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία κ.ά. Η ΖΩΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ! Όποιος θέλει να ζήσει καλά, ας κάτσει εδώ να παλέψει. Θα 'ρθουν καλύτερες μέρες.

Δεν με εκφράζει ο ακτιβισμός της ΕΣΗΕΑ!

Διαβάζω την ανακοίνωση του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ: 

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ εκφράζει τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του στον αγώνα των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Στέκεται στο πλευρό των 400 εργατών-απεργών και δηλώνει με βεβαιότητα ότι ο αγώνας αυτός είναι ήδη νικηφόρος. Η απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία» που συνεχίζεται εδώ και 24 ημέρες, εμπνέει κάθε εργαζόμενο. Οι 400 εργάτες απεργούν σαν μια γροθιά. Διάλεξαν το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπερασπίζουν το ψωμί και το μέλλον των παιδιών τους. Αυτή η απεργία διαρκείας, για την ανάκληση των 34 απολύσεων, τη σύμβαση και το 8ωρο, είναι μάθημα αγώνα για όλους μας. Σε μια περίοδο που και οι εργαζόμενοι στον Τύπο και τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουμε μια πρωτοφανή και ανελέητη επίθεση από την εργοδοσία, το παράδειγμα της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» μας δείχνει το δρόμο. Είναι η ίδια εργοδοσία που ευθύνεται και για το «θάψιμο» -και μάλιστα με προκλητικό τρόπο- αυτής της απεργίας από τη μεγάλη πλειοψηφία των εφημερίδων και των σταθμών. Ο αγώνας των χαλυβουργών δεν χώρεσε στα δελτία ειδήσεων, ούτε στις στήλες των εφημερίδων τους. Γιατί η ενότητα και η αποφασιστικότητά τους, η ανυπότακτη στάση τους, θα ήταν «κακό παράδειγμα» για τον αναγνώστη και τον τηλεθεατή. Ο αγώνας των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» είναι και δικός μας αγώνας.

Δεν διαφωνώ με την ουσία του κειμένου, αλλά υπάρχουν κάποια όρια στον ακτιβισμό της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ που μάς γυρίζει σε άλλα χρόνια. Να διαμαρτυρηθούμε για τις απολύσεις στην Ελληνική Χαλυβουργία, αλλά για τις απολύσεις στο συγκρότημα Λαμπράκη θα πρέπει να πάρουμε τα όπλα και να επιτεθούμε στο κτίριο της Μιχαλακοπούλου! Ο δημοσιογραφικός κλάδος έχει τόσα πολλά προβλήματα που δεν πιστεύω ότι περισσεύει χρόνος για τις απολύσεις γενικώς. Ποιος φταίει που ο αγώνας των χαλυβουργών δεν χώρεσε στα δελτία ειδήσεων και στις στήλες των εφημερίδων; Μονάχα τ' αφεντικά; Αν η ΕΣΗΕΑ έχει δύναμη ας μην κάνει απεργία μονάχα στα κρατικά μέσα! Αν έχει δύναμη... Δεκάδες μέλη της εργάζονται στα ιδιωτικά "μαγαζιά". Τι κάνουν; Ολοι κοιτάζουν τη βολή τους, φοβούμενοι την απόλυση. Αλλά εγώ πιστεύω ότι η ευθύνη των δημοσιογράφων, εκείνων τουλάχιστον που θεωρούν πως αν υπάρχει μια στράτευση άξια της τιμής και της ανεξαρτησίας της συνείδησης, είναι η στράτευση στην υπόθεση της ελεύθερης διακίνησης της ενημέρωσης, της πληροφορίας, της είδησης. 

Πέρα από τις ιδεολογίες  και τις πολιτικές τοποθετήσεις υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει ένα σημείο συνάντησης όλων των δημοσιογράφων: η ευθύνη της ελευθερίας. Αυτό που νιώθω εγώ είναι ότι ευαίσθητοι πρέπει να είναι οι δημοσιογράφοι των κρατικών μέσων ενώ οι δημοσιογράφοι των ιδιωτικών μέσων πρέπει να σιωπούν. Οταν ο κόσμος ακούει ότι το όργανο των δημοσιογράφων συμπαραστέκεται στους χαλυβουργούς, σκέφτεται την αντίφαση που υπάρχει σε σχέση με τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια και τις εφημερίδες που αγνοούν αυτόν τον αγώνα και αυτομάτως τοποθετεί την ΕΣΗΕΑ σ' εκείνα τα διαμαρτυρόμενα σωματεία που νοιάζονται για όλους γενικώς. Ξέρετε τι μου θυμίζει η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ; Τον μακαρίτη τον Μάριο Χάκκα που γράφει στο "Κοινόβιο": 

[...] Ήταν μια εργάτρια του εργοστασίου προφυλακτοποιίας της περιοχής Τσουτσούνοβο της Επιτροπικής Ενωσης που διαμαρτύρονταν για την Ελλάδα. Ασφαλώς δεν θα ήξερε πού πέφτει στο χάρτη. Υπόγραψα κι εγώ μια διαμαρτρία για το Καμερούν κι είχα πολλές ανησυχίες πώς θα λυθεί το πρόβλημα των Κούρδων. Έγινα επιτέλους διεθνιστής ξεκολλώντας από τη ρημάδα την Καισαριανή. 

[...] Αχ, οι Κούρδοι, οι Κούρδοι, πρέπει να νοιαστώ πριν τους σφάξουν όλους... Θα πω σ' ένα φίλο μου να σκέφτεται τους Εσθονούς και τους Αρμένηδες...

[...] Από κάτι τέτοια προβλήματα παγκοσμιότητας άρχισε η γκρίνια. Πού να προλάβω μόνος μου τους κίτρινους, τους μαύρους, τους μπλε και τους πράσινους. Κι από πάνω η Καισαριανή. Βάλε το δημοτικό της συμβούλιο να βγάλει μάνι-μάνι ένα ψήφισμα για τη Δημοκρατία του Μάλι, κινητοποίησε τη Φαινάκη της Φ.Ε.Ν., της Μ.Ε.Ν., της Δ.Ε.Ν. Δεν προλαβαίνω πια ν' ασχοληθώ με τα τοπικά  κι όλο περισσότερο με κόβει το παγκόσμιο πρόβλημα κι ας μη με ρωτάνε, στέλνω υπομνήματα κ.λπ.

Ποιοι ζητούν την "αποστρατεία" του Γιώργου Παπανδρέου;

«Είναι η Ελλάδα χώρα της Ευρώπης;» ρωτούσε πριν λίγες μέρες με ειρωνεία ο Monde. Η γαλλική εφημερίδα έγραφε ότι είμαστε λιγότερο Ευρωπαίοι από όσο φαινόμαστε! Από την ημέρα εκείνη παρακολουθώ -στο μέτρο που μπορώ- τα ελληνικά ΜΜΕ μη τυχόν και δω αντίδραση κάποιου Έλληνα! Δυστυχώς τηρούν άπαντες σιγήν ιχθύος σα να αποδέχονται αυτά που μας καταλογίζουν οι Γάλλοι. Οι πολιτικοί είναι χαμένοι στα μικροκομματικά τους, οι κοινωνιολόγοι και γενικώς διανοούμενοι ομφαλοσκοπούν και όσοι βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα φλυαρούν χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τι λένε ή τι επιθυμούν. 

Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να αποκαθηλώσουν τον Παπανδρέου και αν είναι δυνατόν να τον κρεμάσουν στην πλατεία Συντάγματος για να πληρώσει για τις αμαρτίες των δεκαετιών που πέρασαν και για να βγάλουν από πάνω τους το "μίασμα" οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων. Όλοι ζητούν ένα εξιλαστήριο θύμα για να ξαναβγούν στο προσκήνιο, προβάλλοντας ποικίλα άλλοθι. Απαξάπαντες (υπάρχουν εξαιρέσεις που θα πρέπει να "μιλήσουν" χωρίς φόβο αλλά με πάθος), βλέπουν τον εαυτό τους στις μελλοντικές εξελίξεις, στους νέους πολιτικούς σχηματισμούς. 

Κανείς δεν κάνει την αυτοκριτική του και μετά να πάει στο σπίτι του. Ζητούν την απομάκρυνση του Παπανδρέου με διάφορα λεκτικά σχήματα είτε γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ τι έκανε ο Παπανδρέου στα δυο τελευταία χρόνια είτε φοβούνται είτε γιατί δεν έχουν καταλάβει την εποχή τους. Να φύγει ο Παπανδρέου και να μείνει η Διαμαντοπούλου; Για ποιο λόγο να μείνει η Διαμαντοπούλου και να φύγει ο Παπανδρέου;  Στα 26 της έγινε Νομάρχης Καστοριάς και έκτοτε ανέλαβε το ένα μετά το άλλα τα κομματικά και κυβερνητικά αξιώματα - ακόμα και Επίτροπος στην ΕΕ. 

Θ' αναρωτηθεί κανείς για ποιο λόγο επαίρεται η Αννα Διαμαντοπούλου - δηλαδή, ποια είναι η προσφορά της; Μήπως η πρότασή της να γίνει και η αγγλική γλώσσα επίσημη γλώσσα; Ο Κώστας Σκανδαλίδης για ποιο λόγο διαμαρτύρεται; Έχει φάει τα αξιώματα με το κουτάλι. Γραμματέας του Κινήματος, υφυπουργός, υπουργός, κουμπάρος με τον Ανδρέα και την Μιμή... Τι άλλο πια; Ο Λοβέρδος δεν ήταν που πρωτοστατούσε στην ίδρυση νομικής σχολής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο; Δεν του έφτανε η Νομική του Καποδιστριακού!

Ο Χρυσοχοϊδης που δειλιάζει να μιλήσει ευθέως μήπως μπορεί να είναι πιο σαφής; Μας φτάνει η αποτυχημένη θητεία του ως γραμματέας του Κινήματος.

Ο Βενιζέλος μήπως δεν τιμήθηκε με υπουργικά αξιώματα;;; 

Όλοι αυτοί, λοιπόν και κάποιοι άλλοι, πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να ζητούν την κεφαλήν επί πίνακι του Παπανδρέου που τους έδωσε πλήρη ελευθερία και αυτοί κοιτούσαν την προσωπική πολιτική τους επιβίωση και διαδρομή; Ποιο είναι το "τραγικό λάθος" του Παπανδρέου;;; Το "δημοψήφισμα";;; Μα, δημοψήφισμα δεν έγινε. Πάει και τέλειωσε. Θα πληρώσει για κάτι που δεν έγινε; Τι λογική είναι αυτή; Ο Παπανδρέου ξεκαθάρισε τη θέση του γι' αυτό στη Βουλή: 

"Ακούσαμε και το παράδοξο, ότι δήθεν εγώ έθεσα σε κίνδυνο τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου. Σαν να μην κινδύνευε πριν, όταν αμφισβητούταν από παντού. Είναι πάντως καλό για την πατρίδα, ότι ανησύχησαν για τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου κάποιοι, που υποτιμούσαν αρχικά τη σημασία της.

 Όχι, δεν αποφάσισα ξαφνικά να θέσω σε κίνδυνο αυτό, για το οποίο εγώ πάλεψα τόσο πολύ, επί τόσους μήνες. Μια συμφωνία καθοριστική για το μέλλον της χώρας, μια συμφωνία που αποτελεί την δικαίωση τόσων κόπων και θυσιών των Ελλήνων πολιτών. Το αντίθετο, όπως όλοι βλέπουμε τελικά, αυτή η συμφωνία είναι σήμερα πιο ασφαλής από ποτέ, αποτελεί βασικό προγραμματικό πλαίσιο μιας Κυβέρνησης συνεργασίας, που στηρίζεται από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής. Και η πρόταση για δημοψήφισμα, εάν συνέβαλε ακριβώς σ' αυτή την εξέλιξη, καλώς έγινε.

Μια θετική έκβαση ενός δημοψηφίσματος θα αποτελούσε και την πιο ουσιαστική εγγύηση - υπογραφή, όχι Αρχηγών κομμάτων, αλλά υπογραφή του Ελληνικού λαού, για το τι ήθελε και πώς θα όριζε την δική του τύχη και το δικό του μέλλον. Εάν κάτι φόβισε τους εταίρους μας, αυτό ήταν πιθανώς ο φόβος για την απόφαση του Ελληνικού λαού..."

Γιώργος Παπανδρέου: Ήρωας ή προδότης της λαϊκής εντολής;

• Το εκδοτικό κατεστημένο

Ετσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, και δεν μπορώ  (αν και θα το ήθελα) για τεχνικούς λόγους να συζητήσω με τον Γιώργο Παπανδρέου, παραμένω στον μονόλογό μου. Οι εξελίξεις, έτσι όπως τις θέλουν τα επιχειρηματικά-εκδοτικά συμφέροντα δεν είναι ευοίωνες, με την έννοια ότι θα έχουμε απέναντί μας δυνάμεις που έχουν την ευχέρεια του επηρεασμού της κοινής γνώμης. Αυτό που συνέβη με το σημερινό "Βήμα" δεν είναι πρωτοφανές. Απλώς ο συγκροτηματάρχης Ψυχάρης επέλεξε έναν άλλο τρόπο, πιο "ανώδυνο" κατά τη γνώμη του, να αποκαθηλώσει τον Γιώργο Παπανδρέου. 

Αφού τον φορτώνει ευγενικά με ωραία λόγια ("εισήγαγε καινοτομίες", "πήρε πρωτοβουλίες" κ.λπ.), στο τέλος του δίνει τη χαριστική βολή: "Η απόφασή του να παραδώσει και την προεδρία του κόμματός του...". Φυσικά ουδέποτε ο Παπανδρέου δήλωσε ή αποφάσισε κάτι σχετικό και γι' αυτό άλλωστε σήμερα το Γραφείο Τύπου του Κινήματος ανακοίνωσε ότι: "Η επιτυχία της κυβέρνησης, η σταθερή πορεία της χώρας, η σταθερή πορεία του ΠΑΣΟΚ, αποτελούν προτεραιότητα για τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γιώργο Α. Παπανδρέου. Οτιδήποτε άλλο, όπως αναφορές ή σχόλια σε πάσης φύσεως ΜΜΕ, δεν απηχούν παρά διαθέσεις, προθέσεις και σχεδιασμούς άλλων". 

• Ποια η στάση του Παπανδρέου;

Δεν επιδιώκω να ερμηνεύσω τον Παπανδρέου αλλά είμαι βέβαιος ότι ακράδαντα πιστεύει ότι η ευθύνη του πολιτικού απέναντι στην εποχή του δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Είναι μια κατάσταση συνεχούς στράτευσης εν δυνάμει, που εκδηλώνεται με ενεργό ανάμιξη στον αγώνα για την περιφρούρηση των βασικών αρχών που περιφρονούνται από το κατεστημένο. Και η στάση του Παπανδρέου ήταν πάντοτε ανεξάρτητη από οποιαδήποτε πολιτική ή κομματική σκοπιμότητα. Το συμφέρον του έθνους και του λαού ήταν και είναι πάνω απ' όλα. Οι εχθροί του, που δεν είναι παρά και εχθροί του λαού και της δημοκρατίας, τον υπονόμευσαν σε όλη τη διάρκεια της πρωθυπουργικής θητείας του. 

• Η φυσιογνωμία της πολιτικής

Πρέπει να γίνει κατανοητό από τον λαό ότι πλέον η φυσιογνωμία της πολιτικής φαίνεται να έχει αλλάξει ριζικά. Και αιτία αυτής της αλλαγής είναι η ολοένα και μεγαλύτερη σύνδεση της πολιτικής με την επιδίωξη στόχων ορισμένων που έχουν άμεση συνάφεια με τα συμφέροντα του εκδοτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου. Πώς όμως θα πείσει κανείς για την αλήθεια όταν τα μέσα ενημέρωσης είναι παγιδευμένα από τους μεγαλοκαρχαρίες που νοθεύουν τον συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων και των θελήσεων; 

• Ο Παπανδρέου φορτώθηκε αμαρτίες άλλων!

Ο Παπανδρέου που φορτώθηκε τις αμαρτίες ολόκληρων δεκαετιών και κυρίως τις αμαρτιές της προηγούμενης κυβέρνησης του (μουγγού) Καραμανλή, δυστυχώς δεν είχε τη στήριξη όχι των πολιτικών αντιπάλων του, αλλά των ίδιων των συνεργατών του. Και πάλεψε μόνος του. Φυσικά ήταν  επόμενο να κάνει και λάθη. Το βασικότερο λάθος του ήταν η κακή επιλογή των ανθρώπων που θα τον στήριζαν στον αγώνα του για να κάνει τις μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα. Ακόμα και τώρα απορώ γιατί δεν κάνει άνοιγμα στους ψηφοφόρους, τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ! 

• Η κομματική οργάνωση σε αποσύνθεση

Η προηγούμενη ηγεσία του Κινήματος (εννοώ τον Σημίτη) είχε διαλύσει την οργάνωση. Ήρθε ο Γιώργος στην προεδρία και η οργάνωση αποσυντέθηκε. Δεν υπάρχει πλέον κομματική οργάνωση. Ενδεχομένως ο νυν γραμματέας να έχει αυταπάτες, πιστεύοντας ότι αυτοί που ανοιγοκλείνουν κάποιες πόρτες και κρατάνε μια σφραγίδα σε διάφορες πόλεις, αποτελούν "οργάνωση"! Τώρα όμως που ο Πρόεδρος δέχεται πανταχόθεν επιθέσεις θα έχει καταλάβει ο γραμματέας ότι η οργάνωση που είναι απαραίτητη για να στηρίξει τον Παπανδρέου, ΔΕΝ υπάρχει!     

Ίσως να θεωρούν κάποιοι ότι το ΠΑΣΟΚ μίκρυνε. Δεν το πιστεύω. Απλώς η τακτική των μέσων ενημέρωσης δουλεύει σε καθημερινή βάση για να απομακρύνει τους πολίτες από τον Παπανδρέου και να τον σκορπίσει [τον κόσμο] στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όλοι γνωρίζουν την εικόνα των αποτελεσμάτων των επερχόμενων εκλογών. Αυτοδυναμία δεν θα υπάρξει. Θα έχουμε κομματίδια κι ένα μπάχαλο στην ελληνική πολιτική σκηνή. 

• Οι συναντήσεις με τα στελέχη

Να πω και το άλλο. Αυτές τις μέρες διαβάζουμε ότι ο Παπανδρέου κάνει συναντήσεις κατ' ιδίαν με τα στελέχη και τους καπετάνιους του ΠΑΣΟΚ. Για να του πουν τις απόψεις τους; Μα αφού τις λένε καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης και ξέρουμε τι πρεσβεύει ο καθένας. Ξέρουμε ποιοι προορίζουν τους εαυτούς τους για διαδόχους, ποιοι έχουν στοιχηθεί με τον ένα ή τον άλλον, ποιοι λοξοκοιτάζουν κάπου αλλού... 

Αυτό που θα έπρεπε να κάνει ο Παπανδρέου είναι να αφουγκραστεί τον κόσμο, να διώξει κάποιους που τον συμβουλεύουν με ανοησίες, να ξαναδεί την οργάνωση και να δείξει μπροστά! Πρέπει να απελευθερωθεί από εκείνους που τώρα κάνουν την πάπια. Εννοώ τους υπουργούς που σφυρίζουν αδιάφορα. Οι ευθύνες επιμερίζονται. Υπήρξαν λάθη και παραλείψεις στη διάρκεια της διετούς διακυβέρνησης αλλά δεν μπορεί για όλα να φταίει ο πρωθυπουργός!     

• Ο Κώστας Σκανδαλίδης για τη "νέα εποχή"

Σε μια συνέντευξή του ο Σκανδαλίδης είπε τα εξής: «Πιστεύω ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες... Έχει εθνικό και ιστορικό χρέος να οδηγήσει την παράταξη στη νέα εποχή. Και αυτό πρέπει να ξεκινήσει αμέσως.» Ποια νέα εποχή; Αυτή που τώρα ζούμε, δεν είναι νέα εποχή; Δηλαδή, βάλαμε τον Παπανδρέου να ξεπατωθεί τρέχοντας εδώ κι εκεί στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για να αποτρέψει τη χρεοκοπία της χώρας και τώρα τον στέλνουμε στο πυρ το εξώτερο; 


Λυπάμαι φίλε Κώστα, αλλά αυτό που θα έπρεπε να σε απασχολήσει πρώτα θα είναι η δική σου αποστρατεία. Το ίδιο θα έλεγα και για αρκετούς άλλους που κορδώνονται ότι ενδιαφέρονται για το συμφέρον της χώρας και της παράταξης. Γιατί, δηλαδή, να αποχωρήσει ο Παπανδρέου; Επειδή είχε την ιδέα του δημοψηφίσματος; Έλεος! Δεν μπαίνω στον κόπο να επιχειρηματολογήσω. Διότι το δημοψήφισμα (που τελικά δεν έγινε, οπότε και δεν υπάρχει πρόβλημα) έγινε τελικά το υλικό της επιχειρηματολογίας όλων εκείνων που περίμεναν ένα στραβοπάτημα του Παπανδρέου για ν' αρχίσουν το επίσημο πριόνισμα. Στη νέα εποχή μας οδηγούσε ο Παπανδρέου. Εσύ Κώστα, ποιος νομίζεις ότι είναι ικανός να οδηγήσει το κόμμα και τη χώρα; Η Διαμαντοπούλου, ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοϊδης, ο Βενιζέλος;;; Βέβαια ξέρω πολύ καλά ότι ουδείς αναντικατάστατος, διότι τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους. Ωστόσο, πρέπει να λάβουμε υπόψη όλα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένας ηγέτης. Και καλώς ή κακώς, κανείς από τους φερόμενους ως "διαδόχους" δεν πληροί τις προϋποθέσεις που θεωρούνται απαραίτητες για την συγκυρία. 

Οι εχθροί του λαού θέλουν να διώξουν τον Παπανδρέου

Ξαναδιάβασα και το σημερινό άρθρο του Ψυχάρη στο "Βήμα", όπου φαίνεται πλέον ότι χρησιμοποιούν άλλη μέθοδο για την απομάκρυνση του Παπανδρέου. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, που τώρα κουλαντρίζει το συγκρότημα Λαμπράκη, κάποτε είχε στείλει στον δικτάτορα Παπαδόπουλο συγχαρητήριο τηλεγράφημα για τη διάσωσή του από την απόπειρα δολοφονίας του από τον Αλέξανδρο Παναγούλη. Τώρα θέλει να συνεχίσει το έργο της ποδηγέτησης της ελληνικής πολιτικής ζωής. Γράφει με ύπουλο τρόπο, ένα άρθρο με τίτλο ΓΕΝΝΑΙΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ, αφού πρώτα τον χαϊδεύει τον Παπανδρέου:

Η απόφαση του κ. Παπανδρέου να παραδώσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σηµατοδοτεί το τέλος µιας περιόδου της Εθνικής Ιστορίας µεστής σε γεγονότα. Ταυτοχρόνως οριοθετεί την αρχή µιας νέας εποχής για την Ελλάδα. Ο αποχωρών πολιτικός, κληρονόµος λαµπράς οικογενειακής παραδόσεως, µε τις πράξεις του (αλλά και τις παραλείψεις του) δεν έκλεισε σελίδες της Ιστορίας. Αντιθέτως εισήγαγε καινοτοµίες τις οποίες έχει καταγράψει θετικά η λαϊκή µνήµη. Οι νεωτεριστικές πρωτοβουλίες του χαρακτηρίζουν ολόκληρη την περίοδο της πολιτικής σταδιοδροµίας του. Οπου πέρασε κάτι άφησε. Η µοίρα του επιφύλαξε την δυσάρεστη έκπληξη να παραλάβει ένα κράτος µε εντελώς άδεια ταµεία. Η Ιστορία θα κρίνει αργότερα το έργο του κατά την τελευταία διετία. Ουδείς όµως δύναται να αµφισβητήσει το θάρρος των αποφάσεών του µε το βαρύτατο πολιτικό κόστος. Οσο και αν επικρίθηκε για ορισµένες, τελευταίες ενέργειές του, είναι ο πρώτος πρωθυπουργός στην Ιστορία της χώρας που παρέδωσε την εξουσία οικειοθελώς, όταν πείσθηκε ότι αυτό απαιτούσε η συγκυρία στο Εσωτερικό και στο Εξωτερικό. Η απόφασή του να παραδώσει και την προεδρία του κόµµατός του συµπληρώνει την εικόνα γενναιότητας που αφήνει πίσω του.

Η τελευταία παράγραφος του άρθρου τα λέει όλα! Ομως επειδή και ακούμε και διαβάζουμε και ψάχνουμε και είμαστε πολίτες εν εγρηγόρσει ο Παπανδρέου ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ να παραδώσει την προεδρία. Θα μας τρελάνει ο Ψυχάρης; ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δεν θα σταματήσουν οι εχθροί του λαού να βυσσοδομούν;

Είμαι οργισμένος!

Εχω την εντύπωση ότι όσο πλησιάζουμε προς το τέλος (;;;)  της θητείας της κυβέρνησης Παπαδήμου κι όσο οι κομματικές διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ θα εντείνονται, τόσο θα πληθαίνουν και τα αρνητικά για τον Γιώργο δημοσιεύματα (δημοσκοπήσεις, κριτική κ.λπ.) Να υπενθυμίσω το κατάπτυστο πρωτοσέλιδο του "Βήματος", που καλούσε τον Παπανδρέου να παραιτηθεί. Βέβαια, τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα διότι το κλίμα που έχουν δημιουργήσει οι διάφοροι πληρωμένοι κονδυλοφόροι και τα διατεταγμένα μέσα ενημέρωσης, κάνουν πολύ δύσκολο το έργο της ανασυγκρότησης. 

Δυστυχώς είναι και οι "εσωτερικοί" εχθροί που συνεπικουρούν στο έργο της πολεμικής κατά του Παπανδρέου. Ολοι μας ξέρουμε ποιοι είναι. Ομως, ας περιμένουμε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι επιχείρησαν να καρπωθούν αγώνες που δεν τους ανήκουν, προσπάθειες απέναντι στις οποίες έμειναν με πείσμα αρνητές, βιρτουόζοι της δυσφήμησης και του διασυρμού, στιλβωτές στις περιόδους της δειλίας ή της καιροσκόπου αναμονής, στιλβωτές στην εποχή της άνετης και επικερδούς υμνολογίας. 

Μόλις είδαν τον Παπανδρέου στριμωγμένο ύψωσαν το μικρό ανάστημά τους. Και -επαναλαμβάνω- τους γνωρίζουμε ποιοι είναι. Το φαινόμενο δεν προσφέρεται καν σε ψυχολογική ανάλυση. Είναι τυπική περίπτωση που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που ανοίγει ο στίβος για τις σαλταδόρικες εξορμήσεις εκείνων που σκούνται για του είδους αυτού τα αθλήματα. Και δεν ανήκουν μόνο στην κατηγορία των δημόσιων θεαμάτων.

Υπάρχουν και επιδείξεις ιδιωτικές (démonstrations privées), στο σπιτάκι τους ή στις σπιταρώνες τους, μπροστά στον καθρέφτη, όπου θα μπορούν να τις απολαμβάνουν. Δεν αρνούμαι ότι στη δημοκρατία είναι θεμιτό και νόμιμο όλοι να έχουν φιλοδοξίες. Αλλά, να έχουν τις προϋποθέσεις. Να έχουν τοι πάθος και την ειλικρίνεια. Αλλά οι καρδιές τους (μιλώ γι' αυτούς τους οποίους καλά γνωρίζουμε) είναι πολύ στενές για να χωρέσουν και τα δυο. Εξάλλου, το πάθος φοβάμαι πως είναι μονάχα για την εξουσία. Οσο για την ειλικρίνεια, αυτή έχει πάει περίπατο. Θα επανέλθω στους "εσωτερικούς" εχθρούς.

Υπάρχουν και οι κήνσορες των ΜΜΕ οι οποίοι καθημερινά, με την ξεγνοιασιά των αρλεκίνων στο παλκοσένικο της πιο ασύδοτης δημοσιογραφίας, αναλώνονται στο έργο της καταστροφής της εικόνας του Παπανδρέου. Είναι οι κρυπτοήρωες που κινούνται ανάμεσά μας με την πόζα των θεσμοθετών της δημοκρατίας και της αρετής, πιστεύοντας ότι ήρθε η ώρα να δείξουν τον... ανδρισμό τους. Αλλά ο ανδρισμός έχει εκλείψει προ πολλού από την πολιτική ζωή του τόπου.Και για να κλείσω τούτο το σημείωμα, απευθύνομαι στον Παπανδρέου: ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ!

Πίσω από τις γραμμές των δημοσκοπήσεων

Είναι φανερό ότι σήμερα υπάρχει ρευστότητα και ηθικών αλλά και πολιτικών κριτηρίων. Η γενική φυσιογνωμία της πολιτικής έκφρασης προδίδει ένα χαρακτήρα έξαλλης αναζήτησης, με διάσπαρτες τάσεις, που αδυνατούν να συγκροτήσουν ενιαίο κορμό, ενώ μέσα σ' αυτές τις ίδιες τάσεις αλληλοσυγκρούονται τα πιο ετερόκλητα και αντιφατικά στοιχεία. Μέσα στην τόση σύγχυση, είναι δύσκολο έως αδύνατο να ανιχνεύσει κανένας κάποια έφεση ανανέωσης.

Είναι όμως εύκολο να διαπιστώσει την ασυναρτησία, αλλά και την ολοκληρωτική απουσία πειθαρχίας προς ένα ριζοτομικό πολιτικό ιδεώδες. Ωστόσο, μπορεί κανείς να εξηγήσει την τόση ασυδοσία και την αδυναμία προσανατολισμού. Σε όλους ενυπάρχει η συνείδηση της ανατροπής της παλιάς ισορροπίας, αλλά δεν έχει καν διατυπωθεί το αίτημα για μια νέα ισορροπία. Ιδιαίτερα οι νέες γενιές ζουν τη σύγχυση και την πιστεύουν ως καθεστώς!

Αναρωτιέμαι αν οι νέοι άνθρωποι έχουν συλλάβει την ουσία αυτής της σύγχυσης και τη μεταβατικότητα που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Η εμμονή σε κάποιους χαρακτηρισμούς για τον απελθόντα πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου, απλώς αποδεικνύει ότι υπάρχει μια γιγαντιαία επιχείρηση απατηλής συγκάλυψης της πραγματικότητας και συγχρόνως αλλοίωσης των λέξεων και των εννοιών των λέξεων.

Το κατεστημένο έχει καταφέρει με τη σύγχυση που προκαλεί να εξαπατά τους πολίτες. Εφαρμόζοντας την τακτική του οδοστρωτήρα, εξομοιώνει τους πάντες και επηρεάζει αποτελεσματικά (ως προς τους σκοπούς που επιδιώκει) τους πολίτες. Κι έτσι μέσα στον αλαλαγμό είναι δύσκολο έως αδύνατο οι πολίτες ν' ακούσουν τον ήχο της ψυχής τους.

Προσπαθώντας να "διαβάσω" πίσω από τις γραμμές τ' αποτελέσματα των δημοσκοπικών ερευνών, μ' έπιασε μια μελαγχολία. Καταρχήν δεν πιστεύω στην "αλήθεια" τους. Αλλά από κει και πέρα υπάρχουν κάποια στοιχεία που μου δημιουργούν απελπισία. Είναι δυνατό να πιστέψω ότι (σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση) το ποσοστό των πολιτών που υποστηρίζουν το ΠΑΣΟΚ έχει φτάσει στο 11%;;;; Δηλαδή, αυτοί οι αλχημιστές κάπου θα πρέπει να σταματούν! Γιατί μετά αρχίζει η φαρσοκωμωδία...

Με τον Γιώργο Παπανδρέου ΔΕΝ τελείωσαν!

ΔΕΝ είμαι βέβαιος ότι ο ελληνικός λαός απογοητεύθηκε, όταν είδε ένα πολυμελές κυβερνητικό σχήμα, με πολιτικούς που ενδεχομένως δεν χρειάζονται ή που προκαλούν και με ελάχιστους μη κομματικούς παράγοντες. 

Ισως -σημειώνει εδώ η "Καθημερινή"-το κομματικό σύστημα, και ιδιαιτέρως το βαθύ ΠΑΣΟΚ, να μην αντιλαμβάνεται την οργή του κόσμου και να επιμένει να μένει γαντζωμένο στην εξουσία. Προκαλεί όμως έτσι και διακινδυνεύει να αποδομηθεί η ιδέα της εθνικής συνεννόησης. Ο Λ. Παπαδήμος προφανώς δεν σχημάτισε μία δική του κυβέρνηση, αλλά αυτή που επέβαλαν οι κομματικοί μηχανισμοί... 

Μα αν ο τωρινός πρωθυπουργός δεν ένιωθε ότι μπορεί να λειτουργήσει με το κυβερνητικό σχήμα που του παρουσίασαν δεν θα δεχόταν! Κι αυτή η εμμονή στο λεγόμενο "βαθύ ΠΑΣΟΚ" δείχνει απλώς ότι ούδέποτε έγινε αποδεκτό το ΠΑΣΟΚ από εκείνους που τώρα δήθεν υπεραμύνονται των λαϊκών δικαίων. Η διατεταγμένη δημοσιογραφία που ασκείται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, έχει καταφέρει να ποδηγετεί εν μέρει το λαΪκό αίσθημα και να διαμορφώνει διαθέσεις - ίσως και συνειδήσεις. 

Όλη αυτή η εκστρατεία εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου είχε ως υπόστρωμα τις δημοσκοπήσεις που διενεργούνταν και έδειχναν ότι προηγείται η Νέα Δημοκρατία - ε, λοιπόν, κανείς δεν θα με κάνει να τις πιστέψω. Αλλά δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβουμε ότι το κατεστημένο και σήμερα έχει πολλούς τρόπους για να επιβάλλλει τις θελήσεις του. Κατάφερε ν' αλλάξει τον πρωθυπουργό της χώρας. Είναι πρωτοφανές, να εγκαταλείπει τη θέση του ο εκλεγμένος πρωθυπουργός γιατί λόγου χάρη το απαίτησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος εμφανίζεται εκ των υστέρων να επιχαίρει διότι το πέτυχε αυτό που ήθελε και να προσπαθεί να πείσει τον λαό ότι ενώ συμμετέχει στο νέο κυβερνητικό σχήμα, ουσιαστικά είναι απέξω! 

Τι θέλουν, λοιπόν, όλοι αυτοί οι κονδυλοφόροι που νοιάζονται για τον λαό, δείχνοντας το "βαθύ ΠΑΣΟΚ"; Να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ, να αναγκάσουν τον Γιώργο Παπανδρέου να ιδιωτεύσει, αφού προηγουμένως με τη λογική της ισοπέδωσης τον έχουν εξομοιώσει με τους διάφορους Σαμαράδες. Κανείς του;ς δεν επιδίωξε να ενστερνιστεί το όραμα του Παπανδρέου για μιαν άλλη Ελλάδα απαλλαγμένη από τη διαφθορά για την εξάπλωση της οποίας κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είχε συμμετοχή. 

Ο Παπανδρέου έχει ευθύνες γιατί δεν δημιούργησε τις προϋποθέσεις ώστε να βγουν στη φόρα όλα τα ονόματα των δημοσιογράφων εκείνων που είχαν δοσοληψίες με το δημόσιο και με τα κρυφά κονδύλια. Έχει ευθύνες γιατί επέτρεψε σε όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες τηλε-εισαγγελείς να έχουν αστυνομική προστασία κι εμείς να είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε για να έχουν φρουρά και στο σπίτι και στο γραφείο και στις μετακινήσεις τους (βλέπε Νίκος Χατζηνικολάου). Έχει ευθύνες γιατί συνέβαλε στην αναγόρευσή τους σε παράγοντες της δημόσιας ζωής. 

Φτάσαμε στο σημείο σήμερα το ΠΑΣΟΚ να έχει απέναντί του όλα τα μέσα ενημέρωσης. ΟΛΟΙ γνωρίζουν ότι οι εκδοτικές επιχειρήσεις και τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο δημόσιο. Έπρεπε να είναι αυστηρός και να τους βγάλει στη σέντρα όλους εκείνους τους καραγκιόζηδες που ενδιαφέρονται δήθεν για την ενημέρωση του λαού. Είναι δυνατόν να ενδιαφέρονται αυτοί οι άνθρωποι για τους ανέργους, όταν οι ίδιοι έχουν και δυο και τρεις δουλειές; Είναι δυνατόν να ενδιαφέρονται για τον πεινασμένο λαό όταν οι ίδιοι τρώνε με σαράντα μασέλες;

Αυτό που θα παρακολουθήσουμε προϊόντος του χρόνου είναι η εντατικοποίηση των επιθέσεων κατά του Γιώργου Παπανδρέου, διότι έτσι θα θελήσουν να αποτρέψουν την  ενδυνάμωσή του και την επιβολή του μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Φοβούνται ότι θα επανακάμψει. Και θα φροντίσουν σε καθημερινή  βάση είτε εμμέσως είτε αμέσως, να τον χτυπούν. Και το κατεστημένο είναι συνηθισμένο να χτυπάει τους ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ! Κι εκείνοι είναι πάντα συνηθισμένοι να αμύνονται, να οργανώνονται και μετά να επιτίθενται...

Ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε έναν τιτάνιο αγώνα! Η αρχή έγινε...

Πράγματι ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε έναν τιτάνιο αγώνα προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης του κρατικού μηχανισμού και την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας προς το καλύτερο. Δεν είπε ποτέ κανείς ότι αυτό ήταν ή είναι εύκολο. Και τούτο έχει σχέση με το γεγονός ότι η διαφθορά είναι βαθιά ριζωμένη και από χρόνια στη χώρα μας. Τα διαπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα επιβιώνουν και καταφέρνουν να ξεπερνούν και να αντιμετωπίζουν οποιαδήποτε προσπάθεια κατατείνει στην εξόντωσή τους. Εχει την αίσθηση ο απλός πολίτης που γονατίζει καθημερινά από τους φόρους και την ακρίβεια ότι οι μεγαλοσχήμονες δεν εξοντώνονται με καμιά κυβέρνηση κι ότι κανείς δεν πρόκειται να τους αγγίξει. 

Διάβαζα στο βιβλίο του Γιάννη Κάτρη "Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα" ένα χτυπητό περιστατικό κατά την περίοδο της καραμανλοκρατίας, που δείχνει ότι η φοροδιαφυγή είναι ένα πολύ παλιό φρούτο. Γράφει ο Κάτρης: 

Ένας διευθυντής εφορίας στην Αθήνα μου αποκάλυψε ότι οργανωμένη φοροδιαφυγή είναι της τάξεως των πολλών δισεκατομμυρίων δραχμών. Ανοίγοντας φακέλους και ντοσιέ, μου παρουσίασε φορολογικές δηλώσεις γνωστών ονομάτων, που ήσαν καταφανώς ανειλικρινείς. "Κοίταξε, μου είπε, ο Σ.Π. είναι από τους μεγαλύτερους εμπόρους. Δηλώνει ότι τα ετήσια κέρδη της επιχειρήσεώς του είναι 120.000 δραχμές (4.000 δολάρια). Ερευνήσαμε την οικογενειακή του ζωή. Έχει τρία αυτοκίνητα και ένα γιοτ. Στο σπίτι του υπηρετούν δύο υπηρέτριες, ένας σωφέρ, ο κηπουρός και μιά Αγγλίδα γκουβερνάντα των παιδιών. Κάθε καλοκαίρι κάνουν διακοπές στην Ελβετία. Και είναι και συλλέκτης έργων τέχνης. Αυτός ο ρυθμός ζωής, με τους μετριότερους υπολογισμούς, αντιστοιχεί σε 40.000-45.000 δολάρια τον χρόνο. Και δηλώνει έσοδα 4.000...". 

Ρώτησα αν υπάρχουν κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις."Δυστυχώς, είπε, το κακό είναι γενικό. Όλοι οι μεγάλοι εμφανίζουν στις φορολογικές δηλώσεις το ένα δέκατο των πραγματικών εισοδημάτων τους".

-Και τι μέτρα παίρνετε; 

-Δυστυχώς τίποτα. Η φοροδιαφυγή είναι αριστοτεχνικά οργανωμένη με το σύστημα των διπλών λογιστικών βιβλίων. Τα γνήσια είναι για την επιχείρηση. Τα ψεύτικα για την εφορία. Τα ιδιωτικά φοροτεχνικά γραφεία κάνουν χρυσές δουλειές, συμβουλεύοντας και καθοδηγώντας τη σωστή τήρηση των ψεύτικων λογιστικών βιβλίων. Κι όταν κάποιος πιαστεί στη φάκα, θα δωροδοκήσει τον υπάλληλο της εφορίας και εκείνος συνήθως θα κλείσει τα μάτια  γιατί ο μισθός του είναι εξοργιστικά χαμηλός. Όλα αυτά μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε, γιατί ο νόμος μας επιτρέπει τη χρησιμοποίηση "τεκμηρίων" από την ιδιωτική ζωή του φορολογούμενου. Αλλά όταν ανέπτυξα  στον υπουργό των Οικονομικών ένα σχέδιο δραστικής εξουδετερώσεως της οργανωμένης φοροκλοπής, που θα έκανε να εισρεύσουν στο δημόσιο ταμείο αρκετά δισεκατομμύρια δραχμών, ο υπουργός με αποθάρρυνε, για να μην πω ότι με εξέπληξε. "Δηλαδή", μου είπε, "θέλεις να δημιουργήσεις στην κυβέρνηση κοινωνικό ζήτημα; Δεν μας φτάνουν οι εξεγέρσεις των εργατών, τα συλλαλητήρια των αγροτών, και οι διαδηλώσεις των φοιτητών; Θέλεις να 'χουμε και επανάσταση της αστικής τάξεως;"

Κι έτσι για να μη διαταραχθούν οι σχέσεις της κυβερνήσεως και της ολιγαρχίας, η φοροδιαφυγή έγινε θεσμός. Τα δημόσια έσοδα καλύπτονται σχεδόν αποκλειστικά από τη φορολογική αποστράγγιση των λαϊκών τάξεων...

Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Ό,τι έγινε τα τελευταία δύο χρόνια ήταν μια άπελπις προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου να χτυπήσει και να γκρεμίσει το τείχος της φοροδιαφυγής και των προνομίων.  Η φοροδιαφυγή που έγινε θεσμός, χρονολογείται από την εποχή που την Ελλάδα κυβερνούσε ο τότε ευνοούμενος του Παλατιού Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο άνθρωπος που δημιούργησε το κράτος της Δεξιάς, και το παρακράτος όλων των αρουραίων που τον στήριξαν να κυβερνήσει για μια οκταετία τη χώρα. Δεν θα παραθέσω τώρα άλλα ζητήματα που άπτονται της οικονομικής κρίσης. 

Ωστόσο, καλό θα είναι για όλους αυτούς που έπεσαν με τα μούτρα να φάνε τον Παπανδρέου, να κάνουν μια αναδρομή για να καταλάβουν ότι η διαφθορά είναι στα σπλάχνα του Έλληνα. Και είναι απορίας άξιον πώς κάνουν τον ανήξερο όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες της Νέας Δημοκρατίας που σταυροκοπιούνται στο εικόνισμα του πατριάρχη τους! 

Ο Παπανδρέου παρά τις δυσκολίες, παρά την ισοπεδωτική κριτική, παρά τον παραλογισμό, παρά την αθέμιτη αντίδραση ακόμα και ομάδων, παραγόντων ισχυρών ή οργανωμένων που λυμαίνονταν την οικονομία και το κράτος, κατάφερε μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, κλείνοντας τα αυτιά σε σειρήνες και λαϊκισμούς, με απώλειες, βεβαίως, όσων δεν άντεξαν, να αποτρέψει, πρώτα απ' όλα, τη χρεοκοπία. Τη χρεοκοπία της χώρας, προστατεύοντας τους Έλληνες πολίτες, για να μην ζήσουν αυτό τον εφιάλτη.
Και δικαιούται ο Γιώργος να ισχυρίζεται: Αυτό το καταφέραμε. Να εξασφαλίσουμε απρόσκοπτη χρηματοδότηση για μισθούς και συντάξεις της χώρας μας, χτίζοντας από το μηδέν ένα μηχανισμό στήριξης, που δεν υπήρχε. Να ξεκινήσουμε και να προχωρήσουμε ένα τεράστιο, ιστορικής σημασίας πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, ώστε να αλλάξει η πατρίδα μια και καλή, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το μέλλον και τις προκλήσεις που έρχονται με νέα εφόδια.

Κι εδώ που τα λέμε, Μπορεί να έχει βαθιές ρίζες η διαφθορά, αλλά μην ξεχνάμε ότι επικίνδυνη και τυχοδιωκτική ήταν η στάση που κράτησε ο Σαμαράς και η παράταξή του τα δυο αυτά χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΠΑΣΟΚ. Αντί να απολογηθούν για την εγκληματική τους πολιτική που έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, κάνουν τους αγίους και τους αναμάρτητους. Ελεος!  

Ο πολιτικός Γιώργος Παπανδρέου

"Δεν με αφορά το πολιτικό μέλλον του κυρίου Παπανδρέου. Εχει τελειώσει ο Παπανδρέου...", κραυγάζει ο Γιώργος Παπαδάκης από τον Αντέννα. Προφανώς δεν έχει καταλάβει ότι έχει τελειώσει το δικό του μυαλό. Δρυός πεσούσης, πας ανήρ... κ.λπ. Και στο κάτω της γραφής βρε Παπαδάκη δεν σ' έχει ανάγκη ο Παπανδρέου. 

Η ανανδρία κάποιων δημοσιογράφων έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Η βακχεία των λέξεων έχει αντικαταστήσει την εγκράτεια και τη σωφροσύνη. Δημοσιογράφοι σαν τον Παπαδάκη ακούνε μονάχα τα δικά τους λόγια και κλασαυχενίζονται ότι είναι οι κήρυκες της αρετής και της αλήθειας, για την οποία πιστεύουν ότι είναι δικό τους προνόμιο. 

Σιγά-σιγά, και οι δημοσιογράφοι που είναι ταγμένοι στην υπηρεσία συγκεκριμένων συμφερόντων έχουν ξεσπαθώσει και η λογοφιλία τους κοντεύει να μας πνίξει. Γιατί ο Παπανδρέου πρότεινε (αφού δεν τον πρότεινε) τον Πετσάλνικο, ποιος πρότεινε τον Παπαδήμο, θα διώξουν τον Παπανδρέου, πάει ο Παπανδρέου, καταστροφέας της χώρας ο Παπανδρέου, το δημοψήφισμα ήταν το τέλος του... Είναι προφανές ότι όταν τα λένε όλα αυτά, μεθάνε με τον ήχο των λόγων τους. 

Υπάρχει ένας φαύλος κύκλος αλληλοτροφοδοτήσεων, όπου ο ένας προσπαθεί να ξεπεράσει τον άλλον, μη τυχόν και κατηγορηθεί για υστεροβουλία! Αλλά οι δημαγωγοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, χρειάζονται τον πυρετό των ψευδαισθήσεών τους για να εμπνέονται και να εμπνέουν. Φανταστείτε ότι ο άνθρωπος, ο πολιτικός Γιώργος Παπανδρέου που θέλησε να αλλάξει την ελληνική κοινωνία και μας έκανε να το πάρουμε απόφαση ότι δεν μπορεί ν' αλλάξει τίποτε εάν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, τώρα λοιδωρείται. 

Και λοιδωρείται απ' όλους εκείνους που επιμένουν να είναι γραπωμένοι από τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, από τα προνόμια που έχουν, από εκείνους που εξακολουθούν να κρατούν μια μεγάλη κουτάλα για να τρώνε από τη χύτρα του κρατικού προϋπολογισμού. Η διαφθορά δεν ήταν κι ούτε είναι κάτι το αφηρημένο. Εάν ο Παπανδρέου ήθελε την καρέκλα, κάτι για τον οποίο κατηγορείται από την αντιπολίτευση, δεν θα τα έβαζε με τις συντεχνίες και με τα οργανωμένα επιχειρηματικά (και εκδοτικά) συμφέροντα. Θα μπορούσε να είναι ένας πρωθυπουργός, ξαπλωμένος στην  πρωθυπουργική πολυθρόνα, χωρίς να ενοχλεί κανέναν περιμένοντας να τελειώσει η θητεία του. Καλό θα είναι να κλείσουν το στόμα τους ορισμένοι ή τουλάχιστον να είναι φειδωλοί στους χαρακτηρισμούς και για τον Παπανδρέου, για τον οποίο η Ιστορία θα πει τον σωστό λόγο της. 

Φήμες...

Για να εξηγούμαστε: Ολος ο αγώνας της Δεξιάς και της λεγόμενης παραδοσιακής "αριστεράς" ήταν για το πάπλωμα. Να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ! Ολα τ' άλλα είναι κουραφέξαλα. Αφότου μπήκε στην πολιτική ζωή της χώρας το ΠΑΣΟΚ, οι άλλες πολιτικές δυνάμεις ένιωσαν ότι χάνουν το ζωτικό τους χώρο, ότι χάνουν τη συνθηματολογία τους, ότι χάνουν τους ψηφοφόρους τους και φυσικά ότι χάνουν το όνειρο για μια ευπρεπή παρουσία στην κοινωνία μας. Γι' αυτό και βάλθηκαν όλα αυτά τα χρόνια να εκπαιδεύσουν τα μέλη τους στον ακτιβισμό κι έτσι έχουμε το μοναδικό φαινόμενο της αναστατωμένης ελληνικής κοινωνίας. Δεν θα ισχυριστώ ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν αλάνθαστο. Στο κάτω της γραφής άνθρωποι είναι και μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Κι ο πρωθυπουργός άνθρωπος είναι κι όχι πάνσοφος. Ενας άνθρωπος που είμαι βέβαιος ότι πάνω απ' όλα βάζει το συμφέρον του τόπου και του λαού. Κι αν μίλησε κάποια στιγμή για το δημοψήφισμα, δεν έκανε και κανένα έγκλημα όπως οι διάφοροι δημοσιοκάφροι διατείνονται. Μια (κυριολεκτικά) δημοκρατική διαδικασία που δίνει την ευκαιρία στον λαό να αποφανθεί. Με το δημοψήφισμα στεναχώρησε την Μέρκελ ή τον Σαρκοζί; Κι αν τους στεναχώρησε θα τα βάψουμε μαύρα ή θα πουν ότι δεν θα μας άνοιγαν τους κρουνούς των εκατομμυρίων; Ο Παπανδρέου που είχε αναλάβει να μας σώσει, φυσικά και θα οδηγούσε το καράβι στη σωστή κατεύθυνση. Είναι ανοησία να αναλίσκονται οι αναλυτές στην εξήγηση εκείνης της απόφασης του Παπανδρέου. Το ζήτημα είναι ότι έχουμε φτάσει εδώ που είμαστε και δυστυχώς ο Παπανδρέου δέχεται καταιγισμό επιθέσεων και επικρίσεων. Η περισσότερη παραπολιτική φιλολογία έχει αναπτυχθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από τα κανάλια ιδιαίτερα που πετάνε στον αέρα "ειδήσεις" που είναι "φήμες", χωρίς έλεγχο, χωρίς την απαραίτητη αποδεικτικότητα. Μάλιστα άκουσα σήμερα τον Οικονομέα στο "Μέγκα" να ισχυρίζεται ότι δεν είναι δυνατό να τις διασταυρώσουν επειδή "τρέχουν" τα γεγονότα! Μα αν δεν μπορούν να τις διασταυρώσουν να μην τις μεταδώσουν! Τι πιο απλό;;; Αλλά φοβούνται ότι θα τις μεταδώσει κάποιο άλλο κανάλι κι αυτοί θα 'ρθουν δεύτεροι! Αυτά έχει η ασύδοτη δημοσιογραφία. Ξέρω δημοσιογράφους που για να έχουν "επιτυχία" τραβάνε από τη γλώσσα κάποια στελέχη κομμάτων και μετά λένε ότι οι "διαρροές" είναι ευθύνη των πολιτικών! Ευθύνονται και ορισμένοι πολιτικοί που επιδιώκουν την τηλεοπτική προβολή ή κυνηγάνε τη δημοσιότητα χωρίς να σκέφτονται ποιο είναι σωστό και ποιο είναι λάθος.

Η ανθρωποφαγία των μέσων ενημέρωσης

Ακουγα χθες στο δελτίο ειδήσεων του "Σκάι" τον Alexis Παπαχελά να μιλά με τα χειρότερα λόγια για τους πολιτικούς και ιδιαίτερα για τον Γιώργο Παπανδρέου. Εχει κάθε δικαίωμα να κρίνει τους δημόσιους άνδρες και την πολιτική τους, όπως κάθε δικαίωμα έχει και το συγκρότημα του Αλαφούζου στο οποίο είναι βασικό στέλεχος (διευθυντής της "Καθημερινής").

Αλλά η "Καθημερινή" και στο κύριο άρθρο της, αλλά και μέσα από την αρθρογραφία των συνεργατών της, αναλίσκεται στην επιχείρηση απαξίωσης και του Παπανδρέου, στον οποίο τελικά έχει φορτώσει τις αμαρτίες και του Κωστάκη Καραμανλή και της Δεξιάς, η οποία τώρα πλέον θέλει να εμφανίζεται ως αθώα περιστερά. Σήμερα γράφει ότι "η Ελλάδα διασύρεται διεθνώς και ο ελληνικός λαός παρατηρεί επί πολλές ημέρες τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς αρχηγούς να παίζουν με τις τύχες του, ακροβατώντας επικίνδυνα..."

Και καταλήγει, σημειώνοντας ότι "ο κ. Παπούλιας πρέπει να προστατεύσει τη χώρα και τους δύο ηγέτες από τη θεαματική αυτοκαταστροφή των ιδίων και της Ελλάδας"! Βέβαια είναι να γελάει κανείς για το ενδιαφέρον που δείχνει η εφημερίδα για τους πολιτικούς αρχηγούς. Ωστόσο, θέλω να σημειώσω ότι ο κόσμος έχει κουραστεί πολύ κι αυτό εν πολλοίς οφείλεται όχι τόσο στο γεγονός ότι καθυστερεί λόγου χάρη η συγκρότηση της "μεταβατικής΄" κυβέρνησης συνεργασίας, όσο από την παραπολιτική φιλολογία που αναπτύσσεται δια των μέσων ενημέρωσης.

Δυστυχώς όπως έχω πει και παλιότερα, τα μέσα ενημέρωσης θέλουν τροφή και βλέπουν την κοινωνία και την πολιτική ως μια αρένα για λόγους ανθρωποφαγικούς. Οι δημοσιογράφοι που υποχρεώνονται από τους προϊσταμένους τους να έχουν "ειδήσεις" αναγκάζονται τις περισσότερες φορές να βγάζουν "ειδήσεις" είτε πλαστές είτε αρπάζουν στον αέρα κάτι που ακούστηκε στους διαδρόμους της Βουλής ή των κομματικών γραφείων. Και από εκεί ορμώμενοι οι διάφοροι δημοσιογραφικοί αναλυτές (Πρετεντέρης, Τσίμας, Καψής, Χατζηνικολάου, Τράγκας, Παπαδάκης, Αυτιάς,  και διάφοροι άλλοι, ων ουκ έστιν αριθμός) επιδίδονται στη συγγραφή σεναρίων χρησιμοποιώντας ως μαγιά αυτά που θα τους μεταφέρει ας πούμε ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος που ξημεροβραδιάζεται για να κερδίσει τον επιούσιο και κάποια άλλα παιδιά που πιέζονται ασφυκτικά από τους αρχισυντάκτες για "νέα"!

Ετσι, σιγά-σιγά, αλλά σταθερά δημιουργείται μια ατμόσφαιρα πνιγηρή την οποία φορτώνουν στον Παπανδρέου διότι δεν παραιτήθηκε, ή γιατί μίλησε για δημοψήφισμα, ή γιατί δεν έκανε πρωθυπουργό τον Παπαδήμο, ή γιατί σκέφτεται να βάλει πρωθπουργό τον ένα ή τον άλλον κ.ο.κ. Αλλά, τα ΜΜΕ έχουν ως άξιους συμπαραστάτες και κάποιους ανεγκέφαλους πολιτικούς που δεν χάνουν ευκαιρία να βγουν στο γυαλί, λέγοντας κοτσάνες. 

Δείγματα ηθικής αχρειότητας

Γενικώς, φταίνε οι πολιτικοί αλλά φταίνε και τα μέσα ενημέρωσης. Τις περισσότερες ώρες της ζωής μας, τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια συσκότιση που ματαιώνει κάθε προσπάθεια αληθινής ενημέρωσης. Είναι μεγάλη η ευθύνη και των πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης που κινούνται με τον ίδιο ρυθμό και σε πλήρη σύμπνοια. Πέρα, βέβαια, από πολιτικές τοποθετήσεις, υπάρχει ένα σημείο συνάντησης όλων κι αυτό είναι η ευθύνη της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Το ερώτημα είναι πόσοι συναντώνται σ' αυτό το σημείο! Δίχως να το καταλάβουμε μπήκαμε σ' ένα ακάθαρτο παζάρι, όπου έχει πέραση η μικροπονηρία και το αλισβερίσι. Πρωταγωνιστής ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και συμπρωταγωνιστές τα στελέχη του κόμματός του, που ασκούνται με επιτυχία θα έλεγα στην τεχνική της πολιτικής που λειτουργεί με τα ελατήρια της δημοκοπίας. Καλοντυμένοι και ευθυτενείς, μεθάνε με τη λογομανία τους, με τον ήχο των λέξεων που εκστομίζουν, με τον τόνο και την επανάληψη των λέξεων, κατασκευάζουν συλλογισμούς που υπηρετούν τον λαϊκισμό, και επιχειρούν, με άμετρη υποκρισία και αλαζονία να μας βάλουν σε θέση υποτέλειας στη μαγεία των λέξεων που θεωρούν ότι έχουν απήχηση στη μάζα. Η φρασεολογία των τελευταίων ημερών αγγίζει τη λογική των λεκτικών πυροτεχνημάτων: Τυχοδιώκτης ο Παπανδρέου, καταστροφέας ο Παπανδρέου, έπεσε ο Παπανδρέου, στο ειδικό δικαστήριο ο Γιωργάκης... Η μάζα πρέπει να καταλαβαίνει για να παρασύρεται. Ποιος νοιάζεται αν ελέγχει αυτά που καταλαβαίνει! Και η μεγέθυνση από τον παραμορφωτικό τηλεοπτικό φακό δίνει καθημερινά χαστούκια και στην πιο πενιχρή έννοια ηθικής τάξης. Ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες οι δημοσιογράφοι των καναλιών προσπαθούσαν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον σε υπερβολές: Πέφτει ο Παπανδρέου, έπεσε ο Παπανδρέου, καταρρέει ο Παπανδρέου, παραιτείται σε δύο ώρες ο Παπανδρέου, φεύγει από την Ελλάδα ο Παπανδρέου, είναι έτοιμο το νέο κυβερνητικό σχήμα (Μ. Καψής)... Δεν χρειάζεται πια να μιλάμε για το χθαμαλό επίπεδο της πολιτικής αγωγής μας. Αυτά προς το παρόν και για όλους εκείνους που σφυρίζουν αδιάφορα και βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τον Σαμαρά και τον Παπανδρέου. Από τη μια το ήθος, κι από την άλλη ο καιροσκοπισμός και η αλαζονία, από τη μια ο αγώνας για τη σωτηρία του τόπου κι από την άλλη η εμμονή στην απαξίωση του αντιπάλου για την κατάληψη της πρωθυπουργικής καρέκλας. Τους χωρίζει χάος! Η αρετή δεν είναι λόγος (Αριστοτέλης: "Ω τλήμον αρετή, λόγος αρ' ήσθ'... εγώ δε σε ως έργον ήσκουν"), αλλά πράξη, βίωση, είναι πρωτίστως σιωπή που έχει ως φωνή τα τίμια έργα. Τι να πω για τον πολιτικό Σαμαρά που θέλει να δει τον αντίπαλό του, τον Παπανδρέου, να σφαδάζει παραιτούμενος και να ομολογεί ότι είναι... εγκληματίας! Ο Σαμαράς έδειξε τα χειρότερα χαρακτηριστικά ενός δεξιού πολιτικού. Τα δείγματα ηθικής αχρειότητας στην υπηρεσία των δικών του σκοπιμοτήτων, των προσωπικών και της παράταξής του.

Τα εκτοπλάσματα που συνωμοτούν!!!

Βρισκόμαστε στο 1989. Η αριστερά επιχειρεί να αποδραματοποιήσει το νόημα των επερχόμενων εκλογών. Θεωρεί ότι δεν διακυβεύεται το μέλλον του τόπου, ότι δεν κινδυνεύουν οι θεσμοί κι ότι φτάνει να την ψηφίσει ο λαός και να διασύρει τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ! Ο Δημήτρης Ψυχογιός αυτές ακριβώς τις θέσεις απηχεί με το άρθρο του στο Αντί, όπου η δική του καθαρή πολιτική λογική συμπλέει με το πάθος για την εξαφάνιση από προσώπου της γης των αντιπάλων: 

Θα πάμε στις κάλπες αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε να πέσει ο τόπος θύμα της βεντέτας Παπανδρέου-Μητσοτάκη. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να μας πείσει πως η σύγκρουση του αρχηγού του με τον πρώην σύντροφό του στις τάξεις της Ένωσης Κέντρου αποτελεί περίπου την κινητήρια δύναμη της ελληνικής Ιστορίας, πριν ακόμη κι από την βιολογική ύπαρξη των δυο «μονομάχων»: κάτι σαν την αιώνια μάχη του «καλού» και του «κακού», του φωτός και του σκότους, όπως έλεγε ο αλήστου μνήμης κ. Κουτσόγιωργας. Ο Α. Παπανδρέου ήταν ο αναμενόμενος, ο Μεσσίας που τον προανήγγειλαν οι προφήτες Μακρυγιάννης, Κολοκοτρώνης, Βενιζέλος, Βελουχιώτης. Η Αριστερά όφειλε, κατά τας Γραφάς, να του στρώνει το δρόμο με βάγια – αφού δεν το έκανε, αμάρτησε, η θέση της είναι στην κόλαση. Θα πάμε στις κάλπες, έχοντας κατανοήσει στο κρίσιμο διάστημα πριν από αυτές πως όλα αυτά δεν είναι παρά τα εκτοπλάσματα του παπανδρεϊσμού που σπαράζει, που αγωνίζεται να συγκρατήσει κάτι από τα ανεμομαζώματα των τελευταίων ετών. Ολόκληρη αυτοκρατορία ίδρυσε ο Α. Παπανδρέου πάνω σε εδάφη που άλλοι τα κατάκτησαν. Για να τα καταφέρει, μοίρασε τιμές και αξιώματα, δημιούργησε δίκτυα συμφερόντων, μοίρασε φέουδα στους επήλυδες που ήρθαν μαζί του. Κι όλοι αυτοί οι ανέστιοι δίνουν σήμερα των υπέρ των προνομίων τους αγώνα στο όνομα των μη προνομιούχων, οδηγώντας ένα μεγάλο κόμμα, όπως το ΠΑΣΟΚ στις ατραπούς του φασισμού. Δεν έχουμε το δικαίωμα να επιτρέψουμε σ’ αυτούς να κερδίσουν… (Δημήτρης Ψυχογιός: «Σωτηρία της ψυχής ή των πνευμόνων; Οδηγίες προς πολιτευομένους». Αντί, περίοδος Β΄, τεύχος 420, 3 Νοεμβρίου 1989, σελ. 7). 

Αυτά που διαβάσατε παραπάνω είναι ένα μικρό απόσπασμα από δημοσιεύματα εκείνης της άγριας εποχής. Ωστόσο, τη συνέχεια την γνωρίζετε όλοι. Είναι γραμμένη. Ο Παπανδρέου ξανακέρδισε κ.λπ.Διαβάζω σήμερα στο "Βήμα" άρθρο του κ. Δημήτρη Ψυχογιού, ο οποίος με τη σειρά του ως κονδυλοφόρος του γνωστού συγκροτήματος, επιτίθεται κατά του Παπανδρέου. Το άρθρο του έχει τίτλο: "Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να αποχωρήσει"! Και γράφει ό,τι κατέβασε η κούτρα του. Από πού ορμώμενος παίρνει τη σκυτάλη και το δικαίωμα, είναι δική του δουλειά. Αλλά δεν μπορούν να χωνέψουν όλοι αυτοί που ζουν στο περιθώριο της ζωής μας, ότι μπορούμε να αναπνέουμε και χωρίς την άδειά τους...

Ποιοι σπέρνουν τον διχασμό;;;

Αν ο Παπανδρέου ενδιαφερόταν για το λεγόμενο "πολιτικό κόστος", θα μπορούσε να πολιτευτεί διαφορετικά. Να γίνει "ένα" με αυτούς που καταγγέλλει. Ομως προτίμησε τον δύσκολο δρόμο της αλήθειας, γιατί πρυτανεύει η αγάπη του στη χώρα και τους Έλληνες. Όλοι εμείς που συνταχθήκαμε (και κριτικά πολλές φορές και θα εξακολουθήσουμε να είμαστε κριτικοί) στο πλάι του τον στηρίζουμε γιατί ο Παπανδρέου πολεμάει το διεφθαρμένο κράτος, τις συντεχνίες και τα οικονομικά συμφέροντα που καθήλωσαν τη χώρα μας στις παρυφές της Ευρώπης. 

Θα ήταν απλό να κολακεύσει το λαό, να πάει με τα νερά του, να συνταχθεί με τις συντεχνίες και όλα εκείνα τα παρασιτικά στρώματα που διέφθειραν την ελληνική κοινωνία. Θα μπορούσε να υποκριθεί ότι δεν βλέπει, ότι δεν ακούει και να συνεχίσει να απολαμβάνει τα προνόμια της εξουσίας. Κι έρχεται ο Αντωνάκης Σαμαράς να τον χαρακτηρίσει "τυχοδιώκτη"! Μα ο Παπανδρέου αρνείται πεισματικά να πολιτεύεται ερήμην του λαού. Τον λαό τον θέλει συμμέτοχο - γι' αυτό άλλωστε και το δημοψήφισμα, που είναι ένα αποτελεσματικό όπλο στα χέρια του λαού, μια διαδικασία άμεσης δημοκρατικής συμμετοχής. 

Η αντιπολίτευση δεν θέλει τον λαό συμμέτοχο. Το κάθε κόμμα έχει τους δικούς του λόγους. Η ιστορία θα κρίνει. Θα κρίνει και τον Σαμαρά που ενώ γνωρίζει ότι δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά απ' ό,τι η παρούσα κυβέρνηση, εντούτοις γεμίζει τον λαό με ασύστολα ψέματα και μιλάει για άλλη "συνταγή πολιτικής", για άλλο "μείγμα πολιτικής", χωρίς να διευκρινίζει τι επακριβώς. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είνα να θολώσει την ατμόσφαιρα. Κι από κοντά τον ακολουθούν τα μειράκια της πολιτικής, τύπου Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει την εντύπωση ότι είναι ακόμη μαθητής και ηγείται των... μαθητικών καταλήψεων. 

Αλλά ο Τσίπρας όντως συμπεριφέρεται ως μαθητής. Πήγε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για να του πει ότι δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ για τα επεισόδια στην παρ' ολίγον παρέλαση, όπως επίσης ότι δεν ήσαν μέλη (ή κάτι τέτοιο) τοιυ κόμματός του εκείνοι που τον φώναξαν "προδότη" (τον πρόεδρο). Τα πράγματα είναι απλά. Αυτοί που τα έκαναν όλα αυτά ήσαν μέλη των "συνιστωσών" του ΣΥΡΙΖΑ! Ο Τσίπρας παίζει εν ου παικτοίς. Δεν έχει καταλάβει ότι κινδυνεύει η χώρα, όπως επίσης κιι ο Καρατζαφέρης, που προσδοκά οφέλη από την πολιτική της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. 

Κανείς δεν έδωσε συνέχεια στο γεγονός ότι πρόεδρος του ΛΑΟΣ πήγε να προσκτυνήσει το σπίτι του δικτάτορα Μεταξά. Οι λαλίστατοι τηλε-παρουσιαστές είναι όλο φρου-φρου κι αρώματα με τον Καρατζαφέρη: "κύριε πρόεδρε, και κύριε πρόεδρε..."! Για την ταμπακιέρα ούτε λέξη. Εφτασε στο σημείο μέχρι και ο γλυκανάλατος (πάλαι ποτέ φίλος) Γιάννης Δημαράς να βρίζει ανενδοίαστα τον Παπανδρέου. Θα πει ότι αυτά που εκτοξεύει είναι πολιτικοί χαρακτηρισμοί! Ολοι τους αυτό λένε. Μιλούν πολιτικά!!!! Και βγάζουν μια γλώσσα... παπούτσι κατά του Παπανδρέου. 

Δυστυχώς οι ηγέτες της αντιπολίτευσης είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Αυτοί σπέρνουν τον διχασμό. Ακουγα πριν κάποιον πολιτικό της Ν.Δ. στην τηλεόραση να τα έχει βάλει με την κυβέρνηση και θα το έχετε ακούσει πολλές φορές, να επικρίνουν τον Παπανδρέου ότι ΔΕΝ έκανε ούτε μια (1) επένδυση!!! Είναι δυνατό να γίνουν επενδύσεις όταν δεν έχει φροντίσει να δημιουργηθεί το κατάλληλο επενδυτικό περιβάλλον; Ποιος είναι εκείνος ο επιχειρηματίας που θα επενδύσει όταν ακόμα βλέπει ένα κράτος διαλυμένο, διεφθαρμένο, όπου οι συντεχνίες και τα συνδικαλιστικά συμφέροντα πατάνε το κουμπί και σβήνουν τα φώτα ή κλείνουν τη στρόφιγγα και η χώρα δεν έχει βενζίνη ή πετρέλαιο, όπου ο τουρισμός δέχεται ολομέτωπη επίθεση από τους ταξιτζήδες και τους φορτηγατζήδες, όπου τα πανεπιστήμια έχουν γίνει γήπεδα για να παίζουν οι φοιτητοπατέρες και οι κομματικές φοιτητικές νεολαίες, όπου οι γιατροί και φαρμακοποιοί μπορούν ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσουν άπειρα προβλήματα που έχουν άμεση σχέση με την υγεία του λαού, όπου οι καθηγητές (το συνδικαλιστικό όργανο των οποίων ελέγχεται από την λεγόμενη παραδοσιακή "αριστερά") βάζουν στα χέρια των μαθητών κάτι μαύρα κουρελάκια για την παρέλαση και που τα δασκάλεψαν πώς να μουντζώσουν προς την πλευρά των εκπροσώπων της πολιτείας και των ενόπλων δυνάμεων...  

Δυστυχώς οι δημαγωγοί της αντιπολίτευσης, ανεμίζοντας τη σημαία του λαϊκισμού, κατορθώνουν να παρασύρουν μεγάλες μάζες κι αυτό είναι θλιβερό για την ελληνική κοινωνία. Η αοριστολόγος γενικότητα με την οποία αντιπολιτεύονται δημιουργεί τη νοσηρότητα  και το κλίμα της αμφιβολίας. Η άγνοια ευνοεί τους καιροσκόπους.

Και δεν μπορούμε σήμερα να αποσυνδέσουμε την αντιπολιτευτική τακτική κυρίως της Δεξιάς, από τις διαθέσεις του επιχειρηματικού (και ιδιαίτερα εκδοτικού) κατεστημένου που νιώθει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του, και επιχειρεί απεγνωσμένα να δημιουργήσει το κλίμα εκείνο που τους βολεύει. 

Ας αναλογιστούν όλοι αυτοί που πολεμούν την κυβέρνηση τι πίεση δέχεται αυτή τη στιγμή η χώρα μας από τους Ευρωπαίους ηγέτες που θέλουν να ποδηγετήσουν τους λαούς. Λοιπόν, η μικροπολιτική κάποιων δημοσιογράφων (ακούω τον Πρετεντέρη και με πιάνει σύγκρυο) στη χώρα μας για την τακτική του Παπανδρέου και το εγχείρημα του δημοψηφίσματος, ηθελημένα αγνοεί τις διαθέσεις λόγου χάρη των Μέρκελ-Σαρκοζί. Ωστόσο, κοντός ψαλμός.... Απόψε θα μάθουμε κάποια πράγματα που θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε συμπεράσματα.

Γιατί κινδυνεύει η "Ελευθεροτυπία";;;

Γράφει η "Ελευθεροτυπία": "Φυλλορροεί το ΠΑΣΟΚ, ανεξαρτητοποιήθηκε και η Μιλένα". Κρίμα που μια άλλοτε δημοκρατική εφημερίδα έχει γίνει όργανο στυγνής αντιπολιτευτικής τακτικής. Να ελέγχει την εξουσία, αλλά όχι να την υπονομεύει. Ο Τύπος της Δεξιάς, ξέρουμε πως ό,τι και να γράψει είναι μέσα στο πλαίσιο της αντιπαλότητας. Αλλά η "Ελευθεροτυπία", αφότου άρχισε να έχει οικονομικά προβλήματα (δεν της δίνουν δάνεια οι τράπεζες ή κάτι τέτοιο), να συρρικνώνει το ανθρώπινο / δημοσιογραφικό δυναμικό της, επιτίθεται ευθέως κατά του Παπανδρέου και της κυβέρνησης. Δηλαδή, επειδή ανεξαρτητοποιήθηκε και η Μιλένα, πάει να πει ότι "φυλλορροεί" το ΠΑΣΟΚ;;; Ας κοιτάξει η κυρία Τεγοπούλου να συμμαζέψει την επιχείρησή της, κι ας αφήσει ήσυχο τον Παπανδρέου να κάνει τη δουλειά του.  

Ο "έλεγχος" της εξουσίας έχει μετατραπεί σε ασύδοτη πολεμική και υπονόμευση του κυβερνητικού έργου. Είναι φανερό ότι οι εμπάθειες  και οι ρίζες της αυταπάτης  για το ρόλο που πρέπει διαδραματίζουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι βαθιές. Είναι πράγματι οδυνηρό να μην μπορούν πλέον οι επιχειρηματίες να κάνουν τα παιχνίδια που θέλουν. Θα μπορούσε να μην οργίζεται κανείς με τους εξυπνακίστικους τίτλους και την αρθρογραφία της "Ελευθεροτυπίας", διότι απλώς έχουμε την αίσθηση της στερεότητας της δημοκρατικής συνείδησης του ελληνικού λαού.  

Γράφεται και ακούγεται ότι η εφημερίδα "Ελευθεροτυηπία" κινδυνεύει, αφού μετά τις  αλλεπάλληλες απολύσεις δημοσιογράφων και γενικώς τη συρρίκνωση του ανθρώπινου δυναμικού, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό. Κανείς δεν θέλει να κλείσει και πολύ περισσότερο δεν επιθυμεί τις απολύσεις εργαζομένων. Αν όμως δεν είναι σε θέση η επιχείρηση να επιβιώσει σ' αυτό το σημερινό πολλαπλώς ανταγωνιστικό περιβάλλον, φταίει η κυβέρνηση που δεν μπορεί ηα εν λόγω εφημερίδα να τα βγάλει πέρα;;; 

Με αφορμή, λοιπόν, αυτή τη συγκεκριμένη εφημερίδα, μπορούμε να πούμε ότι δεν μπορεί να ανγνωρίζουμε πλέον στον Τύπο τη δύναμη του ρυθμιστή της εθνικής ζωής. Δεν είναι δυνατόν ο Τύπος να βαραθρώνει κυβερνήσεις! Κάτι δηλαδή που το έχει κάνει στο παρελθόν. Δεν ξεχνάμε το "βρόμικο '89". Εδώ έφτασε στο σημείο η κυρία Τεγοπούλου να κυκλοφορήσει ως "προσφορά" της εφημερίδας ένα dvd με την "μαρτυρία" του πατέρα της στη δίκη του Παπανδρέου στο΄Ειδικό Δικαστήριο. Τότε που και οι εφημερίδες της δημοκρατικής παράταξης είχαν εμπλακεί στο εγχείρημα της ανατροπής του Ανδρέα Παπανδρέου. 

Είναι οδυνηρή η βαθμιαία συνειδητοποίηση της έκπτωσης από το βάθρο που οι ίδιοι έστησαν για τους εαυτούς τους ερήμην της κοινής επιδοκιμασίας. Ο ελληνικός λαός τότε βρήκε την ευκαιρία να ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους και να εκλέξει εκ νέου και πανηγυρικά τον Ανδρέα. 

Δεν θα ξεχάσουμε επίσης την πρωτοσέλιδη προτροπή της εφημερίδας "Το Βήμα" προς τον Γιώργο Παπανδρέου να παραιτηθεί, πριν καν ακόμη να έχει αναλάβει τις τύχες της χώρας.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι οι ηγέτες δεν ορίζονται άνωθεν. Μέσα στη ζωή θα αναφανούν και η αξία τους θα κριθεί από την ανιδιοτέλεια με την οποία πολιτεύονται για το συμφέρον του έθνους και του λαού. Ας ξεχάσουν τα μέσα ενημέρωσης ότι μπορούν να ορίζουν ή να επιβάλουν τους ηγέτες. Ένας πολιτικός δεν θα κριθεί από τις εμφανίσεις του στην τηλεόραση, στα τηλεοπτικά παράθυρα ή από τις συνεντεύξεις του και τα έτοιμα λογίδρια, αλλά από το γενικό ήθος του και την συνεπή πολιτική δράση του.