Στην εποχή των τσαρλατάνων...

ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ ΚΡΙΣΗΣ οικονομικής, πνευματικής και ηθικής, γεμίζει το προσκήνιο με τσαρλατάνους που ευαγγελίζονται τη σωτηρία του τόπου. Δεν είναι δύσκολο όμως να καταλάβει κανείς ότι είναι ανύπαρκτα τα ιδεολογικά ερείσματα όλων αυτών που εκμεταλλεύονται την αγωνία του λαού και μοναδικό κίνητρο είναι το αλόγιστο πάθος για την εξουσία. Θα πει κάποιος ότι χιλιάδες άνθρωποι είναι στους δρόμους και επιζητούν την ανατροπή της κυβέρνησης που της έλαχε το βαρύ φορτίο ν' αλλάξει το κράτος για να μπορέσουμε όλοι να ζήσουμε μέσα σ' αυτό με όρους δημοκρατικούς, με όρους ισονομίας και αξιοκρατίας.  

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να καταλάβω μέχρι ποιού βαθμού ο βρασμός ψυχής του Σαμαρά ή του Τσίπρα είναι αληθινός. Οσο για το ΚΚΕ και την Παπαρήγα, τι να πω; Απλώς ζουν με τα περασμένα και είναι δυστυχείς - ευτυχώς - που χάσανε στον εμφύλιο... Είναι δύσκολο για το εθνικό σύνολο να συνειδητοποιεί τους κινδύνους, αν και πιστεύω ότι με το ένστικτό του κατορθώνει και αυτοπροστατεύεται. Στην περιοχή της πολιτικής όμως έχει κανείς την  αίσθηση της απουσίας ικανών ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι οι φωτισμένοι οδηγοί. Κι έτσι παρατηρούμε τις διάφορες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, να κατεβαίνουν στους δρόμους, προβάλλοντας τον ατομικιστικό χαρακτήρα της ράτσας μας, επιζητώντας να μη θιγούν τα συμφέροντά τους, να μη χάσουν τα κεκτημένα τους, να μείνουν ανέγγιχτες οι συντεχνίες...  

ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ οι τσαρλατάνοι της πολιτικής. Επιπλέουν οι μυαλοπώλες του πνεύματος. Και μόνη η ιδέα της προβολής είτε στις πλατείες και τους δρόμους ή του προσκήνιου στα τηλεοπτικά παράθυρα, μαγεύει τους αυτάρεσκους πολιτικούς ή συνδικαλιστές που ηδονίζονται με τη βακχεία των λόγων τους, που κατατροπώνουν τον αντίπαλο με τη σύγχυση και τον σαματά, που αυθαδιάζουν για να ικανοποιήσουν το πλήθος. Και το πλήθος που πιέζεται από μια άδικη πολιτική, μεταθέτει τις ευθύνες στους τσαρλατάνους και σ' εκείνους γενικότερα που μονοπωλούν για τον εαυτό τους τη συλλογική θέληση. Αλλά το μόνο που καταφέρνουν όσοι κραυγάζουν νυχθημερόν - κι εδώ δεν παραλείπω τους τηλε-εισαγγελείς που χτυπάνε "νούμερα" από τα "δελτία ειδήσεων" των τηλεοπτικών καναλιών - είναι να συσκοτίζουν την ατμόσφαιρα. Οι προσωπικές και μικροκομματικές φιλοδοξίες έχουν ενσωματωθεί στο λαϊκό αίτημα για καλύτερες μέρες και κατ' αυτό τον τρόπο η πολιτική ή δημοσιογραφική δραστηριότητα που χρησιμοποιεί αυτό το αίτημα ως πρόσχημα, εκπίπτει σε δημαγωγία.