Διαβάζω την ανακοίνωση του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ:
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ εκφράζει τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του στον αγώνα των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Στέκεται στο πλευρό των 400 εργατών-απεργών και δηλώνει με βεβαιότητα ότι ο αγώνας αυτός είναι ήδη νικηφόρος. Η απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία» που συνεχίζεται εδώ και 24 ημέρες, εμπνέει κάθε εργαζόμενο. Οι 400 εργάτες απεργούν σαν μια γροθιά. Διάλεξαν το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπερασπίζουν το ψωμί και το μέλλον των παιδιών τους. Αυτή η απεργία διαρκείας, για την ανάκληση των 34 απολύσεων, τη σύμβαση και το 8ωρο, είναι μάθημα αγώνα για όλους μας. Σε μια περίοδο που και οι εργαζόμενοι στον Τύπο και τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουμε μια πρωτοφανή και ανελέητη επίθεση από την εργοδοσία, το παράδειγμα της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» μας δείχνει το δρόμο. Είναι η ίδια εργοδοσία που ευθύνεται και για το «θάψιμο» -και μάλιστα με προκλητικό τρόπο- αυτής της απεργίας από τη μεγάλη πλειοψηφία των εφημερίδων και των σταθμών. Ο αγώνας των χαλυβουργών δεν χώρεσε στα δελτία ειδήσεων, ούτε στις στήλες των εφημερίδων τους. Γιατί η ενότητα και η αποφασιστικότητά τους, η ανυπότακτη στάση τους, θα ήταν «κακό παράδειγμα» για τον αναγνώστη και τον τηλεθεατή. Ο αγώνας των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» είναι και δικός μας αγώνας.
Δεν διαφωνώ με την ουσία του κειμένου, αλλά υπάρχουν κάποια όρια στον ακτιβισμό της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ που μάς γυρίζει σε άλλα χρόνια. Να διαμαρτυρηθούμε για τις απολύσεις στην Ελληνική Χαλυβουργία, αλλά για τις απολύσεις στο συγκρότημα Λαμπράκη θα πρέπει να πάρουμε τα όπλα και να επιτεθούμε στο κτίριο της Μιχαλακοπούλου! Ο δημοσιογραφικός κλάδος έχει τόσα πολλά προβλήματα που δεν πιστεύω ότι περισσεύει χρόνος για τις απολύσεις γενικώς. Ποιος φταίει που ο αγώνας των χαλυβουργών δεν χώρεσε στα δελτία ειδήσεων και στις στήλες των εφημερίδων; Μονάχα τ' αφεντικά; Αν η ΕΣΗΕΑ έχει δύναμη ας μην κάνει απεργία μονάχα στα κρατικά μέσα! Αν έχει δύναμη... Δεκάδες μέλη της εργάζονται στα ιδιωτικά "μαγαζιά". Τι κάνουν; Ολοι κοιτάζουν τη βολή τους, φοβούμενοι την απόλυση. Αλλά εγώ πιστεύω ότι η ευθύνη των δημοσιογράφων, εκείνων τουλάχιστον που θεωρούν πως αν υπάρχει μια στράτευση άξια της τιμής και της ανεξαρτησίας της συνείδησης, είναι η στράτευση στην υπόθεση της ελεύθερης διακίνησης της ενημέρωσης, της πληροφορίας, της είδησης.
Πέρα από τις ιδεολογίες και τις πολιτικές τοποθετήσεις υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει ένα σημείο συνάντησης όλων των δημοσιογράφων: η ευθύνη της ελευθερίας. Αυτό που νιώθω εγώ είναι ότι ευαίσθητοι πρέπει να είναι οι δημοσιογράφοι των κρατικών μέσων ενώ οι δημοσιογράφοι των ιδιωτικών μέσων πρέπει να σιωπούν. Οταν ο κόσμος ακούει ότι το όργανο των δημοσιογράφων συμπαραστέκεται στους χαλυβουργούς, σκέφτεται την αντίφαση που υπάρχει σε σχέση με τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια και τις εφημερίδες που αγνοούν αυτόν τον αγώνα και αυτομάτως τοποθετεί την ΕΣΗΕΑ σ' εκείνα τα διαμαρτυρόμενα σωματεία που νοιάζονται για όλους γενικώς. Ξέρετε τι μου θυμίζει η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ; Τον μακαρίτη τον Μάριο Χάκκα που γράφει στο "Κοινόβιο":
[...] Ήταν μια εργάτρια του εργοστασίου προφυλακτοποιίας της περιοχής Τσουτσούνοβο της Επιτροπικής Ενωσης που διαμαρτύρονταν για την Ελλάδα. Ασφαλώς δεν θα ήξερε πού πέφτει στο χάρτη. Υπόγραψα κι εγώ μια διαμαρτρία για το Καμερούν κι είχα πολλές ανησυχίες πώς θα λυθεί το πρόβλημα των Κούρδων. Έγινα επιτέλους διεθνιστής ξεκολλώντας από τη ρημάδα την Καισαριανή.
[...] Αχ, οι Κούρδοι, οι Κούρδοι, πρέπει να νοιαστώ πριν τους σφάξουν όλους... Θα πω σ' ένα φίλο μου να σκέφτεται τους Εσθονούς και τους Αρμένηδες...
[...] Από κάτι τέτοια προβλήματα παγκοσμιότητας άρχισε η γκρίνια. Πού να προλάβω μόνος μου τους κίτρινους, τους μαύρους, τους μπλε και τους πράσινους. Κι από πάνω η Καισαριανή. Βάλε το δημοτικό της συμβούλιο να βγάλει μάνι-μάνι ένα ψήφισμα για τη Δημοκρατία του Μάλι, κινητοποίησε τη Φαινάκη της Φ.Ε.Ν., της Μ.Ε.Ν., της Δ.Ε.Ν. Δεν προλαβαίνω πια ν' ασχοληθώ με τα τοπικά κι όλο περισσότερο με κόβει το παγκόσμιο πρόβλημα κι ας μη με ρωτάνε, στέλνω υπομνήματα κ.λπ.
No comments:
Post a Comment