Ταξίδι στο… πουθενά! “Παραφράζοντας” τον Έρμαν Έσσε*

Δεν πιστεύω στην αξία της λογοτεχνίας της εποχής μας. Αντιλαμβάνομαι βέβαια πως κάθε εποχή πρέπει να έχει τη δική της λογοτεχνία, όπως πρέπει να έχει και τη δική της πολιτική, τα δικά της ιδανικά, τη δική της μόδα. Διατηρώ, ωστόσο, πάντα την πεποίθηση πως η ελληνική ποίηση της εποχής μας είναι κάτι εφήμερο και ανέλπιδο, μια σπορά που μεγάλωσε σε αδύνατο και άσχημα καλλιεργημένο έδαφος, κάτι ενδιαφέρον βέβαια και γεμάτο προβληματική αλλά ελάχιστα ικανό για ώριμα, πλήρη, διαρκή αποτελέσματα.

Η Ελλάδα σήμερα - ένα οδοιπορικό του 1890

Το διαβάζω και το απολαμβάνω γιατί μιλάει για μια Ελλάδα που δεν υπάρχει, για μια Αττική που δεν υπάρχει, για μια Αθήνα που δεν έχει σχέση με αυτήν που ζούμε σήμερα. Με τα μάτια κι όλες τις αισθήσεις του ο γάλλος Γκ. Ντεσάν [Gaston  Deschamps] ήρθε το 1885 στην Αθήνα για ν' απολαύσει το κλασικό κάλλος. Η Ελλάδα τον είχε κατακτήσει και της έμεινε πιστός  σ' όλη του τη ζωή, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ζορζ Ραντέ στην Ιστορία και το έργο της Γαλλικής Σχολής των Αθηνών: "Ήταν από εκείνους τους παραδοσιακούς φιλέλληνες που δεν μπορούν να λησμονήσουν τι οφείλει η γαλλική παιδεία στον ελληνικό πολιτισμό. Ο ανθρωπισμός του είχε γερή ποιότητα..."