- Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
Έχω πολλούς διαδικτυακούς φίλους αλλά με λιγοστούς «συνομιλώ». Ωστόσο, μιλώντας μαζί τους, νιώθω ότι μιλώ με τον εαυτό μου, αφού οι συνομιλητές για να γίνουν ορατοί, φοράνε αναγκαστικά τη στολή που φτιάχνω εγώ, κομμένη στα δικά μου μέτρα. Η συνομιλία τελικά δεν είναι συνομιλία αλλά μονόλογος, φορτικός, απελπιστικός, καθώς ενός φυλακισμένου σε τέλεια απομόνωση, που αναγκάζεται να στήνει κουβέντα με τον εαυτό του, για να μην τρελαθεί. Στην καλύτερη περίπτωση, διαλεγόμαστε μεταξύ μας οι συγκρατούμενοι, δεν διαλεγόμαστε με τον κόσμο. Μεταξύ μας όμως ό,τι κι αν λέμε, δεν υπερβαίνει το φράγμα που μας απομονώνει.
Κάποιοι από εμάς δεν θέλουν ν’ αποδεχτούν τα όρια, τη «μοίρα», ζητούν να βρουν μια διέξοδο, να κάνουν το πήδημα έξω από τον κλειστό χώρο. Και προσπαθούν να εντοπίσουν τρόπους επικοινωνίας που έμειναν ανεκμετάλλευτοι, ή ατρόφησαν. Κι εδώ μέσα ο ένας δανείζει στον άλλον τα μέσα του, την πείρα του, μπας και σταματήσει η ανταλλαγή συνθημάτων. Μπορεί ο άνθρωπος να έφτασε στο φεγγάρι και όπως λένε οι επιστήμονες μπορεί να φτάσει και στο Άλφα του Κενταύρου. Όμως βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να φτάσει στο μυαλό του διπλανού του και να τον καταλάβει!!! Δεν ξέρω πλέον αν ανήκω στην εποχή τούτη που τρέχει δαιμονισμένα. Ο καλός μου φίλος, που συνήθως μου κάνει καλοπροαίρετα παρατηρήσεις δείχνει απελπισμένος:
«Ας γράφουμε πικρά ποιήματα, καλύτερα, για να ξεθυμαίνουμε.. Η Πολιτική πέθανε, εδώ και πολύ καιρό Νίκο.. Έχει γίνει μια παγκόσμια Τράπεζα και κάθε χώρα ένα πολύ μικρό υποκατάστημά της…. Όπως και ο Πολιτισμός.. Έγινε χωνευτικό θέαμα για τους πολλούς και ονειρώξεις παρακμής για τους ολίγους και εκλεκτούς… Οι νέες γενιές έχουν πια το λόγο για το μέλλον τους… Αν υπάρξουν νέες γενιές…».
Δηλαδή, πρέπει να παραδοθούμε άνευ όρων; Μετά από τόσους αγώνες, πρέπει να πούμε ότι ο κόσμος μας είναι πια δίχως νόημα; Διότι αν η πολιτική πέθανε κι έχει γίνει μια παγκόσμια τράπεζα, όπως και ο πολιτισμός που έχει γίνει «χωνευτικό θέαμα», τότε είναι σα να βάζουμε τελεία και παύλα. Ακολουθεί η πλήξη κι ο ζωντανός θάνατος! Έχουν το λόγο οι νέες γενιές, αλλά δυστυχώς ξέρουν ότι τις φορτώσαμε το δύσκολο ρόλο να ζήσουν σ’ ένα κόσμο δίχως ψευδαισθήσεις. Μονάχα ο πρωθυπουργός της χώρας έχει ψευδαισθήσεις… Εμείς τις έχουμε εξαντλήσει όλες: ιδέες, μεγαλοστομίες, στόμφο, ονειροπόληση!!! Και οι νέες γενιές, για να μιλήσω στο πνεύμα του αγαπημένου φίλου, ήρθαν να εμφανιστούν σε μια σκηνή θεάτρου με το βεστιάριό του γεμάτο παλιατσαρίες…
Αυτό που ξέρω είναι ότι η ζωή μας εξαρτάται από την πολιτική και τους πολιτικούς, αλλά ο σώφρων άνθρωπος θα πει ότι εξαρτάται και από τον λαό! Όμως, όπως κατ’ επανάληψη έχω γράψει, ο λαός παρασύρεται, άγεται και φέρεται από τους πολιτικούς. Κι αυτό είναι αλήθεια. Ως προς τους πολιτικούς ή για μια μερίδα από αυτούς και εννοώ τους κυβερνώντες, αντί να γίνονται ωριμότεροι, διαπιστώνουμε ότι πάσχουν από αφροσύνη, μεταθέτοντας τις δικές τους αμαρτίες στους ώμους του κόσμου. Ωστόσο, δεν είναι εύκολο να βγάλω συμπέρασμα, αν δηλαδή είμαστε ένας κόσμος παρακμής ή οι πολιτικοί είναι ένας κόσμος παρακμής… Ξέρετε ότι ο ματαιόδοξος πολιτικός που εισβάλλει στην Ιστορία έχει συγκεκριμένα ελατήρια: Κάνει τα πάντα για να εκμεταλλευτεί το παρόν, να κορέσει την απληστία του και παλεύει απεγνωσμένα να κατασκευάσει παρελθόν, δηλαδή φροντίζει με περισσή επιμέλεια για το μνημείο του! Κι έχει ένα μυστικό, ότι δηλαδή οι άνθρωποι ανέχονται τα πάντα, φτάνει να τους πάρει κάποιος τον αέρα!!! Τι μπορεί να είναι αυτό;;; Δύναμη του αγύρτη πολιτικού ή αδυναμία των αφελών ανθρώπων;;;
No comments:
Post a Comment