ΌΤΑΝ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ!!!!

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ γράφω λέξεις που υπομονετικά στοιβάζονται στις διαδικτυακές σελίδες και οι σκέψεις είναι ένας χείμαρρος που κυλάει, ακατάσχετος, ορμητικός, μια παρέλαση ίσκιων που ξεκόβουν,  μορφάζουν και χάνονται στο πέρασμα του χρόνου. Ποιος  θα ξαναγυρίσει να τις διαβάσει;;; Δεν γίνεται και αλλιώς. Είναι αδυσώπητη η ροή του χρόνου και η προσωπική ιστορία του καθένα. Μπορεί η ιστορία το καθένα να είναι κι ένα έπος, αλλά ποιος είναι σε θέση να το χαρακτηρίσει, να το αναλύσει, να το προβάλει, να μιλήσει γι’ αυτό;; Κι εγώ γράφω, γράφω, γράφω. Εξακολουθώ να γράφω καρτερικά, ακούραστα, να γράφω και να ψιθυρίζω τις λέξεις, να σκοντάφτω σε φράσεις και η χοάνη του χρόνου να καταπίνει τις λέξεις, τις σκέψεις, τα  πάντα!!!

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ;;;  Έτσι. Επικοινωνία, το λένε αυτό. Όχι ότι προσδοκώ ν’ αλλάξω τον κόσμο ή να τον διορθώσω. Βέβαια, δεν ξέρω αν ο καιρός μας είναι καιρός των ιδεών. Μάλλον δεν είναι. Οι ιδέες δεν αστράφτουν, δεν ακτινοβολούν και μπορεί να έχουν μια γοητεία αλλά αυτή δεν φαίνεται. Κι αυτές που απόκτησαν πρακτική υπόσταση, δυστυχώς ξέπεσαν, έγιναν φτηνές, υπέστησαν μια άνευ προηγουμένου capitis deminutio, πρόδωσαν τον εαυτό τους.

ΌΤΑΝ ΣΗΜΕΡΑ λέμε «καλό» εννοούμε απλώς εκείνο που αρέσει, το αρεστό κι όταν λέμε «κακό» εννοούμε εκείνο που δεν συμφέρει!!!! Κι αυτό είναι ένας «κανόνας» και στις διαπροσωπικές σχέσεις αλλά και γενικότερα στη διοίκηση της κοινωνίας. Συνήθως προβάλλεται ως καλό εκείνο που συμφέρει – είναι άλλου παππά ευαγγέλιο σε ποιον ή σε ποιους συμφέρει!! Είναι τόσο πανούργος ο άνθρωπος ώστε ποτέ δεν δυσκολεύεται να επινοεί δικαιολογίες για ό,τι κάνει. Κι εδώ το μυαλό τρέχει στον σαιξπηρικό Ιάγο, ένα πρόσωπο ποταπό στο πάνθεον των ηρώων του παγκόσμιου θεάτρου. Και τρέχει γιατί φοβάμαι ότι οι άνθρωποι είμαστε πολλές φορές ποταποί και δεν θέλουμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει γνησιότητα στη ζωή μας. Και τι υπάρχει στη ζωή μας;; Δεν είναι δύσκολο να το πω: Ευτέλεια και εκχυδαϊσμός, κακία και κακεντρέχεια, αγυρτεία και φαυλότητα.

Σκέψεις ενός κυριακάτικου πρωινού, που κρύβουν τον βουρκωμένο ανθρώπινο πόθο για μια ζωή εξευγενισμένη, αληθινή, αυθεντική, χωρίς λυσσαλέους εγωισμούς.