Οι σημερινοί πολιτικοί μας είναι μια θλιβερή μεσαιωνική συντεχνία...

• ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΛΕΜΕ ΟΛΟΙ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ!!!

Όμως όλα ανανεώνονται! Και θα μου πείτε, πού το βλέπεις; Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένας ρυθμός στην εξέλιξη των πραγμάτων που μας φαίνεται αργόσυρτος. Και το λέω λοιπόν, αυτό γιατί δεν μου ταιριάζει η απαισιοδοξία. Άλλωστε σ' ένα προηγούμενο σημείωμα έγραψα για την ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!! Αυτό που έχει σημασία είναι να αξιοποιούμε την εμπειρία μας, να κρατάμε τον ζήλο μας για τη ζωή και να προσέχουμε να μη μας αφυδατώσει η καθημερινότητα. Δεν είναι καινούργιο αν πω ότι με αγώνες, βάσανα και υπεράνθρωπες δυσκολίες, η κακία και η παλιανθρωπιά στο τέλος κατατροπώνονται και θριαμβεύει η αρετή (το λέω... μη πολιτικά για να μην ενοχλώ).

• .....................................

Σημασία έχει να μην αφήσουμε άλλους να γράψουν το σενάριο της ζωής μας. Και δεν μιλάω μεταφυσικά. Δεν θέλω όμως να ξαναμπώ στις ράγες μιας λογικής που μας έφτασε εδώ που τώρα είμαστε και βουρλιζόμαστε. Όλοι σπρώξαμε το τρένο στα προηγούμενα χρόνια, όλοι ζητούσαμε αυξήσεις, δώρα, επιδόματα... Και τι δεν ζητούσαμε! Κι όχι με απλές αιτήσεις, αλλά με διαδηλώσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις, φωνές και κακό.

• .....................................

Μπλέξαμε με την καταναλωτική κοινωνία στην οποία μας έβαλαν κι εμείς αγόγγυστα μπήκαμε και αράξαμε. Κάπου νιώθω ότι η καταναλωτική κοινωνία ήρθε λαθραία στη ζωή μας και πήρε τη θέση άλλων πιο υψηλών στόχων. Μας έταζαν χίλια δυο, αλλά μας έδιναν την καταναλωτική κοινωνία. Έτσι, αργά και σταθερά γίναμε οι δυνάστες του εαυτού μας. Θέλαμε άνεση, ευζωία, λιγότερες ώρες δουλειάς και περισσότερες ώρες ψυχαγωγίας και τεμπελιάς. Νομίζαμε ότι ξέραμε τι θέλουμε. Στην πορεία χάσαμε τα πάντα. Έρχονται στιγμές που λέω ότι πράγματι δεν ξέραμε τι θέλαμε! Κι από μια άποψη αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αν δηλαδή ξέραμε τι θέλαμε, θα ήμασταν μηχανές προγραμματισμένες. 

• .....................................

Άραγε ο άνθρωπος ξέρει τον εαυτό του;; Όταν ζητάει ψωμί το κάνει για να δυναμώσει η φωνή του και να ζητήσει ύστερα κι άλλο. Μπορεί αυτό να μην συμβαίνει με όλα τα λαϊκά στρώματα. Ωστόσο, γνωρίζουμε όλοι μας τους επαγγελματίες ακτιβιστές του είδους. Υπάρχουν πολλές αντιφάσεις που δεν μπορώ να τις εξηγήσω... Βλέπω με λύπη μου ότι ενώ η κοινωνία μας έπρεπε να έχει στόχους και να τους παλεύει, τελικά έγινε στόχος! Έγινε στόχος από κάποιους πολιτικούς που υποτίθεται ότι θέλουν να μας σώσουν. Και ναρκισσεύονται καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, και κοκορεύονται και κορδακίζονται και χρησιμοποιούν όλα τα σύγχρονα μέσα της αυτοπροβολής για να κάνουν θόρυβο. Φτάνω στο σημείο να λέω ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας είναι μια θλιβερή μεσαιωνική συντεχνία... 

[Κουράστηκα όμως και θα συνεχίσω άλλη φορά...]