Να στείλει κάποιους στη φυλακή, να δημεύσει περιουσίες...

ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν "γέρασα" ούτε αν έχω τύψεις, αλλά δεν μπορώ σ' αυτή τη φάση να μην συμμεριστώ τον Παπανδρέου - παρότι μ' έχει στενοχωρήσει. Παρακολούθησα τις τελευταίες ειδήσεις και μ' έπιασε ένα σφίξιμο στην καρδιά. Τον είδα τον Γιώργο σφιγμένο, πικραμένο, με έντονη την προσπάθεια να "προκύψει" ένα χαμόγελο στα χείλη. 

Είδα και τον Σαμαρά, τον  ελάχιστο και κακιασμένο, που απέφευγε να κοιτάξει τον Παπανδρέου και όταν ο Γιώργος του έδωσε το χέρι για τον τυπικό χαιρετισμό μπροστά στις κάμερες, ο Σαμαράς έτεινε το χέρι κι αμέσως σχεδόν έστρεψε αλλού το πρόσωπό του. Ανέκφραστος, δήθεν σκληρός, αλλά στην ουσία σαν ζημιωμένος χασάπης, με τη στάση του και τις δηλώσεις του έδειξε ότι πάνω απ' όλα βάζει το δικό του συμφέρον γιατί διακαώς επιθυμεί να γίνει πρωθυπουργός, αλλά και της παράταξής του που θέλει να τη δει ξανά στην κυβερνητική εξουσία. 

Και οι άλλοι αρχηγοί προσήλθαν στη συνάντηση με τον πρωθυπουργό με "μούτρα", λες και τους πήγαιναν για εκτέλεση. Μονάχα ο Καρατζαφέρης φάνηκε κάπως διαφορετικός γιατί ζει στον δικό του κόσμο. Εχω πειστεί ότι ο Γιώργος είναι ειλικρινής. Δεν μπορώ όμως και να συμφωνήσω ότι είναι "λίγος", όπως με άνεση κάποιοι τον χαρακτηρίζουν. Επιχείρησε να βγάλει ένα άλλο ήθος. Δεν τα κατάφερε. Οι καιροί τού πάνε κόντρα - μας πάνε κόντρα. Κι όταν οι συνθήκες είναι περίεργες τότε η μάζα γίνεται πηλός και ο πηλός... πολτός! Μας το έδειξε η ναζιστική Γερμανία. 

Κανείς δεν αμφιβάλλει σήμερα ότι ο ελληνικός λαός βρίσκεται στριμωγμένος γιατί υφίσταται τις συνέπειες μιας εν πολλοίς διεφθαρμένης πολιτικής αλλά και της γενικότερης διεθνούς οικονομικής κρίσης. Το ζήτημα όμως είναι ότι πέρα από τις σταθμητές κοινωνικές και οικονομικές πραγματικότητες, δημιουργούνται στα πεζοδρόμια και τις πλατείες οι οιστρηλασίες της ηγεμονίας. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης στη χώρα μας διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική. Δεν έχουν προτάσεις. Κι αν έχουν, είναι "προτάσεις" ανευθυνότητας και φανατισμού. 

Θέλουν εκλογές, το κάθε κόμμα για δικούς του λόγους. Και όλοι τους, αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση με θεωρίες λογικά... τετράγωνες! Ολοι πονάνε τον λαό, ενδιαφέρονται για την πατρίδα, πάσχουν για τους άνεργους, βλαστημάνε για τη μείωση των μισθών και τις απολύσεις. Κανείς δεν είπε ότι είναι ευχάριστο να έχουμε ανέργους και απολυμένους, ούτε ακρίβεια και φυσικά όλοι περιμέναμε στη ζωή μας να απολαμβάνουμε τους κόπους μας. Αλλά ο λαϊκισμός είναι κυρίαρχος στην καθημερινότητα της πολιτικής διαπάλης. Δεν μπορεί η Παπαρήγα και το ΚΚΕ να μιλάνε για μονόπλευρη διαγραφή του ελληνικού χρέους. Είναι δυνατό να δανείζεις σε κάποιο ν χρήματα κι αυτός να το διαγράφει; Πού ζούμε - σε ζούγκλα; Είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχουμε υποχρεώσεις.

Φοβάμαι, λοιπόν, ότι οι λογικά τετράγωνες θεωρίες με τη μονιστική ψύχωση - μια ψύχωση απλουστευτική από την οποία αντλούν την πλατειά γοητεία και πειστικότητά τους - φοβάμαι πως λησμονούν ουσιαστικά αυτό το συμφέρον του λαού και της χώρας. Δεν αντιλέγω ότι σε μια δημοκρατία πρέπει να υπάρχει θέση και αντίθεση. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Τον κόσμο γενικά τον κινεί η αντίθεση υποστηρίζει ο Έγελος (μετά τον Ηράκλειτο). Σήμερα όμως καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μιαν απειλή, αυτήν της χρεοκοπίας με όλες τις συνέπειές της και πρέπει να δούμε καθαρά ποιο είναι το συμφέρον του τόπου. Να παραβλέψουμε το φανατισμό κάποιων συνδικαλιστών που σηκώνουν τη σημαία της υστερίας και του αδιεξόδου, που δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ένα βήμα πίσω για το γενικό συμφέρον.

ΥΠΑΡΧΕΙ δρόμος και πρέπει να τον περπατήσουμε όλοι μαζί. Η σημερινή συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας με όλα τα παρατράγουδά της, δυστυχώς, έδειξε ότι υπάρχουν πολλοί δρόμοι κι ο καθένας τραβάει τον δικό του. Πετροπόλεμος, μάχη σώμα με σώμα, πυρπόληση αυτοκινήτων, κάδων σκουπιδιών και μιας σκοπιάς της Προεδρικής Φρουράς, καταστροφές, δακρυγόνα, τραυματισμοί πολιτών... Είναι βέβαιο ότι αργότερα στις ειδήσεις θ' ακούσουμε τις δηλώσεις των πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης που θα ρίχνουν τις ευθύνες (αποκλειστικά) στην κυβέρνηση. Θα είναι, όπως συχνά τα τελευταία χρόνια συμβαίνει, δηλώσεις που θα στηλιτεύουν την κυβέρνηση, την Αστυνομία κ.λπ. Τα έχουμε μάθει. 

Ωστόσο, δεν αρκεί να λέει κανείς ότι δεν πάμε καλά ή να αρκείται στις διαπιστώσεις (που τις κάνουμε όλοι), αλλά να λέει πού πάμε και πού δε πάμε και πώς θα πάμε εκεί που λένε... Η γενικότητα και η αοριστία  ισοδυναμούν με ιδιοτέλεια και κρυψιβουλία. Ποιος απ' όλους αυτούς τους καλλικέλαδους της αντιπολίτευσης θα μπορούσε να παραδεχτεί ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σταμάτησε τη διόγκωση του κράτους που για δεκαετίες ολόκληρες κατηγορείται;;; Δύο μόνο παραδείγματα:

Μόνο με τον «Καλλικράτη», οι 76 Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις και επαρχεία που υπήρχαν αντικαταστάθηκαν με 13 αιρετές περιφέρειες και οι 13 κρατικές περιφέρειες από 7 αποκεντρωμένες διοικήσεις. Οι 1034 δήμοι που υπήρχαν αντικαταστάθηκαν από 325 Δήμους. Οι 30.795 αμειβόμενες θέσεις αιρετών μειώθηκαν σε 16.657. Τα 60.000 περίπου μέλη των διοικήσεων των δημοτικών επιχειρήσεων μειώθηκαν σε κάτω από 20.000.

Ο αριθμός των πάσης φύσεων εργαζομένων στο δημόσιο (μονίμων, αορίστου χρόνου, συμβασιούχων και με stage) θα έχει μειωθεί στο τέλος του 2011 κατά περίπου 200.000 σε σχέση με το 2009. Το συνολικότερο μισθολογικό κόστος του δημοσίου έχει μειωθεί τουλάχιστον 15%. Από 11,9 δισ. το πρώτο οκτάμηνο του 2009 σε 10,1 δισ. το οκτάμηνο του 2011.

Αυτά ούτε η ίδια η κυβέρνηση δεν έχει τον τρόπο να τα βγάλει προς τον κόσμο για να καταλάβει ότι έχουν γίνει προσπάθειες για να αλλάξει αυτό το κράτος που κατά μία έννοια είναι ο εχθρός μας. Και ίσως ορισμένοι να μιλήσουν για πεινασμένους, ανέργους κ.λπ. Σωστά. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά η κυβέρνηση που πρέπει να φροντίσει για επενδύσεις ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης. 

ΟΜΩΣ, για να ηρεμήσω, αυτό που ζητώ από τον Παπανδρέου, ότι κι αν γίνει την Κυριακή στη Σύνοδο Κορυφής, να στείλει κάποιους στη φυλακή, να δημεύσει περιουσίες, γιατί δεν είναι δυνατό να μένουν στο απυρόβλητο όσοι κάποια στιγμή βούτηξαν την κουτάλα και τη χώσανε μέσα στη χύτρα του προϋπολογισμού και φάγανε, φάγανε, φάγανε και σήμερα καλούμαστε εμείς να πληρώσουμε τα σπασμένα.