Παρακολούθησα την πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ, όπου ήταν προσκαλεσμένος ο κύριος Νίκος Δήμου. Για μυριοστή φορά τον άκουσα να οικτίρει τους Ελληνες και μια ανόητη δημοσιογράφος να χαίρεται καθώς μας υπενθύμιζε το βιβλίο τού εν λόγω διαφημιστή-φιλοσόφου και γενικώς συγγραφέα, ότι είναι "επίκαιρο" και άλλες τέτοιες μπαρούφες. Βέβαια, με τη "λογική" του Δήμου είναι επίκαιρο, αλλά πρόκειται για ένα ανεκδοτολογικό έργο που μας έχει ανακατέψει το στομάχι. Ο κύριος Δήμου δεν χάνει την ευκαιρία να αμπελοφιλοσοφεί σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και οι αιτιάσεις του είναι πλέον ξεπερασμένες. Δεν έχω καμιά όρεξη να μπω στην ουσία της συζήτησης και απορώ που κάθε λίγο τον καλούν για να δώσει τα φώτα του στον κόσμο! Αφού συνεχώς είναι "αρνητικός" γιατί και ο ίδιος πηγαίνει να ξαναπασάρει τον αρνητισμό του για τη χώρα και τους ανθρώπους της; Ό πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος, κύριε Δήμου, είπε απλά πράγματα, ότι δηλαδή δεν είναι δυνατό να μας περιγελούν κατ' αυτό τον τρόπο οι ξένοι όταν είναι γνωστό ότι και οι σημερινοί Έλλληνες έχουν μια τεράστια πρόοδο σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης σκέψης και δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι η Ελλαδίτσα μας "κέρδισε δυο Νόμπελ λογοτεχνίας! Κακό ήταν αυτό που είπε, κύριε Δήμου; Κακός είστε εσείς!
Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας και όχι βλαχο-ευρωπαίος. Μπορεί οι Ελληνες να έχουν κάποια "στερεότυπα", αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλοι λαοί δεν έχουν! Όλοι οι λαοί έχουν στερεότυπα και για τους άλλους. Βαρεθήκαμε το "τροπάριο" για τους κακούς Ελληνες, τους τεμπέληδες, τους τυχοδιώκτες κ.λπ. Σιγά τώρα μην καθήσω ν' αραδιάσω τα κατορθώματά μας! Ας διαβάσω τον Παλαμά:
Παλαμάς Kωστής
Mητέρα μας πολύπαθη, ω αθάνατη,
δεν είναι μόνο σου στολίδι οι Παρθενώνες·
του συντριμμού σου τα σπαθιά στα κάμανε
φυλαχτά και στεφάνια σου οι αιώνες.
Kαι οι πέτρες που τις έστησε στο χώμα σου
το νικηφόρο χέρι του Pωμαίου,
κ' η σταυροθόλωτη εκκλησιά από το Bυζάντιο,
στον τόπο του πολύστυλου ναού του αρχαίου,
Kι αυτό το κάστρο που μουγγρίζει μέσα του
της Bενετιάς ακόμη το λιοντάρι,
κι ο μιναρές που στέκει, της ολόμαυρης
και της πικρότατης σκλαβιάς απομεινάρι,
Kαι του Σλάβου το διάβα αντιλαλούμενο
στ' όνομα που μας έρχεται στο στόμα
-με το γάλα της μάννας που βυζάξαμε-
σαν ξένη ανθοβολιά στο ντόπιο χώμα,
Όλα ένα νύφης φόρεμα σου υφαίνουνε,
σου πρέπουνε, ω βασίλισσα, σα στέμμα,
στην ομορφάδα σου ομορφιά απιθώσανε
κ' είναι σα σπλάχνα απ' το δικό σου το αίμα.
Ω τίμια φυλαχτά, στολίδια αταίριαστα,
ω διαβατάρικα, από σας πλάθετ' αιώνια,
κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα,
η νέα τρανή Πατρίδα η παναρμόνια!
No comments:
Post a Comment