Δημοσιογράφοι και πολιτικοί σ' ένα μόνιμο καρναβάλι!

Διάβαζα την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην "Καθημερινή με τίτλο "Σταλινοποίηση: σοκ και δέος". Ενδιαφέρουσες απόψεις, αλλά εν πολλοίς διαφωνώ. Ωστόσο, στάθηκα σε μια φράση που με κέντρισε και μου άρεσε, λες και την είχα γράψει εγώ. Η φράση αυτή είναι η εξής: "Η τηλεόραση υποτάσσει τον κοινοβουλευτισμό στη λογική κουτσομπολιού συνοικιακών κομμωτηρίων..."!

Δεν έχει άδικο. Δυστυχώς είναι έτσι. Κάθε μέρα, κάθε πρωί, κάθε μεσημέρι, κάθε βράδυ, ζούμε σ' ένα μόνιμο καρναβάλι! Αυτά που βιώνουμε, όσοι παρακολουθούν τηλεόραση -και φαντάζομαι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού- δεν είναι κίνηση δημοσιογραφική, κίνηση πολιτική, δραστηριότητα απαραίτητη στην παραγωγή, δεν είναι έστω ένας "οργασμός" ζωής, αλλά είναι βακχεία, είναι κραιπάλη.

Βλέπουμε απίθανους ανθρώπους να καμώνονται τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς, τους πνευματικούς ηγέτες, βλέπουμε άτομα που είναι πλέον αναγνωρίσιμα λόγω της συνεχούς παρουσίας τους στο "γυαλί", να αγωνίζονται ξεπνοημένα να ξεπεράσουν τον ίδιο τους τον εαυτό σ' έξαλλες χειρονομίες, σε τεχνητές υστερίες. Διαδηλώνουν ψύχραιμα και κυνικά την πρόθεσή τους να σκανδαλίσουν, δηλαδή να μην υπηρετήσουν τίποτα, παρά μονάχα να θορυβήσουν!

Αλλά το πιο φοβερό είναι ότι εξαιτίας της κατάχρησης σκανδάλων το σύμπαν έχει πάθει ανοσία και έχει περιπέσει σε μια εμβρόντητη απάθεια. Κανένας πια δεν σκανδαλίζεται για τίποτα...

Οι δημοσιογράφοι τα ξέρουν όλα, κάνουν κριτική σε όλους, έχουν τα "μέσα"και συνεπώς μπορούν να μιλούν και να γράφουν "ελεύθερα", δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Υπάρχει, ωστόσο, και το άλλο: η αλήθεια δεν είναι πλέον ζήτημα περιεχομένου, αλλά είναι θέμα κύρους του φορέα της. Εγώ, λόγου χάρη, σε σχέση με τον Πρετεντέρη που μιλάει από το Mega ή γράφει στο "Βήμα", βρίσκομαι σε μειονεκτική θέση. Το δικό μου μετερίζι, το φτωχό αυτό ιστολόγιο δεν "μετράει" όσο το τηλεοπτικό κανάλι ή μια "ιστορική" εφημερίδα ενός μεγάλου εκδοτικού συγκροτήματος.

Οι πολιτικοί, δυστυχώς, είναι πλέον έρμαια των ορέξεων των δημοσιογράφων και των "μέσων" στα οποία αυτοί εργάζονται. Εδώ, βέβαια, φτάσαμε στο σημείο αρκετοί πολιτικοί να εργάζονται σε εφημερίδες και ραδιόφωνα και δεν διαταράσσεται η δημοσιογραφική και πολιτική ισορροπία. Όλα καλά...