ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ!!!!

Έχω αρχίσει να πείθομαι πως τούτη η πόλη, η πόλη μας, έχει μια δική της ψυχή, σχεδόν απόκρυφη, που μένει πάντα ξένη στη θέληση και στις πολυπραγμοσύνες των ανθρώπων. Αυτό το ίδιο συμβαίνει και με τις άλλες πόλεις, ανά την ελληνική επικράτεια. Δεν είναι εύκολο να την μαντέψει κανείς και γι’ αυτό περνάμε, οι περισσότεροι, φεύγουμε αδειανοί, δίχως καν να την υπονοιαστούμε. 

Περνάμε, ταξιδιώτες, παίρνοντας στο σκοτεινό θάλαμο της μνήμης μας κάποιες εικόνες, απόψεις, στιγμές, πρόσωπα και προσπαθούμε να μαντέψουμε, δίχως να το καταφέρνουμε. Παντού, γύρω μας, βλέπουμε τόπους παλιούς, ευγενικά γερασμένους και θα πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι η Ιστορία πέρασε κι αυτή, διάβηκε λίγο-πολύ από παντού. Ξεκουκίζει το κομπολόι της κι εμείς την ψηλαφίζουμε μονάχα. 

Έτσι και τούτη η άνοιξη. Παλεύει απεγνωσμένα να δείξει τη θωριά της, αλλά έτσι όπως είναι τσιμενταρισμένη η πόλη, και οι οικοδομές τρώνε συστηματικά το ζωτικό χώρο των ανθρώπων, πού και πώς να μοσχομυρίσουν οι πασχαλιές και οι ακακίες; Πόσο θα μου άρεσε να είναι ξεχειλιστοί οι κήποι και ν’ αφήνουν τις φυλλωσιές τους να θεριεύουν πάνω από τα καγκελώματα, να γέρνουν στα πεζοδρόμια, και το πράσινο γενναιόδωρα να ξεχύνεται παντού! Η μόνη λύση είναι να κλείσω τα μάτια και να σταθώ εκστατικός μπροστά στην άφατη, παρθενική, ομορφιά της πόλης μου, που να με κάνει να μεθύσω, να ξανοιχτώ και να τα παίξω όλα για όλα…