ΟΛΟΙ θέλουν τον διάλογο αλλά ΟΛΟΙ... μονολογούν!

Είναι απορίας άξιον, πώς σε μια εποχή σαν τη δική μας που είναι τόσο παθιασμένη για διάλογο, να συνεννοούνται τόσο λίγο οι άνθρωποι μεταξύ τους - ή να μην συνεννοούνται καθόλου! Δεν μπορώ να αποσιωπήσω τη γνωστή, αλλά πασίδηλη διπροσωπία; Όποιος διατυμπανίζει την προθυμία του για διάλογο, δεν θα πει και πως τον επιθυμεί. Απλώς μεταμφιέζει την εγωλατρική του προσήλωση στον μονόλογο.

Τι μπορεί να σημαίνει μια πρόταση για διάλογο; Σημαίνει ότι αυτός που την κάνει, με πρόσχημα τη συνδιάλεξη γυρεύει ακροατές. Εχει πεποίθηση στη ρητορική του δεινότητα (κι αν δεν έχει, δεν χάλασε κι ο κόσμος - παίρνει ένα χαρτί και διαβάζει αυτά που του έχουν γράψει) ή στη δικολαβική του ευελιξία και δεν του κακοφαίνεται να εξασφαλίσει μια εύκολη νίκη. Αποκαλεί τον άλλον συνομιλητή του, αλλά τον κρατάει κάτω από την απειλή της εξουσίας του."Αν σου βαστάει, πες ό,τι πιστεύεις"!!! Και ξέρετε γιατί ο σύγχρονος κόσμος δεν μπορεί να συνεννοηθεί; Γιατί είναι ένας κακόπιστος κόσμος...

ΚΙ όλα τα παραπάνω, με αφορμή τη διάθεση για διάλογο και συνεργασία που εξέφρασε ο πρωθυπουργός στο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά και την αρνητική στάση τού Φώτη Κουβέλη, ο οποίος υπογράμμισε -και σωστά- ότι ο διάλογος, αν δεν έχει το στοιχείο της αμφίδρομης επικοινωνίας, γίνεται ακρόαση και μονόλογος και τελικά δεν προσφέρει στην κοινωνία. Συνοψίζοντας ο Φ. Κουβέλης άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι η Δημοκρατική Αριστερά καταθέτει προτάσεις για την αντιμετώπιση προβλημάτων που όμως δεν έχουν εισακουστεί και δήλωσε απερίφραστα ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις συνεργασίας με το κυβερνών κόμμα και κατηγόρησε όσους διαδίδουν το αντίθετο ότι διαστρεβλώνουν τις θέσεις και την πολιτική της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Επισήμανε ότι προϋπόθεση για να υπάρξει συνεργασία σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι η προγραμματική σύγκλιση και φερεγγυότητα, κάτι που όπως είπε δεν υφίσταται! Αντίθετα, σ' ένα κρεσέντο μονότονης επανάληψης, τόνισε την ανάγκη να υπάρξει μία ευρεία συμπαράταξη δυνάμεων που να περιλαμβάνει την Δημοκρατική Αριστερά, δυνάμεις της Οικολογίας, της σοσιαλδημοκρατίας και ανένταχτων ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για αλλαγές. Κατηγόρησε την κυβέρνηση, λέγοντας ότι η πολιτική της στην οικονομία είναι συντηρητική και διάφορα άλλα... ΤΕΛΙΚΑ, βλέπει κανείς να υπάρχει πεδίο συνεργασίας, σύμπλευσης, συνεννόησης, σύγκλισης;;;

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, θα διαπιστώσει ότι καμιά εποχή δεν έχει οργανώσει τόσους διαλόγους όσο η δική μας. Ουσιαστικά αυτό είναι μια έμμεση ομολογία πόσο δύσκολο το βρίσκει να συνεννοηθεί! Τι συμβαίνει συνήθως; Ο καθένας προβάλλει "πανηγυρικά" τις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις του για να πείσει μονάχα εκείνους που δεν χρειάζεται να πεισθούν, δηλαδή τους οπαδούς του και, τελικά,  σκληραίνει παρά απαλύνει το διάχυτο κλίμα της διαφωνίας.

Δεν συνεννοούνται ο Τσίπρας με τον Κουβέλη, ή με το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ, ο Κουβέλης δεν συνεννοείται με τον Τσίπρα ή με το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, το ΚΚΕ δεν συνεννοείται με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Κουβέλη ή με το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία δεν συνεννοείται με τον ΛΑ.Ο.Σ. ή με το ΠΑΣΟΚ, ο ΛΑ.Ο.Σ. δεν συνεννοείται με τη Νέα Δημοκρατία και διαφωνεί με όλους ή όλοι διαφωνούν με όλους, το ΠΑΣΟΚ δεν συνεννοείται με κανέναν! Αυτό είναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας ή αυτή είναι η τραγωδία της κοινωνίας μας;;; 

Πάντως έχω την εντύπωση ότι όλοι ψαρεύουν στα θολά νερά. Ακόμη κι εκείνοι που νομίζουν ότι είναι "αδέσμευτοι" και καταλαμβάνουν τα δημόσια κτίρια, ή κλείνουν τους δρόμους ή δεν πληρώνουν στα διόδια. Αυτοί απλώς έχουν ως σημαία τους τον τραμπουκισμό, που όμως είναι μια ολισθηρή επιλογή, μια επιλογή που οδηγεί στην αμηχανία μπροστά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας.

Μου έκανε εντύπωση και η "τοποθέτηση" του ιστορικού ηγέτη της Ανανεωτικής Αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου, ο οποίος προσφάτως, στις εργασίες του συνεδρίου της Δημοκρατικής Αριστεράς, έβαλε ευθέως κατά των κινημάτων ανυπακοής και απειθαρχίας, στα οποία πρωταγωνιστεί ο Συνασπισμός, λέγοντας ότι “και ο Μουσολίνι ήταν θιασώτης των απολίτικων και λαϊκίστικων αυτών κινημάτων”. Τολμηρή η παρέμβαση του Κύρκου, που κινδυνεύει να παρανοηθεί μέσα στο θολό τοπίο και κλίμα των ημερών.

Είναι αλήθεια ότι σήμερα ο πολίτης θεωρεί το κράτος αντίδικό του, όταν το "πιάνει" να αυθαιρετεί. Οταν όμως ο ίδιος ο πολίτης αυθαιρετεί και παρανομεί, πονηρεύεται, κρατάει δυο μέτρα και δύο σταθμά, δεν θεωρεί το κράτος αντίδικό του. Πρέπει να δούμε κατάματα τη νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί και δεν είναι πλέον μια "μελλοντική προοπτική". Επιτείνεται η πολιτική απομάκρυνση του πολίτη από το κράτος, η δημομκρατία χάνει, η τεχνολογία και η καταναλωτική κοινωνία έχει εξανδραποδίσει τους πολίτες, οι παραγωγικές σχέσεις έχουν γίνει πολύπλοκες, ο άνθρωπος έχει διαπαιδαγωγηθεί έτσι που με απόλυτη προθυμία απεμπολεί τα ηθικά του αγαθά και δικαιώματα για  χάρη των υλικών...