Μια καινούργια μέρα - όλα θα πάνε καλύτερα!

Απλώς είμαι αισιόδοξος. Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Αλλωστε την αισιοδοξία μπορεί κανείς να την πάρει όπως θέλει. Αισιοδοξία μπορεί να είναι εμπιστοσύνη  στη διατήρηση, στη διαιώνιση του ανθρώπου ως φορέα της ανθρωπιάς, αισιοδοξία μπορεί να είναι και η προσδοκία του ερχομού ενός υπερανθρώπου κάπως ανάλογου με αυτόν που είχε ευαγγελιστεί ο Νίτσε. 

Ωστόσο, σκέφτομαι ότι ΑΥΡΙΟ μπορεί οι μεγαλύτερες επαναστάσεις που γνώρισε η ανθρώπινη Ιστορία, όπως η Γαλλική και η Ρωσική, να αποδειχτεί ότι ήσαν απλώς μικροεκδορές στην επιδερμίδα της ανθρώπινης μοίρας. Γι' αυτό πιστεύω ότι στις επιθέσεις του οποιουδήποτε δυνάστη, οι αντιδράσεις της σημερινής κοινωνίας, οι όποιες αντιδράσεις (αν αυτές που βλέπουμε καθημερινά είναι αντιδράσεις), είναι εκτός τόπου και χρόνου. Νιώθω ότι ως άνθρωποι, ως γενιές που που είχαν την προσδοκία μιας ευχάριστης ζωής με ανέσεις, ελευθερία, χαρά, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, έχουμε προδοθεί. Λες και ήρθαμε με τον σπόρο της αυτοκαταστροφής μέσα μας.

Μια νηφάλια ματιά στην εποχή μας, δείχνει πως δεν ελέγχουμε πλέον τις εξελίξεις - είτε πολιτικές είτε κοινωνικές είτε και τεχνολογικές. Υπάρχουν οι κεντρικές εξουσίες που καθημερινά οπλίζονται και γίνονται απροσμάχητες. Υπάρχουν τα ψήγματα ενός περίεργου ολοκληρωτισμού που τα ανακαλύπτουμε στην καθημερινή ζωή μας. Αυτός ο κόσμος που μας αποκαλύπτεται κι εμείς μένουμε στήλες άλατος, θα γεμίσει σε λίγο με "ναυάγια". Εχω την εντύπωση ότι κάποια στιγμή δώσαμε τη μάχη του ανθρωπισμού και τη χάσαμε. Κερδίζουν αυτοί που έχουν τα "προσόντα", οι τεχνοκράτες που δεν έχουν "ψυχή" αλλά δύναμη.

Είναι φανερό πλέον ότι η εποχή μας έχει αδειάσει έννοιες από κάθε περιεχόμενο και το δυστύχημα είναι ότι αδυνατεί να τις αντικαταστήσει με άλλες. Είμαστε ακόμη στην ώρα των ιμπεριαλισμών. Μάθαμε για τον ιμπεριαλισμό των τραπεζών, για τον ιμπεριαλισμό των κερδοσκόπων, για των ιμπεριαλισμό των "οίκων αξιολόγησης", για τον ιμπεριαλισμό κάποιων που είναι κρυμμένοι κάπου και προωθούν με κλεφτές κινήσεις τα πιόνια τους. Νιώθω ότι είμαστε η "λεία" τους. Κι αυτοί είναι οι... γύπες!

Σ' αυτή, λοιπόν, την περίεργη συγκυρία, ο τελευταίος σφαδασμός της ανθρώπινης ψυχής είναι οι εξεγέρσεις των νέων, οι οποίες μπορεί να είναι άναρθρες, αλλά έχουν το πάθος μιας αλλαγής! Και είναι να εξεγείρονται γενικώς, γιατί κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι γεννήθηκαν στο στίβο και είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν τα λιοντάρια!

Δεν κατάλαβαν γιατί βρέθηκαν στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας!!!

Οι άνθρωποι είναι ανεύθυνοι! Το ρεπορτάζ από τη χθεσινή ορκωμοσία των νέων δημοτικών αρχόντων της Αθήνας είναι... χαρούμενο! Οι εκπρόσωποι, λοιπόν, της αντιπολίτευσης φρόντισαν να κάνουν αισθητό το στίγμα της τακτικής που θ' ακολουθήσουν. Ωστόσο εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι δεν κατάλαβαν γιατί πήραν μέρος στις εκλογές και πολύ περισσότερο τώρα που συμμετέχουν. Οι δηλώσεις τους μιλάνε από μόνες τους. 

Ο Νίκος Σοφιανός της Λαϊκής Συσπείρωσης δήλωσε πως "οι κομμουνιστές δηλώνουν πως θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του λαού", αναφορά στους διαμαρτυρόμενους συμβασιούχους

Η Ελένη Πορτάλιου της παράταξης που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε πως "δεν θα υπακούσουμε στους αντισυνταγματικούς νόμους του Μνημονίου" και ζήτησε τον διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους.

Δήλωση έκανε και ο επικεφαλής του συνδυασμού "Ανταρσία", Πέτρος Κωνσταντίνου υπερασπιζόμενος τους συμβασιούχους του Δήμου, ενώ τόνισε πως η παράταξή του θα αγωνιστεί "για την κατάργηση του μνημονίου και του Καλλικράτη".

 Κατάλαβαν ότι αυτοί που τους ψήφισαν ενδιαφέρονταν για την πόλη στην οποία ζουν;;; Η Αθήνα τους χρειάζεται για να δουλέψουν όλοι μαζί και να δει άσπρη μέρα. Αφού έταξαν σκοπό της θητείας τους να κάνουν αγώνα, λόγου χάρη, για την κατάργηση του "Μνημονίου", γιατί δεν πήγαιναν στη Βουλή; Αν καταργηθεί το Μνημόνιο, θα φύγουν ως δια μαγείας τα σκουπίδια, θα μπορούμε να περπατάμε στα πεζοδρόμια, θα έχουμε περισσότερο πράσινο, θα γίνει πιο όμορφη και ελκυστική η πόλη μας; Η κυρία Πορτάλιου ζήτησε το "διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους". Μπράβο! Ευτυχώς, γιατί τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσα να κοιμηθώ, αφού με απασχολούσε αυτός ο περιβόητος πια "διαχωρισμός". Δηλαδή, σε τι θα μας ωφελήσει;;;

[Α, ξέχασα, δεν άκουσα κάτι για το τζαμί των μουσουλμάνων! Κυρία Πορτάλιου, ελπίζω ότι θα αγωνιστείτε ώστε ν' αποκτήσουν επιτέλους οι "αδελφοί" μας μουσουλμάνοι αυτό που δικαιούνται... ]

Ενας λαός μαραζιάρης...

Γιατί ΔΕΝ πρέπει να τιμούμε τον Καραμανλή - τον πατριάρχη της Δεξιάς!

Στο πλακόστρωτο της νέας παραλίας της Θεσσαλονίκης, στο ύψος του δημαρχείου, βρίσκεται από την Πέμπτη ο ανδριάντας του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

[Το σημερινό δημοσίευμα αφιερώνεται στη μνήμη του πατέρα μου, που υπήρξε ένας φανατικός δημοκράτης. Δεν θα ξεχάσω την εποχή των Ιουλιανών που μ' έπαιρνε μαζί του στις διαδηλώσεις... Στα μάτια μου, η υψωμένη γροθιά του...]

Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε! Και λέω για τη Θεσσαλονίκη, την πόλη που μπορεί να επαίρεται πλέον ότι έχει σε περίοπτη θέση τον ανδριάντα του Καραμανλή. Φρόντισε ο Παπαγεωργόπουλος πριν εγκαταλείψει τον δήμο της Θεσσαλονίκης, να βρομίσει την πόλη με το άγαλμα ενός ανθρώπου που μπορεί να αγαπήθηκε, αλλά συγχρόνως και να μισήθηκε. Ανήκω σ' εκείνους που δεν ξεχνούν.  Κι έχω άπειρους λόγους, εγώ ως πολίτης, για να μην ξεχνώ τα έργα και τις ημέρες ενός πολιτικού που ξεπάτωσε την Ελλάδα κι εξαπάτησε τους Έλληνες. 

Αν εμείς έχουμε να "θυμόμαστε" πολιτικές εκτροπές  και παρεκτροπές, ξέρουμε πολύ καλά ότι ο Καραμανλής ήταν ο ηθικός αυτουργός. Δηλαδή για ποιο λόγο θα πρέπει να θυμόμαστε τον Καραμανλή; Όπως περνάει ο καιρός, οι οπαδοί του το μόνο που έχουν να λένε είναι ότι... μας έβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση!!! Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι, που έλεγε κι ο πατέρας μου. Δηλαδή, κάτι για το οποίο, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι γενικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, χωράει πλέον πολλή συζήτηση. Οι Δεξιοί έχουν κάθε λόγο, γιατί νιώθουν την ανάγκη να πιαστούν από κάπου. Γιατί εμείς οι άλλοι πρέπει να τιμούμε τον Καραμανλή; 

Από το 1956 που ουσιαστικά άρχισε η μαζική μετανάστευση, μέχρι το 1960 έφευγαν στην ξενιτιά κάθε χρόνο 100.000 άτομα! Τότε ήταν πρωθυπουργός ο Καραμανλής. Μέσα σε μια δεκαετία (1955-1964) υπολογίζεται ότι εγκατέλειψαν τη χώρα περίπου 600.000 άτομα. Δηλαδή το 7% του ελληνικού πληθυσμού εγκατέλειψε τη χώρα προσωρινά ή μόνιμα. Αυτά τα νούμερα δεν είναι ακριβή, γιατί υπήρχε και η παράνομη μετανάστευση που δεν καταγράφηκε στα επίσημα αρχεία. Η συντριπτική  πλειοψηφία των μεταναστών ήταν νέοι, που ένα μέρος του -όπως χαρακτηριστικά σημειώνει και ο Κων/νος Τσουκαλάς ("Η ελληνική τραγωδία. Από την απελευθέρωση ως τους συνταγματάρχες")- θα έπρεπε να αποτελέσει το δημιουργικότερο εργατικό δυναμικό. Το βιβλίο του Τσουκαλά διαβάζω και φρεσκάρω τη μνήμη τη δική μου και των αναγνωστών μου. Αλλά αμφιβάλλω αν κινητοποιηθεί η σκέψη εκείνων που εξακολουθούν να αναφέρονται με δέος στον άνθρωπο που εδραίωσε τη Δεξιά στη χώρα μας.

Αργότερα, λοιπόν, ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο και οι ειδικευμένοι εργάτες: το 1961 αποτελούσαν το 49,6% των μεταναστών και το 1962 το ποσοστό έφθασε το 56,2%. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της τάσης ήταν προφανώς ολέθριες, αλλά η Δεξιά την ενθάρρυνε γιατί συμφωνούσε με την πολιτική της. Οι ταραγμένες μάζες των ανέργων εκτονώθηκαν, οι εργάτες των μικρών επιχειρήσεων ελέγχονταν ευκολότερα και τα εμβάσματα των μεταναστών εκάλυπταν το ισοζύγιο πληρωμών και τον παρασιτικό τομέα της οικονομίας: από μακροπρόθεσμη άποψη, το οικονομικό-κοινωνικό οικοδόμημα ίσως κλονίστηκε αλλά στο μεταξύ το κοινωνικό υπόβαθρο της Δεξιάς είχε ενισχυθεί. 

Ανοίγοντας τις πύλες στους "προστάστες" η Δεξιά εξασφάλισε την περαιτέρω πολιτική και οικονομική εξάρτηση της χώρας από το ΝΑΤΟ. Η πολιτική της Δεξιάς ανταποκρίνονταν απολύτως στα συμφέροντα  της οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία επιδίωκε κυρίως να αγκιστρωθεί στα κεκτημένα προνόμιά της δίχως να διακινδυνεύσει άλλο. Η ολιγαρχία διαποτίστηκε από την "ιδεολογία" της Κοινής Αγοράς και προσέβλεπε  προς την εποχή που η Ελλάδα θα "κυβερνιόταν από τις Βρυξέλλες". Έτσι, λοιπόν, καμιά κυβέρνηση, οποιασδήποτε απόχρωσης, δεν θα έθιγε τα συμφέροντά της... Τώρα, είναι ν' απορεί κανείς  με τη στάση της σημερινής Δεξιάς. Αφού αυτό που επιδίωκε έχει γίνει πραγματικότητα: Η Ελλάδα κυβερνιέται από τις Βρυξέλλες! Τι θέλει και μιλάει;; 

Μπορεί κανείς από όσους έχουν μνήμη να ξεχάσει τις παράνομες εγγραφές στούς εκλογικούς καταλόγους, τον τεράστιο αριθμό (αναφέρονται 500.000) των διπλοψηφισάντων, τον αριθμό των ανύπαρκτων ψηφοφόρων. Ειδικά στις εκλογές του 1961, εκτός από τη νοθεία, χαρακτηριστική ήταν και η βία που ασκήθηκε συστηματικά στην ύπαιθρο, ιδιαίτερα κατά την προεκλογική περίοδο. Μοιράστηκαν σημαδεμένα ψηφοδέλτια και όσοι τα έπαιρναν απειλούνταν με κυρώσεις, εάν τα ψηφοδέλτιά τους δεν βρίσκονταν στην κάλπη μετά τις εκλογές. 

Η χρόνια εξάρτηση των περισσότερων αγροτών από τα χρεοστάσια και τα δάνεια της Αγροτικής Τράπεζας ενίσχυσε την οικονομική εξάρτηση των αγροτών από το κράτος, σε συνάρτηση και με τη δυνατότητα της χωροφυλακής να επιβάλλει πρόστιμα ή να απαγγέλλει κατηγορίες για μεγάλα ή μικρά αδικήματα. Η οικονομική πίεση συνδυαζόταν με μέτρα ανοικτής καταπίεσης. Συμμορίες της Δεξιάς βοηθούσαν τη χωροφυλακή και την οργάνωση των ΤΕΑ, που δημιουργήθηκε αρχικά κατά μήκος των συνόρων αλλά επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και συμμετείχε στην τρομοκρατία της υπαίθρου. Οπλοφορούσαν συνεχώς, χτυπούσαν τους αντιπάλους τους, επέδραμαν στην ύπαιθρο και συχνά έκαιγαν αγροκτήματα και σοδειές αντιπολιτευοπένων. 

Οι εφημερίδες της Αριστεράς δεν κυκλοφορούσαν στην επαρχία, ενώ οι εφημερίδες του Κέντρου κυκλοφορούσαν και διαβάζονταν με κίνδυνο. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδιδαν την κομματική προπαγάνδα... Το κράτος δεν θεωρούσε αρκετή την πολιτική και ιδεολογική εξουδετέρωση της οργανωμένης Αριστεράς. Η καταπίεση στις μεγάλες πόλεις αποσκοπούσε στη χαλιναγώγηση του εργατικού κινήματος. Αν και μετά το 1955 συγκαλύφθηκε η ανοιχτή τρομοκρατία, ωστόσο ο μηχανισμός καταπίεσης διατηρήθηκε. Το "πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων" ήταν απαραίτητο για κάθε δραστηριότητα που απαιτούσε άδεια από τη διοίκηση: για τους δημόσιους υπαλλήλους και για τους υπαλλήλους κάθε ιδιωτικής και ημιδημόσιας επιχείρησης που ελέγχονταν από το κράτος. Για την απόκτηση διαβατηρίου ή άδειας οδηγού, για την είσοδο στο Πανεπιστήμιο, για το κυνήγι, για το ψάρεμα κ.λπ. 

Δημιουργήθηκε, έτσι, μια ατμόσφαιρα ασφυκτική. Σε μια χώρα όπου, πριν από το μεταναστευτικό κύμα τουλάχιστον, η ανεργία αποτελούσε το οξύτερο πρόβλημα των μαζών, η απειλή της απώλειας μιας θέσης ήταν προφανώς το αποτελεσματικότερο μέσο πολιτικού ελέγχου. Πολυσύνθετοι κατάλογοι "μη εθνικοφρόνων" υπήρχαν στα αρχεία της αστυνομίας, η οποία αρνούνταν να χορηγήσει πιστοποιητικό εθνικοφροσύνης. Αλλά και στο χώρο του συνδικαλισμού η κατάσταση ήταν δραματική. Δεν υπήρχε γνήσια εκπροσώπηση. 

Είχε οργανωθεί ένα πολύπλοκο σύστημα αντιπροσώπευσης που απέκλειε μια ριζοσπαστική εργατική  ηγεσία. Κατασκευάστηκαν "σωματεία-σφραγίδες" με δέκα μόνον μέλη. Το κράτος εξασφάλισε και τον έλεγχο της ΓΣΕΕ. Η αντεργατική πολιτική της ΓΣΕΕ, σε συνδυασμό με τις συνεχείς πιέσεις του κράτους και των εργοδοτών, που απειλούσαν με διαγραφή τους αντιπροσώπους και τα μέλη, συνετέλεσαν στον εκφυλισμό και την αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος... Το νομικό θεσμικό πλαίσιο δεν αρκούσε, ωστόσο, για την εξασφάλιση μιας μόνιμης επικράτησης της Δεξιάς. Χρειάστηκε ένας ευρύς μηχανισμός καταπίεσης για να εφαρμοστούν τα πολιτικά, τα οικονομικά και τα αστυνομικά μέτρα. 

Δεν θα παραβλέψει κανείς τη δημιουργία, ύπαρξη και λειτουργία στους κόλπους του στρατού της μυστικής οργάνωσης ΙΔΕΑ, που ήλεγχε τις Ενοπλες Δυνάμεις και εξασφάλιζε την ιδεολογική τους ομοιογένεια. Σε γενικές γραμμές, χάρη στη θεσμοποίηση μιας σειράς καταπιεστικών μέτρων και στην οργάνωση της καταπίεσης, η Δεξιά δημιούργησε συνθήκες για τη μονοπώληση της πολιτικής εξουσίας. Η ανοιχτή παρέμβαση του τότε βασιλιά στην επιβολή του Καραμανλή μετά το θάνατο του Παπάγου δεν επέτρεψε στη Δεξιά να οικοδομήσει ένα κόμμα με δημοκρατική διάρθρωση. Ο Καραμανλής, όπως κιαι ο προκάτοχός του [ο Παπάγος], κυβερνούσε το κόμμα του ως απόλυτος δικτάτωρ, υποστηριζόμενος από τις δυνάμεις που του είχαν προσφέρει τη θέση αυτή...

Θα σταματήσω εδώ. Κάποια στιγμή θα γράψω κι άλλα - λίγο πολύ γνωστά, αλλά που είναι χρήσιμο να τα θυμίζουμε. ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ! Γι' αυτό...

• Μήπως θα πρέπει να μάθουμε κάποτε πού βρισκόταν ο Καραμανλής στα χρόνια του  πολέμου του '40, της Κατοχής, της εθνικής αντίστασης, στα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού;;;
• Μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς βρέθηκε στην πολιτική κονίστρα ο Καραμανλής;;;
• Πώς απέκτησε όλα όσα έχουν οι Καραμανλήδες (π.χ. ο Λόφος της Φιλοθέης);;;  
• Μήπως θα πρέπει να μάθουμε γιατί ο Καραμανλής δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη από τον Ελληνικό λαό για όλα όσα έπραξε σε βάρους του, αρχίζοντας από τα χρόνια της βίας και της νοθείας και για όλα όσα ακολούθησαν;;;

Ενας desperados της ιδέας του αναχωρητισμού!

Η κατάσταση με τα βουνά των σκουπιδιών σε όλους τους δρόμους της Αθήνας έχει φτάσει στο απροχώρητο. Τα πεζοδρόμια είναι φορτωμένα με σκουπίδια, τα σκουπίδια είναι σκορπισμένα στους δρόμους, ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει ο καθένας να φάει καμιά γλίστρα και να σκοτωθεί, οι μολύνσεις καιροφυλακτούν, η βρόμα "κυκλοφορεί" παντού, η εικόνα δυστυχώς μιλάει από μόνη της!!!

Είμαστε για κλάμματα. Ποιος φταίει;;; Δεν θα χρειαζόταν να αναρωτηθούμε. Έχουμε εκλέξει κυβέρνηση, δημοτική αρχή, νομάρχη, περιφερειάρχη... Έχουμε εργαζομένους, υπεύθυνους για την αποκομιδή των σκουπιδιών... Εμένα τον πολίτη, με νοιάζει ποιος φταίει;;; Εγώ ο πολίτης πληρώνω, πληρώνω, πληρώνω! Εγώ ο πολίτης υποφέρω καθημερινά και κανείς δεν μου δίνει λογαριασμό. Δεν μπορώ να ξέρω αν οι κρατικοί και δημοτικοί (κ.λπ.) αξιωματούχοι έχουν ακόμη αποθέματα ανιδιοτέλειας και αξιοπρέπειας. Το αποτέλεσμα μετράει...

Το κατά πόσο νιώθουν ένοχοι όλοι αυτοί, είναι ένα άλλο θέμα. Η "ενοχή" πάντως είναι και ατομική, ανεξαρτήτως των ηθικών ή όποιων άλλων δικαιολογητικών της, η αξία των οποίων είναι υποκειμενική. Ομως, τι νόημα  μπορεί να έχει η ευθύνη αυτού του είδους  όταν οι δεσμοί της ηθικής συνάρτησης ατόμου και κοινωνικού συνόλου έχουν αποκοπεί ακριβώς λόγω της  έκπτωσης, στη συνείδηση του ατόμου των αξιών που είναι αξονικοί πυρήνες της ζωής του συνόλου;

Τέλος πάντων, διαφοροποιήσεις, απογοητεύσεις και αλλεπάλληλες οδυνηρές διαψεύσεις μας οδηγούν στη θέση της εκούσιας παραίτησης. Νιώθω πλέον ότι η ομαδική πάλη και η περίφημη engagement με έφθειρε ανεπανόρθωτα. Η πείρα μου πλέον λέει ότι πρέπει να δυσπιστώ παρά να εμπιστεύομαι.

Απορία φορολογούμενου που χρωστάει 600 ευρώ!

Την απόσυρση της διάταξης που προέβλεπε τη διαγραφή χρεών προς το Δημόσιο ύψους 24 δισεκατομμυρίων, ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος δεσμεύθηκε ότι η διάταξη θα επανεισαχθεί σε άλλο νομοσχέδιο, αφού προηγουμένως έχουν δημοσιευθεί στο διαδίκτυο όλα τα ονόματα των οφειλετών που έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο.

Δηλαδή, να ηρεμήσω τώρα; Και ξέρετε γιατί το λέω; Εχω ένα ληξιπρόθεσμο χρέος 600 ευρώ στην  Εφορία. Μόλις, λοιπόν, άκουσα ότι διαγράφονται τα ληξιπρόθεσμα άρχισα να χορεύω από τη χαρά μου γιατί φαντάστηκα ότι θα ήμουν κι εγώ ένας εξ αυτών, τα χρέη των οποίων ο τσάρος της Οικονομίας αποφάσισε να διαγράψει - με τόση μεγαλοψυχία! Τώρα που απέσυρε τη διάταξη, μ' έπιασε μελαγχολία... Βέβαια δεσμεύτηκε για επανεισαγωγή της διάταξης... Η κλεψύδρα μετράει!

Η δραστική ζύμη του φανατισμού

Κουράστηκα να γράφω (και επωνύμως), αφού ελάχιστοι (πιθανολογώ) με παρακολουθούν κι έχουν όρεξη να "νευριάσουν" για τα κακώς κείμενα. Δεν έχω πλέον εμπιστοσύνη στα μέσα ενημέρωσης και στους δημοσιογράφους που υπηρετούν τ' αφεντικά τους. Εμαθα τη δημοσιογραφία κοντά σ' έναν μεγάλο δημοσιογράφο, τον Κώστα Νίτσο, που έβγαλε στην πιάτσα γενιές δημοσιογράφων. Ομως αν ρωτήσετε κάποιον νεότερο δεν θα ξέρει ποιος είναι. Κι εκείνοι τους οποίους ευεργέτησε, μάλλον τον έχουν ξεχάσει. Και ξέρετε ότι ο Νίτσος ουδέποτε αγάπησε τα φώτα της δημοσιότητας, με την έννοια που δίνουμε σήμερα, δηλαδή να βγαίνει στα κανάλια, να δίνει συνεντεύξεις, να κάνει δηλώσεις ή να γράφει ή ακόμη να συχνάζει σε κοσμικές συνάξεις. Εκανε τα "ΝΕΑ" μεγάλη εφημερίδα και δημιούργησε ένα μοναδικό θεατρικό περιοδικό, το "ΘΕΑΤΡΟ", ενώ υπήρξε ο τιμονιέρης του Εθνικού Θεάτρου για αρκετά χρόνια, αλλά υπήρξε ασυμβίβαστος, όπως ήταν πάντα στη ζωή του. Και μας έμαθε την αληθινή δημοσιογραφία. Δεν θα αναλύσω εδώ τις λεπτομέρειες. Δυστυχώς, λοιπόν, η δημοσιογραφία που μάθαμε κάποιοι δημοσιογράφοι, δεν ασκείται σήμερα.

Απόψε κάνοντας μια περιδιάβαση στο διαδίκτυο "έπεσα" στο μπλογκ metapublica που το διαχειρίζεται ένας "συνταξιούχος δημοσιογράφος" και γράφει κάποια "αποκαλυπτικά", τα οποία και θα παραθέσω: 

Είναι απίστευτο το θράσος των δημοσιογράφων, ειδικά εκείνων που χρόνια ήταν στην κρατική δίαιτα.

Ποιοί βγηκαν να φωνάξουν πρώτοι απ' όλους στην ρήση Πάγκαλου ότι "τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μας, κι εμείς που διορίζαμε κι εσείς που διοριζόσασταν";

Οι διορισθείσες!

Πρώτη η Άννα Παναγιωταρέα, που έγραψε στον "Ελεύθερο Τύπο": "Ετσι, κύριε Μαυρογιαλούρε; Ολοι μαζί και στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος; Σωστά. Ο λαός υπέγραφε τους διορισμούς των «δικών μας παιδιών», των συγγενών, των φίλων, των ημετέρων κορασίδων και των υιών."

Τον δικό της διορισμό στην ΕΡΤ με 120.000 ετησίως για μια εκπομπή διαλόγου ποιος τον υπέγραψε; Τον άλλο διορισμό της, στον Αθήνα 9,84 με άγνωστες (αλλά όπως λέγεται εξωφρενικές) αποδοχές, ποιός τον υπέγραψε; Πόσα συνεχίζει να παίρνει από ένα ραδιοσταθμό που πληρώνουμε όλοι για να έχει 2% ακροαματικότητα;

Δεύτερη που βγήκε στη ρούγα για να σχίσει τα ιμάτιά της ήταν η Έλλη Τριανταφύλλου. Της "Καθημερινής", βεβαίως, βεβαίως...

Έγραψε: "Οσοι πολλοί δεν τα έχουν φάει παρέα τα λεφτά, μόνο χλεύη και οργή μπορεί να νιώσουν για κάτι τέτοιες ισοπεδωτικές γενικότητες..."

Ξέχασε να αναφέρει ότι η ίδια ήταν από τους 56 αργόμισθους δημοσιογράφους στο αγροτικό κανάλι που είχε στήσει η ΝΔ και τώρα έκλεισε. Ο μισθός της 5.000 ευρώ μηνιαίως.

Θράσος...
Υ.Γ.: Ο κατάλογος των 56 είχε δημοσιευτεί αρχικά στο Fimotro (με τους μηνιαίους μισθούς αργομισθίας) και τώρα βρίσκεται εδώ.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 26.9.2010

Ένας ακόμη από τους διορισθέντες της ΕΡΤ έβαλε τις φωνές για την ρήση Πάγκαλου. Πρόκειται για τον συνταξιούχο, πρώην διευθυντή της "Καθημερινής", Στάμο (Σταμούλη) Ζούλα, ο οποίος στα χρόνια του Παναγόπουλου αμειβόταν ως ειδικός σύμβουλος της ΕΡΤ με ετήσιο μισθό 126.927,81 ευρώ!

Στο άρθρο του "Οι κατά Πάγκαλον «συνδαιτυμόνες»" (εδώ) γράφει:

"Ταυτόχρονα, δε, η ίδια πελατειακή σχέση οδήγησε και σε προκλητική ανισότητα τις αποδοχές εργαζομένων και συνταξιούχων του Δημοσίου. Π.χ., στις 48 ΔΕΚΟ, όπου έγινε και το όργιο των διορισμών, οι εργαζόμενοι έχουν ετήσιο μέσο όρο αποδοχών 43.280 ευρώ, έναντι 27.174 για το σύνολο της οικονομίας. Ενώ ο μέσος όρος των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα είναι 23.405 ευρώ (!)"

Μπορεί να είναι προκλητικές οι αμοιβές των 43.280 ευρώ που κάποιοι των ΔΕΚΟ παίρνουν (σε σχέση πάντα με τον ιδιωτικό τομέα) αλλά είναι προκλητικότερες οι 126.927,81 ευρώ που έπαιρνε ένας συνταξιούχος.

Τι να προσθέσω εγώ; Για την Αννα Παναγιωταρέα, έχω γράψει άπειρες φορές. Ακουσε κανείς για να της δώσει μια κλοτσιά; Οχι! Με εκπομπή στην κρατική ΕΡΤ, με εκπομπή στο δημοτικό ραδιοσταθμό της Αθήνας, με καθηγητική (τρομάρα της...) θέση "επίκουρης" στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με ένα βρομερό και τρισάθλιο δημοσιογραφικό γράψιμο (ευτυχώς, scripta manent) και με πόσες άλλες θέσεις δεν γνωρίζω... Κι έχει ακόμη το θράσος να μιλάει και να γράφει;

Για την Ελλη Τριανταφύλλου (της οποίας τα κείμενα διαβάζω πάντα με προσοχή) δεν ήξερα ότι ήταν και στο "αγροτικό κανάλι". Και απορώ πώς τώρα έχει το κουράγιο να κριτικάρει τους άλλους όταν και η ίδια ανήκει στην κατηγορία των πενήντα περίπου δημοσιογράφων που πληρώνονταν χωρίς να δουλεύουν Κι ο Στάμος Ζούλας αντί να σιωπά κι αυτός, εξακολουθεί να γράφει για τα κακώς κείμενα! Πώς αξιολογεί τη "θητεία" του στην κρατική ΕΡΤ στα χρόνια του Παναγόπουλου, όταν ήταν (υποτίθεται) σύμβουλος και πληρωνόταν με τόσα λεφρά;;; Για να μην πω, μήπως θα έπρεπε να δημοσιοποιήσει τις εισηγήσεις που έκανε στον τότε πρόεδρο της ΕΡΤ για να καταλάβουμε κι εμείς τη συνεισφορά του;

Υπάρχουν πραγματικά κάποια όρια τα οποία δεν πρέπει κανείς να τα υπερβαίνει. Και μάλιστα όταν η δημοσιογραφική κριτική ξεπερνιέται από την αντιπολιτευτική υστερία, η οποία τις περισσότερες φορές είναι κατευθυνόμενη. Είναι όμως φανερό ότι η άγρια δημοσιογραφική κριτική όταν συνοδεύεται από την πατροπαράδοτη "αντιπολιτευτική μισαλλοδοξία" που είναι ριζωμένη στα τρίσβαθα της φυλής των δημοσιογράφων, δημιουργεί τη δραστική ζύμη του φανατισμού. 

Οταν ο «χαβαλές» θεωρείται σάτιρα

Εχω γράψει πολλές φορές για το θέμα που διαπραγματεύεται η Σελάνα Βροντή αλλά φυσικά ένα μπλογκ δεν μπορεί να έχει την απήχηση που έχει μια εφημερίδα. Χαίρω όμως όταν διαβάζω σχόλια για τους ανθρώπους που έχουν αναλάβει εργολαβικά να διασκεδάζουν το τηλεοπτικό κοινό. Γι' αυτούς που νομίζουν ότι κάνουν σάτιρα, ενώ στην ουσία κάνουν "χαβαλέ"! Αλλά, καλύτερα διαβάστε και κάποια στιγμή τα ξαναλέμε:

Οι «σταρ» του χιούμορ συναγωνίζονται για το ποιος θα κάνει το καλύτερο «ζάπινγκ»

• Της Σελανας Βροντη, Η Καθημερινή, Σάββατο, 11 Δεκεμβρίου 2010

Τι κοινό έχουν ο Θέμος Αναστασιάδης, ο Αντώνης Κανάκης και ο Λάκης Λαζόπουλος; Είναι άντρες, κάνουν σάτιρα και προσπαθούν να μας κάνουν να γελάσουμε. Ολοι με τον ίδιο τρόπο. Αναπαράγοντας το μέσο στο οποίο εργάζονται, δηλαδή την τηλεόραση. Το χιούμορ τους εξαντλείται σε σχολιασμό αποσπασμάτων τηλεοπτικού προγράμματος, κομμάτια από ριάλιτι, trash εκπομπές, ειδήσεις, κουτσομπολίστικα μαγκαζίνο και σόου ανακυκλώνονται σε ένα κομπόστ κωμωδίας. Αυτή η μορφή τηλεοπτικής σάτιρας έχει καταντήσει… ανέκδοτο. Κι εδώ δεν γελάμε. Ο ρυθμός της παραγωγής μπορεί να είναι ανελέητος, μην αφήνοντας περιθώρια για δημιουργία, αλλά οι «χιουμορίστες» καταφεύγουν στην εύκολη λύση: κάνοντας απλώς ζάπινγκ.

Οι εκπομπές αυτές, που ακροβατούν ανάμεσα στην ειρωνεία και στο καλαμπούρι, χλευάζουν μιαν υποτιθέμενη πραγματικότητα. Δεν σατιρίζουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, αλλά τις ασθένειες της τηλεόρασης, η οποία παρουσιάζει φέτες μόνο της πραγματικότητας. Αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Στην Ελλάδα έχουμε κατά καιρούς αντιγράψει με επιτυχία τη δομή πολλών ξένων παραγωγών (Big Brother, Survivor, X-factor, Master chef κ.λπ.), αλλά δυστυχώς (ή ευτυχώς) οι κωμικές σειρές του εξωτερικού δεν προσαρμόζονται εύκολα στην εγχώρια αγορά, γιατί το χιούμορ εμπεριέχει το στοιχείο της ιθαγένειας. Μια εμπνευσμένη διασκευή, ωστόσο, ήταν το «Σ’ αγαπώ- Μ’ αγαπάς» της Δήμητρας Παπαδοπούλου.

Η σάτιρα απαιτεί εφευρετικότητα και ίσως μια φιλοδοξία πιο πάνω από το εμπόριο – δεν εξαντλείται σε μια πρόχειρη αναπαραγωγή της ηλιθιότητας. Και κυρίως απαιτεί να στέκεται κανείς απέναντι στην εξουσία. Ο μεγαλύτερος σατιρικός καλλιτέχνης της μεταπολίτευσης ήταν ο Χάρρυ Κλυνν, ο οποίος δεν έσπαγε πλάκα με τα «ψώνια», αλλά διακωμωδούσε την αλλαγή των ηθών (www. harry-klynn. gr).

Οι Λαζόπουλος, Αναστασιάδης, Κανάκης, αν και έχουν διαφορές μεταξύ τους, αγγίζουν ελάχιστα το περιεχόμενο και την ουσία της πολιτικής –αναλώνονται στις γκάφες ή στα σαρδάμ των πολιτικών, μετατρέποντας την πολιτική σε χαβαλέ– σε αντίθεση με την «Ελληνοφρένεια». Οταν η κωμωδία αποκτά όρους εξουσίας (υψηλή τηλεθέαση), τότε κινδυνεύει να μετατραπεί σε τραγωδία. Η Ιστορία άλλωστε το έχει αποδείξει.

Τι χρειάζεται για µισθό 600 - 700 ευρώ

• Υπάρχουν διάφοροι τρόποι γραφής για να διοχετεύσει κανείς την απόγνωση, τον εκνευρισμό, την αγανάκτηση κ.λπ. για τα όσα "τρελά" συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Κι εμείς που ακόμη πιστεύουμε στην αξιοκρατία, κοντεύουμε να τρελαθούμε με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και την παρεοκρατία που έχει δημιουργήσει η "νέα αντίληψη" διακυβέρνησης της χώρας. Διάβασα το παρακάτω στην εφημερίδα "Τα Νέα" (Φοίβη Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 20100) και γέλασα. Απολαύστε το [αν είναι δυνατό...]:

Ο αναγνώστης Ανέστης Κ. έστειλε στη στήλη ανέκδοτο – των ηµερών... – που κυκλοφορεί ελεύθερο:

«Ενας νέος τελειώνει το Λύκειο και δεν έχει καθόλου όρεξη για Πανεπιστήµιο. Ο πατέρας του, πλούσιος πολιτικός, απειλεί τον γιο του: “∆εν θέλεις να σπουδάσεις, ρε τεµπελόσκυλο; Λοιπόν εγώ δεν συντηρώ κοπρίτες, γι’ αυτό και θα δουλέψεις, κατάλαβες”.

Εχοντας ισχυρή οικονοµική και πολιτική θέση, ο πατέρας κινεί τα νήµατα για να βρει µία θέση στον γιο του:

Πατέρας: - Γιώργο (Παπακωνσταντίνου, υπουργό), ο γιος µου τέλειωσε το λύκειο και ο τεµπέλης δεν θέλει να σπουδάσει. Θα µπορούσες να του βρεις µια θέση, µήπως στο µεταξύ βρει τον δρόµο του και αποφασίσει να σπουδάσει; Κάτι που θα τον κάνει να δουλέψει σκληρά, να µην κάθεται και τα ξύνει…

Μερικές µέρες αργότερα ο Παπακωνσταντίνου του λέει:

- Βρήκα δουλειά για τον γιο σου. ∆εξί χέρι του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας και 20.000 ευρώ τον µήνα.

- Είναι υπερβολικό, Γιώργο. Πρέπει να τον αρχίσουµε πιο χαµηλά, γιατί µε τέτοια λεφτά αυτός ο τεµπέλης θα γίνει χειρότερος.

- Σου βρήκα κάτι πιο σεµνό: ιδιαίτερος γραµµατέας υπουργού, µόνο µε 10.000 ευρώ τον µήνα.

- Οοοοοχι. ∆εν θέλω η ζωή του να είναι τόσο εύκολη.

Θέλω να αισθανθεί την ανάγκη να σπουδάσει.

Την επόµενη µέρα:

- Του βρήκα δουλειά ως διευθυντής του Τµήµατος Προµηθειών στο υπουργείο Οικονοµικών µε µισθό 6.000 τον µήνα.

- Μα, σε παρακαλώ, Γιώργο, βρες µου κάτι πιο σεµνό, στα 600 µε 700 ευρώ τον µήνα.

- Μα τι λες; Αυτό είναι αδύνατον.

- Γιατί;

- Αυτές οι θέσεις δίνονται µόνο µε διαγωνισµό και απαιτούν βιογραφικό επιπέδου, τέλεια γνώση αγγλικών, πανεπιστηµιακό δίπλωµα, τουλάχιστον ένα master ή PHD στο εξωτερικό και θέληση να δουλεύει υπερωρίες άνευ αποδοχών!».

23 Δεκεμβρίου... θα είμαστε όλοι εκεί!!!!

Σήμερα πενθούμε το θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης...

Μια Νεκρολογία που δημοσιεύτηκε στους Times του Λονδίνου -
Ενδιαφέρουσα και δυστυχώς μάλλον αληθινή.
 Σήμερα πενθούμε το θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης,
 της Κοινής Λογικής, η οποία μας συντρόφευε για πολλά χρόνια. Κανείς
 δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της αφού το μητρώο γέννησής της
 έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Θα τη
 θυμόμαστε ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως αυτά:

 -Έχε την κοινή λογική να προστατεύεσαι,

 -Γιατί το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι,

 -Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη και

 -Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο.

 Η Κοινή Λογική έζησε σύμφωνα με απλές, συνετές οικονομικές
 πολιτικές (μη ξοδεύετε περισσότερα απ' αυτά που κερδίζετε) και
 αξιόπιστες στρατηγικές (υπεύθυνοι είναι οι ενήλικες κι όχι τα παιδιά).

 Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία όταν τέθηκαν
 σε ισχύ καλοπροαίρετοι αλλά αυταρχικοί κανονισμοί. Αναφορές για ένα
 6χρονο αγόρι που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση επειδή φίλησε
 μια συμμαθήτριά του, για εφήβους που αποβλήθηκαν από το σχολείο επειδή
 χρησιμοποίησαν στοματικό διάλυμα μετά το γεύμα και για έναν δάσκαλο
 που απολύθηκε επειδή επέπληξε έναν απείθαρχο μαθητή, απλώς επιδείνωσαν
 την κατάστασή της.

 Η Κοινή Λογική έχασε έδαφος όταν γονείς επιτέθηκαν σε
 δασκάλους επειδή έκαναν τη δουλειά που οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να
 κάνουν αναφορικά με την πειθάρχηση των ανυπάκουων παιδιών τους.

 Η υγεία της επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν τα σχολεία
 υποχρεώθηκαν να παίρνουν τη γονική συναίνεση για να βάλουν αντηλιακό ή
 να δώσουν μια ασπιρίνη σ' ένα μαθητή αλλά δεν μπορούσαν να ενημερώσουν
 τους γονείς όταν μια μαθήτρια έμενε έγκυος και ήθελε να κάνει έκτρωση.

 Η Κοινή Λογική έχασε τη θέληση για ζωή όταν οι εκκλησίες
 έγιναν επιχειρήσεις και οι εγκληματίες τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης
 από τα θύματά τους.

 Η Κοινή Λογική δεν κατάφερε να ξεπεράσει το γεγονός ότι,
 όχι μόνο δεν μπορούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από ένα
 διαρρήκτη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, αλλά ο διαρρήκτης μπορούσε και
 να σε μηνύσει για βιαιοπραγία.

 Η Κοινή Λογική παραιτήθηκε τελικά από κάθε θέληση για ζωή
 όταν μια γυναίκα που τάχα δεν κατάλαβε ότι ένα αχνιστό φλιτζάνι καφέ
 ήταν ζεστό, έχυσε λίγο στην ποδιά της κι ανταμείφθηκε άμεσα μ' έναν
 τεράστιο διακανονισμό.

 Πριν από το θάνατο της Κοινής Λογικής είχε προηγηθεί ο
 θάνατος των γονιών της, της Αλήθειας και της Εμπιστοσύνης, της συζύγου
 Σύνεσης και των παιδιών της Ευθύνης και Λογικής.

 Έχουν επιζήσει τα 4 ετεροθαλή αδέλφια της:

 Ξέρω τα Δικαιώματά μου

 Το Θέλω τώρα

 Κάποιος άλλος φταίει

 Είμαι θύμα

 Στην κηδεία της δεν παρευρέθησαν πολλοί καθώς ελάχιστοι
 συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε. Αν τη θυμάστε ακόμα, προωθήστε το.
Αν όχι, συνταχθείτε με την πλειοψηφία και μην κάνετε τίποτα.

 ΥΓ. Μου το έστειλε η φίλη μου Ελένη Σκ. και το θεώρησα σκόπιμο να το αναρτήσω.