Το κράτος είναι αυτό που απειλεί και φοβερίζει τη ζωή μας!

Εκκληση-προτροπή προς όλα τα κόμματα ώστε να συμπεριλάβουν νέους στους συνδυασμούς για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης απηύθυνε χθες ο Γ. Παπανδρέου από το βήμα της Βουλής, στο πλαίσιο της προ ημερησίας διατάξεως συζήτησης για τα εργασιακά δικαιώματα της νέας γενιάς, που έγινε με πρωτοβουλία της γγ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα. «Στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης που έρχονται βάλτε νέους ανθρώπους, βάλτε νέες και νέους. Είναι μια έκκληση προς όλα τα κόμματα» είπε ο Πρωθυπουργός...

Τουλάχιστον ακατανόητη θα τη χαρακτήριζα την προτροπή αυτή του πρωθυπουργού. Και εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικότερης αντίληψης που έχει εμπεδώσει το επιτελείο του και ο ίδιος, συνομήλικός μου ων, την "ανεμίζει από τότε που ανέλαβε τα ηνία του ΠΑΣΟΚ και της χώρας. Δηλαδή, αυτό σημαίνει ότι οι... μη-νέοι είναι για τον Καιάδα! Δεν αρνείται κανείς στη νεολαία, εφόσον έχει τα προσόντα και όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις, να αναλάβει με την ψήφο των πολιτών δημόσιες θέσεις. Αλλά, υπάρχουν και κάποια όρια. Οπως συμβαίνει και με την ποσόστωση για τις γυναίκες. Χάρη στην ποσόστωση, ντε και καλά, να τοποθετηθούν γυναίκες στην κυβέρνηση ή όπου αλλού! Και αποδείχθηκε, μέχρι στιγμής, περίτρανα, ότι, αν όχι όλες, τουλάχιστον οι περισσότερες, απέτυχαν στο έργο που ανέλαβαν.

Γι' αυτό, λοιπόν, κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός θα πρέπει να σκεφτεί ότι [και σ' αυτό το θέμα] κάνει λάθος! Όχι, για να ξεπεράσει σε φιλονεϊσμό τους άλλους, να επιμένει, χωρίς λόγο πλέον, στη διακήρυξη απόψεων που είναι αναποτελεσματικές. Σύμφωνα με τη δική του αντίληψη, εγώ που έχω περάσει τα πενήντα πρέπει να πάω για... βρούβες! Επειδή, δηλαδή, κάποιοι που είχαν κυβερνητικές και διάφορες κρατικές θέσεις στο παρελθόν ρήμαξαν το κράτος και πρόδωσαν τον ελληνικό λαό, αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι όλοι είμαστε το ίδιο!

Καταρχήν τίποτε σ' αυτή τη ζωή δεν προσφέρεται. Οι νέοι αυτό που θέλουν θα το κατακτήσουν μόνοι τους. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, κι αυτό ο αγαπητός Γιώργος δεν το λαβαίνει υπόψη του. Μαζί με τους αυθόρμητους φορείς της ανησυχίας, ανακατεύονται πλήθος πίθηκοι, ετερόφωτοι, ανόητοι, αυθάδεις, κουφιοκέφαλοι, θερμοκέφαλοι, τα σκύβαλα κάθε ανέμου, η αναπόφευκτη ουρά και φύρα. Όμως αλίμονο αν κρίνουμε απ' αυτούς. Ωστόσο, τέτοιοι έχουν πάρα πολλοί πλαισιώσει τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και σε διάφορες κρατικές και κυβερνητικές θέσεις διαμορφώνουν το ύφος και το ήθος μιας εξουσίας που μας είναι αποκρουστική. 

Αλλά και μέσα στο νεανικό κίνημα και μέσα στους κόλπους της νέας εξουσίας που δόμησε το ΠΑΣΟΚ, συνωστίζεται ένα πλήθος μιμητικών ζώων, που αντιφτιάχνει κουτά, δίχως κατανόηση και φαντασία, την περιβολή του. Νεαροί αυθάδεις κι αναιδείς, αφήνουν την αναίδειά τους ανεπιτήρητη γιατί επωφελούνται από το γενικό κλίμα. Εκδηλώνονται με τρόπο ανάγωγο επειδή δεν έλαβαν ποτέ τους καμιάν αγωγή ή έλαβαν τη διφορούμενη εκείνη μεγαλοαστική αγωγή που είναι αναίδεια σχηματοποιημένη Εκδηλώνονται πρόστυχα επειδή είναι πρόστυχοι. Εξάλλου, το γενικό κλίμα των κάθε είδους "αμφισβητήσεων" ευνοεί τις κάθε λογής καταχρήσεις. Είναι βολικό να οχυρώνεται κανένας πίσω από μια δικαιολογία έτοιμη όταν του χρειάζεται δικαιολογία.

Δεν ξέρω κι ούτε ούτε μπορώ να συμπεράνω αν ζούμε μια περιπέτεια δίχως προηγούμενο και, δυστυχώς, κανείς από την πλευρά της κυβέρνησης κι ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι σε θέση να προβλέψει ή να προεξοφλήσει την επιτυχία μιας κυβερνητικής πολιτικής που  μας έχει εγκλωβίσει στα Καυδιανά δίκρανα. Και το ζητούμενο, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι: αισιοδοξία! Δεν υπάρχει αισιοδοξία στον λαό και πολύ περισσότερο στους νέους. 

Όσοι από εμάς που έχουμε διαβεί το Ρουβίκωνα των πενήντα χρόνων [και προχωράμε ακάθεκτοι...] κι έχουμε παρατηρητικότητα και την ευαισθησία, σημειώνουμε ότι ο κόσμος [ο συγκεκριμένος, μέσα σ' αυτόν που εμείς οι Έλληνες ζούμε] γίνεται πλέον πιο βάναυσος. Το κράτος είναι αυτό που απειλεί και φοβερίζει τη ζωή μας! Νιώθω ότι σε λίγο [αν ήδη αυτό δεν έχει αρχίσει να γίνεται] η καθημερινότητά μας θα μεταφερθεί στο επίπεδο της ζούγκλας. Και είναι οι νέες συνθήκες της κυβερνητικής πολιτικής που θα υπαγορεύουν μια συμπεριφορά στους πολίτες. Οι πολίτες καταδιώκονται, απειλούνται παντού, δίχως έλεος! Εκτοπίζονται και από το τελευταίο καταφύγιό τους που είναι για κάποιους η εργασία και για κάποιους άλλους η... σύνταξη! Αναζητούμε τη ζωτική μας ελπίδα...