Ικανοποιημένη είναι η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ από τις απαντήσεις που έχει λάβει μέχρι στιγμής στις επιστολές για διάλογο για την Κεντροαριστερά, από το ΠΑΣΟΚ και τη Συμφωνία για μια νέα Ελλάδα, όπως και για τη διαμόρφωση προοδευτικής εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ξέρω αν πρέπει να πάρω σοβαρά αυτή την "εξέλιξη" ή να μην της δώσω σημασία. Αυτή η λέξη, ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ, έχει γίνει έμμονη ιδέα μερικών πολιτικών. Υπάρχουν πολλοί διάλογοι: διάλογος πολιτικός, διάλογος ιδεολογικός, διάλογος διαπραγματευτικός, διάλογος πνευματικός, διάλογος της πλάκας και άλλα τέτοια παρόμοια.
Δεν ξέρω κάποια άλλη εποχή που να ασχολιόταν τόσο πολύ με τους διαλόγους, όσο τη δική μας. Ουσιαστικά πρόκειται για μια έμμεση ομολογία ότι είναι πολύ δύσκολο να συνεννοηθούμε. Αν εξαιρέσουμε τους ανεγνωρισμένα περιττούς διαλόγους, που γίνονται για λόγους διακοσμητικούς, ελαφρούς, αργόσχολους (εννιά στα δέκα συνέδρια, σεμινάρια κ.λπ.), οι άλλοι διάλογοι έχουν σκοπό να προβάλουν πανηγυρικά οι ομιλητές τις ιδεολογικές ή πολιτικές ή κομματικές τους θέσεις, χωρίς καμιά διάθεση να διαφωτιστούν ή να τις ελέγξουν.
Το δράμα είναι ότι ο κόσμος μας σήμερα εμφανίζεται γεμάτος καλή θέληση κι αδυναμία να ομονοήσει. Είναι βέβαια η ζωή ένα πεδίο διαμάχης και χωρίς αυτό τον αντιθετικό χαρακτήρα, που ουσιαστικά ορίζει και τον δυναμισμό της, θα έφτανε στην αυτοαναίρεση. Ο διάλογος είναι μια ειρηνική προστριβή. Αλλά σήμερα αναρωτιέμαι αν υπάρχει η δυνατότητα του διαλόγου. Και τούτο το λέω διότι έχω την αίσθηση ότι με τέτοιες προθέσεις διαλόγου επιβραβεύεται το θέατρο του παραλόγου, αφού τα τελευταία εμείς οι τρίτοι βρισκόμαστε απέναντι σε "διάλογο κουφών"! Και τελικά όταν λέμε πως συνεννοούμαστε, ανακαλύπτουμε ότι απλώς πλέουμε πάνω σε χωριστά μονόξυλα, μέσα σ' έναν ωκεανό δίχως όρια.
