Διαβάζω τις ενδιαφέρουσες σκέψεις του Δημητρη Ρηγοπουλου για τις "Προτεραιότητες πρύτανη", στην εφημερίδα "Η Καθημερινή", όπου αναφέρεται κυρίως στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη, ο οποίος...
διεκδικεί σήμερα μια θέση στην Ιστορία. Δεν θυμόμαστε προηγούμενο, στο πρόσφατο, τουλάχιστον, παρελθόν, κατά το οποίο ο πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών να οργανώνει ανοιχτή συγκέντρωση στα Προπύλαια με καθαρά πολιτικό περιεχόμενο. Την πρωτοβουλία συνυπογράφουν ο Μίκης Θεοδωράκης και οι καθηγητές Γιώργος Κασιμάτης, Γιώργος Κατρούγκαλος, Νότης Μαριάς, Κώστας Μπέης και Κώστας Χρυσόγονος. Το ύφος του κ. Πελεγρίνη ανταγωνίζεται πρωτοσέλιδα αριστερίστικων εφημερίδων. «Εδώ και μήνες η ελληνική κοινωνία έχει βουλιάξει όχι μόνο στο χάος της οικονομικής εξαθλίωσης, αλλά και στο σκοτάδι της άγνοιας για το τι συμβαίνει πράγματι στους κόλπους της, καθώς και για το τι απεργάζονται εκείνοι που είτε με την ψήφο του ελληνικού λαού είτε ύστερα από πρόσκληση της ελληνικής πολιτείας εμφανίζονται ως σωτήρες της». Και καταλήγει: «Ο πνευματικός κόσμος της χώρας έχει χρέος να αναλάβει την πρωτοβουλία να οδηγήσει την κοινωνία έξω από το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται, αν δεν έχει ήδη καταλήξει σε αυτό». Ο κύριος Πελεγρίνης έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο πραγματώνει τον θεσμικό του ρόλο. Πριν, όμως, υπερασπιστεί τη χώρα και το μέλλον της (όπως ο ίδιος τουλάχιστον το εννοεί) θα ήταν περισσότερο χρήσιμος αν μας εξηγούσε πώς υπερασπίζεται σήμερα την περιουσία και το κύρος του Πανεπιστημίου Αθηνών...
Για όλα αυτά που σημειώνει ο Δ.Ρηγόπουλος και τα οποία προσυπογράφω, τι έχει να πει ο κύριος Πελεγρίνης; Δεν έχω διάθεση να δικαιολογήσω το κράτος και τους πολιτικούς, αλλά λυπάμαι που και οι κατά τεκμήριον "διανοούμενοι" έχουν βρει την εύκολη οδό της απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών. Είναι εύκολη δουλειά να χαρακτηρίζουμε τους πολιτικούς ως τους μοναδικούς ελλειμματίες στην κοινωνία μας. Βέβαια, δεν θα ήταν πρέπον οι διανοούμενοι να στιλβώνουν τις μπότες της εκάστοτε εξουσίας.
Τι προσπάθειες καταβάλλουν οι διανοούμενοι ώστε η πολιτική να εξακολουθήσει να είναι συναρτημένη με την ελευθερία του ανταγωνισμού των ιδεών και των κοινωνικο-οικονομικών προγραμμάτων, πάντοτε ασφαλώς μέσα στην ελευθερία της δημοκρατίας; Δόξα τω Θεώ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχουμε και όπως όλοι ξέρουν, στις δημοκρατίες η πολιτική ψηφίζεται και καταψηφίζεται. Αυτό δεν έχει γίνει κατανοητό. Τούτη η κυβέρνηση ψηφίστηκε. Ε, λοιπόν, αν απέτυχε, ή αν είπε ψέματα ή τέλος πάντων αν αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων, στις επόμενες εκλογές θα καταψηφιστεί!
Όση πίκρα και να έχει συσωρευτεί στις καρδιές των πολιτών, δεν είναι δυνατό να βλέπει κανείς την εικόνα που παρουσιάζει αυτές τις μέρες η πλατεία Συντάγματος, όπου εκατοντάδες πολίτες με υψωμένα τα χέρια, μουντζώνουν προς το κτίριο της Βουλής, τον ναό της Δημοκρατίας. Τι εννοεί το πανό με το σύνθημα "ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ"; Πριν δηλαδή είχαν πέσει σε βαθύ ύπνο; Αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Η πολιτική είναι μια διαδικασία που επιτρέπει στους πολίτες να κάνουν αλλαγές στη ζωή τους. Είναι η γέφυρα για να "περάσουν" τα συμφέροντα του συνόλου από την περιοχή του πόθου στο χώρο της πραγματοποίησής τους.
Είναι αλήθεια ότι κάποιοι πολιτικοί ξεγυμνώθηκαν στα μάτια του κόσμου. Αυτό δεν σημαίνει ισοπέδωση των πολιτικών και γενική απαξίωση της πολιτικής. Σαφώς και θέλουμε πολιτικούς ταγμένους στην υπηρεσία του συνόλου, πολιτικούς που θα απαρνηθούν την προσωπική τους ζωή και που οι επιδιώξεις τους θα είναι επιδιώξεις του εθνικού συνόλου. Θέλουμε πολιτικούς που θα βγουν από την ενεργό πολιτική ζωή... φτωχότεροι και όχι πλουσιότεροι!
Αλλά δεν θα φτάσουμε σ' αυτό που θέλουμε όταν ακόμη και σήμερα οι κομματικοί σχηματισμοί ενδιαφέρονται για την πάρτη τους, όταν οι πολίτες ακόμη ψάχνουν να χώρουν τα παιδιά τους στο Δημόσιο, ενώ ακούνε, και διαβάζουν και ξέρουν ότι πλέον το Δημόσιο δεν χωρά, αλλά τουναντίον συρρικνώνεται, ότι φτώχυνε, ότι θα πρέπει όλοι να βάλουμε ένα χεράκι για να γυρίσουν τα πράγματα. Αυτό που βλέπω σήμερα είναι πως ουκ ολίγοι σπρώχνουν την κατάσταση... στα άκρα! Πού πάμε;;; Το ερώτημα απευθύνεται και στο κόμμα που κυβερνάει, αφού δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να βάλει ένα χρονοδιάγραμμα για να ξέρουμε κι εμείς ότι πριν μας φάει το μαύρο σκοτάδι, θα προλάβουμε να δούμε άσπρη μέρα...
ΥΓ. Άκουσα τον δημοσιογράφο Στέφανο Χίο να κλασαυχενίζεται για το γεγονός ότι ΔΕΝ ψήφισε ποτέ στη ζωή του! Και με τις εκπομπές του έχει εξαπολύσει μια θλιβερή εκστρατεία κατά των πολιτικών και της πολιτικής, βρίζοντας με σκαιό τρόπο τους πάντες. Γιατί να έχει απαιτήσεις; Ποια ήταν η δική του συνεισφορά για να έχουμε ηθική πολιτική; Σαν τον Χίο είναι κι άλλοι δημοσιογράφοι που υπεραμύνονται της δήθεν αντικειμενικής δημοσιογραφικής λειτουργίας τους, αλλά που στην πραγματικότητα σκορπίζουν σύγχυση και θολώνουν τα νερά. Και ο Χίος έχει αρκετό χιούμορ, αφού σχεδόν παρακαλάει να τον μηνύσει κάποιος από αυτούς που βρίζει για να πάνε στα δικαστήρια και να γίνει ο σχετικός χαβαλές...
