ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΒΑΚΙ ΜΑΣ!!!!!

https://www.timesnews.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CE%BC%CE%B1/

Σπανίως το κάνω πια αλλά κάτι τέτοιες στιγμές, ο νους γυρίζει στα περασμένα, στα παιδικά χρόνια, όταν το σπίτι φορτιζόταν με τα ξεφωνητά όλων μας, δηλαδή των εφτά παιδιών, και οι γονείς φρόντιζαν να νιώσουμε τη χαρά των ημερών του Πάσχα. Νηστεύαμε αλλά στα κρυφά γίνονταν και παρεκτροπές, κάθε Παρασκευή πηγαίναμε στους Χαιρετισμούς, και την Μεγάλη Εβδομάδα δεν λείπαμε από την εκκλησία.

Η ατμόσφαιρα εκείνων των χρόνων έρχεται με νότες που προσπαθώ να τις βάλω στη σειρά παρότι δεν είμαι μουσικός, αλλά τις νιώθω να με αγγίζουν και να τρυπάνε την καρδιά. Η θρησκευτική ανάβρα σκέπαζε τη γειτονιά μας στο Μεταξουργείο και είχαμε την εντύπωση ότι ο καλός Θεός συμμεριζόταν τις περιπέτειες του Χριστού. Αλλά βλέπαμε πόσο άλλαζε και ο χαρακτήρας των ανθρώπων εκείνες τις μέρες. Όλοι μαλάκωναν, και μια γλυκύτητα απλωνόταν στα πρόσωπα συγγενών, φίλων και γνωστών. 

Ο κόσμος γύρω μας αποκτούσε ένα μέτρο κι ακόμα δεν σκεφτόταν κανείς τον κόσμο των μικροκατεργαρέων που μάλλον πάλευαν κι αυτοί απεγνωσμένα να συντονιστούν στην καθημερινότητα των νοικοκυραίων, κι εκείνων που είχαν φωλιάσει στη θαλπωρή μιας ήσυχης προγραμματισμένης ζωής. Και βέβαια, ο συνωστισμός στις εκκλησίες της μεγάλης γειτονιάς μας είχε τα χαρακτηριστικά της ευλάβειας που ξεκινάει από την καρδιά και σκορπίζεται ανεμπόδιστα στους γύρω…  

Μα τι κάνω τώρα;;; Ματαίως παλεύω να ξαναθυμηθώ ξεχασμένες μελωδίες μιας εποχής που βρίσκεται σκορπισμένη στις κομματιασμένες αναμνήσεις μου. Κλείνω τα μάτια και βλέπω εικόνες να στοιβάζονται η μια πάνω στην άλλη, να βαραίνουν την ατμόσφαιρα και ξαφνικά να γίνονται αέρας και να χάνονται. Ωστόσο, δεν είναι οι πίκρες γιατί αυτές έχουν χαθεί στο βάθος των χρόνων. 

Είναι μονάχα οι χαρές που πλέον κυκλοφορούν στον αέρα σαν περίεργα ρεύματα που δεν εγκλωβίζονται, αλλά ερωτοτροπούν με το σήμερα. Εγώ απλώς έχω την αίσθηση ότι ξεφυλλίζω το βιβλίο της ζωής μου, προσπαθώντας ν’ αλλάζω σελίδες υπομονετικά για να κρατήσω περισσότερο χρόνο κάτι από τα αρώματα αλλοτινών καιρών. Αλλά είναι τόσο πολλά: αρώματα, χρώματα, πρόσωπα, χειρονομίες, μορφασμοί, ξεφωνητά… Τελικά, μια παρέλαση ίσκιων που χάνονται στην αδυσώπητη ροή του χρόνου. 

Είναι, όμως, το δικό μου έπος κι αυτή είναι η αξία του. Είναι το βίωμα, είναι το καλυβάκι που έχτισα κι εκεί ξαναγυρίζω για να υπάρξω. Γιατί αυτό το σημερινό ασταμάτητο μπουρίνι της ζωής μας παραδέρνει σε άγνωστα πέλαγα κι εμείς οργιζόμαστε γιατί χάνουμε τα στηρίγματα ζωής και τις προοπτικές. Δεν ξέρω αν η καταφυγή στις αναμνήσεις είναι η καταφυγή της υποσυνείδητης αδυναμίας ή ακόμη ο περίπατος και οι ώρες της σχόλης ενός φυλακισμένου στις συντεταγμένες μιας απάνθρωπης εποχής.