Saturday, May 31, 2014

Τον εξευτελισμό των αντιπάλων του ζητεί ο ΣΥΡΙΖΑ


Μια από τις πιο αλλοπρόσαλλες περιόδους της μεταπολεμικής ιστορίας περνάει η ελληνική κοινωνία και η πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων αποτυπώνει αυτήν ακριβώς την κατάσταση. Ωστόσο, παρατηρείται και μια αχαλίνωτη και προπετής συμπεριφορά εκείνου του κομματιού της αριστεράς που συμπεριλαμβάνει ανόμοιες και αντίρροπες δυνάμεις που δεν έχουν άλλο σημείο επαφής πέρα από την κατάκτηση της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την πρωτιά στις ευρωεκλογές αλλά συμπεριφέρεται σαν να είναι ο νέος εντολοδόχος του λαού για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Το θέμα όμως είναι ότι με το 26% δεν μπορεί να το κάνει αυτό, αλλά δεν θέλει να το καταλάβει. Ζητεί απ’ όλους τους πιθανούς συμμάχους του να μετανοήσουν!!! Κι επειδή δείχνει να τα έχει βρει με τους βιομήχανους, γίνεται ολοένα και πιο... ανελέητος!!! Από εδώ ορμώμενος ο παλαιός φίλος Κωστής Λίθινος μου έστειλε και το παρακάτω σημείωμά του:

Δήλωση μετανοίας;;;
                                                      
Μπροστά στο διαφαινόμενο πολιτικό αδιέξοδο το ακούσαμε και αυτό. Ηγετικά στελέχη του πολιτικού συνονθυλεύματος, που επιθυμεί να κυβερνήσει, απαίτησαν από τον εικαζόμενο μελλοντικό εταίρο τους να αποκηρύξει την έως τώρα πολιτική του και να ζητήσει συγνώμη για την υιοθέτησή της. Μόνο αν συμβεί αυτό, ισχυρίστηκαν, μπορούν να ξεκινήσουν μια πρώτη συζήτηση μαζί του για τη δημιουργία κυβέρνησης στο μέλλον.
Το πώς θα επιτευχθεί, χωρίς εγωισμούς, ο συγκερασμός διαφορετικών απόψεων, ώστε να δοθεί λύση στο πρόβλημα και να συνεχιστεί η ανάκαμψη της χώρας, αποτελεί, για τα παραπάνω άτομα, ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας. Προέχει ο εξευτελισμός του αντιπάλου τους. Μόνο έτσι, σκέφτονται μικρόψυχα, θα επιβεβαιωθεί η ορθότητα των απόψεών τους.
Η οπισθοδρόμηση του πολιτικού βίου είναι πλήρης. Γυρίζουμε, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, σε μία από τις πιο απεχθείς εκδηλώσεις της εμφυλιοπολεμικής περιόδου. Την απαίτηση δήλωσης μετανοίας από τον πολιτικό αντίπαλο με ό,τι αυτή συνεπαγόταν… Το θλιβερό είναι ότι, στην όλη υπόθεση, πρωτοστατούν άνθρωποι, το συγγενικό περιβάλλον των οποίων είχε νιώσει βαθιά μέσα του την οδύνη αλλά και τις συνέπειες μιας τέτοιας πράξης.
Πολύ γρήγορα, αν επιμένουν να αγνοούν ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο ως φάρσα, θα προσγειωθούν στην πραγματικότητα.

30.5.2014
Κωστής Λίθινος

Monday, May 26, 2014

ΤΕΧΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Όμως, η Λένα Κιτσοπούλου είναι ελεύθερη;;;

Διαβάζω στα "Νέα" [23/5/2014] το ρεπορτάζ για τη "θεατρική" δραστηριότητα της Λένας Κιτσοπούλου, η οποία μπορεί να είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας κι ό,τι άλλο θέλει. Φοράει πράσινο σκουφί στην Κοκκινοσκουφίτσα και την αφήνει να ερωτοτροπεί με τον αδελφό της. Σώζει τον Αθανάσιο Διάκο από τη σούβλα των Τούρκων και τον μεταμορφώνει σε σουβλατζή του 21ου αιώνα. Και εμφανίζει μια ηρωίδα του Ξενόπουλου ως Eϊμι Γουάινχαουζ. Τελικά η 43χρονη δημιουργός έχει φετίχ να αποδομεί προκλητικά ό,τι βρεθεί στο διάβα της; Ο βιασμός ή μια σεξουαλική πράξη επί σκηνής – όπως εδώ στη φωτογραφία, στην «Κοκκινοσκουφίτσα» – είναι συνήθη στις παραστάσεις με την υπογραφή της Λένας Κιτσοπούλου.

Έχω ξαναγράψει για την εν λόγω καλλιτέχνιδα, που τυχαίνει να έχει αρκετούς θαυμαστές και φανατικές θαυμάστριες. Αλλά το ζήτημα ότι ο καθένας θα μπορούσε με την όποια δραστηριότητά του να έχει οπαδούς, κοινό. Εκείνο όμως που ξεχωρίζει την Κιτσοπούλου είναι πως προσπαθεί [και είναι δικαίωμά της] να βάλει τις δικές της ψηφίδες στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου. Μέχρι στιγμής το μόνο που έχει καταφέρει είναι η εν γένει πρόκληση, η οποία καταχρηστικά θα έλεγα ότι συνιστά θεατρική δραστηριότητα. Μπορεί εγώ να έχω την κλασική αντίληψη περί θεάτρου και ενδεχομένως να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν αντιλαμβάνομαι την "πρωτοπορία"!!!
 
Δυστυχώς εδώ στη χώρα μας κάποιοι που κάποτε έτυχε να παρακολουθήσουν «πρωτοποριακές» μορφές τέχνης στο εξωτερικό, επιχειρούν να τις μεταφέρουν στα καθ' ημάς, αλλά συνήθως το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό. Κατά κανόνα ό,τι σχετίζεται με τη γενετήσια πράξη κάποιοι καλλιτέχνες σαν την Κιτσοπούλου το παίζουν στα δάχτυλα. Εγώ δεν πρόκειται να κάνω μάθημα για το τι είναι θέατρο, διότι το θέατρο ήταν, είναι και θα παραμείνει απλώς μια υπόθεση ρευστή, θολή, μυστηριώδης, όσο καμιά άλλη μορφή τέχνης. Είναι εύκολο να δρέψει κανείς ανεξάντλητες δάφνες, αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο αλλά και με το χυδαιότερο καιροσκοπικό πνεύμα την ελευθερία που παρέχει αυτή η ίδια η τέχνη του θεάτρου.
 
Αλλά αυτό που κάνουν οι νεότεροι [όχι όλοι] καλλιτέχνες είναι να παρουσιάζουν την θεατρική τέχνη ως κάτι το εντελώς αινιγματικό, χρησιμοποιώντας πυθικά στοιχεία τα οποία μήτε οι ίδιοι δεν μπορούν να τα μεταβάλουν σε χρησμούς. Ουσιαστικά πρόκειται για μια τέχνη που παραπέμπει ευθέως στον Πύργο της Βαβέλ, όπου η «γλώσσα» του κάθε καλλιτέχνη εκδηλώνεται ως βαρβαρισμός για τους άλλους. Δεν μπορώ να καταλάβω εάν η «αποδόμηση» που κάνει η Κιτσοπούλου και της ιστορίας και των παραμυθιών αποτελεί το νέο όπλο της σημερινής θεατρικής τέχνης. Οτιδήποτε σπιθίζει στο μυαλό της Κιτσοπούλου δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θερμαίνει και τη θεατρική τέχνη. 
 
Στέκομαι με απορία απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο. Δεν είμαι αισθηματίας και πολύ περισσότερο ηθικολόγος. Απλώς θεωρώ ότι η ελάχιστη καλλιτεχνική αξιοπρέπεια επιβάλλει στον καλλιτέχνη να επικοινωνεί με το κοινό του με βάση έναν κώδικα που τον προμηθεύει το οργανωμένο θέαμα της ζωής, όχι με βάση άμορφες και φευγαλέες εσωτερικές καταστάσεις. Κάθε προσπάθεια καλλιτεχνικής έκφρασης έχε και τη φύρα της. Στο θέατρο, όπως και σε κάθε άλλη μορφή τέχνης, η φύρα ήταν και είναι η φτήνια και σε κάποιες περιπτώσεις η πλήξη!!!

Sunday, May 25, 2014

ΑΝΑΔΙΠΛΩΝΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ...



Λέω ότι πλέον είμαι βυθισμένος στον σκεπτικισμό. Μην πάει το μυαλό σας εκεί που νομίζετε. Διότι απλώς είναι ένας σκεπτικισμός με στόχο ορισμένη ηγεσία, κοντόθωρη κι εγωιστική και μια δυσπιστία για την ειλικρίνεια αυτής της ηγεσίας. Στόχος είναι και μια μεγάλη μερίδα της κατακερματισμένης ελληνικής κοινωνίας που σπαράσσεται από ασίγαστες διαμάχες, και εσωτερικές αντιφάσεις και παραδέρνει σαν ζαλισμένο κοτόπουλο.
Ποια είναι τα εσωτερικά μηνύματα της εποχής;;; Όποια κι αν είναι αυτά, δεν τα πιάνουν όλοι οι άνθρωποι είτε είναι πολιτικοί είτε αναλυτές είτε διανοούμενοι, και φυσικά ούτε καν η πλειοψηφία τους.
Κι έτσι, μετά και τους κραδασμούς που δέχτηκα τις τελευταίες μέρες, τους κραδασμούς που δέχτηκα σαν ηλεκτρικές εκκενώσεις, αναδιπλώνομαι στην ιδιωτική μου ζωή. Η  λογική λέει ότι η δύναμη της ζωής συνεπαίρνει κι αντιπερνάς και ξεχνάς. Μπορεί να ξεχνάς αλλά το ρεύμα σε άγγιξε. Η κοινωνία μας είναι αυτή που ήταν πάντοτε, δηλαδή μια μεταβαλλόμενη συστοιχία από φαινόμενα, που τα ανθρώπινα όντα τα βλέπουν από ορισμένη γωνία κι απέναντι στα οποία βολεύονται όσο μπορούν καλύτερα.
Τελικά, η ζωή είναι το απρόοπτο, και η πονηριά του έγκειται στο να μας ξεγελάει με την εντύπωση πως ακολουθεί, εφαρμόζει, νόμους σταθμητούς… Ωστόσο, είναι ένα ζήτημα προς μελέτη το θέαμα μιας κοινωνίας που κατατρύχεται από ένα συνειδητό ή ασύνειδο σύμπλεγμα ενοχής για τις όποιες επιλογές της. Και το αστείο είναι ότι στον παράδοξο κόσμο μας, όπου έτυχε να ζούμε, οι πιο ευτυχισμένοι δεν είναι πάντοτε και οι καλοί!!!

Saturday, May 24, 2014

ΜΕΡΑ ΕΚΛΟΓΩΝ: Στις ατραπούς της ουτοπίας!!!!!

ΚΑΠΟΤΕ νόμιζα ότι μονάχα στα μονοκομματικά καθεστώτα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης φορούσαν λιβρέα, αλλά έπρεπε να περάσει πολύς χρόνος για να καταλάβω ότι και στα σημερινά [ας τα πω καταχρηστικά...] καθεστώτα τα ΜΜΕ έχουν μεταβληθεί σε όργανα πλύσης εγκεφάλων. Εάν δεν υπήρχαν αυτά ποιος θα γνώριζε λόγου χάρη το ΠΟΤΑΜΙ;;;;

Για πρώτη φορά ίσως τόσο ωμά και ξεδιάντροπα καθιερώθηκε ένα νέο "πολιτικό" κόμμα, που φιλοδοξεί ο αρχηγός του να σώσει τη χώρα και τον λαό από το "παλιό κομματικό κατεστημένο"!!!! Χωρίς ιδεολογικό εξοπλισμό, χωρίς πολιτικές αρχές, χωρίς πρόγραμμα, παρά μονάχα μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη του, κατηγορεί τους πάντες και εκτοξεύει έναν λόγο ασύντακτο, ακατανόητο, αλλά συνθηματολογικό που ανταποκρίνεται στη δυσαρέσκεια των πολλών από ανικανοποίητους πόθους και επιδιώξεις.
Η δημοκρατική ιδέα, ανεπανόρθωτα συκοφαντημένη χάρη στους από καταβολής καπήλους της, παρουσιασμένη ως αίτιο βλοσυρής μισαλλοδοξίας και αμοιβαίας επιβουλής, με το ηθικό του κόσμου καταρρακωμένο από τα ατελείωτα επακόλουθα μιας κομματικής διαμάχης και μιας άνευ ορίων και όρων αντιπαράθεσης που δεν συνέτισε κανέναν, με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να καθορίζουν ακόμα και το φαγητό που θα φάμε, και πού θα δώσουμε την ψήφο μας!!!
Μπορεί εύκολα κανείς να διαπιστώσει ότι έχει προκληθεί τέτοια σύγχυση κι έχουν δημιουργηθεί τέτοιες επικίνδυνες αυταπάτες, ώστε έχει εκτραπεί η δραστηριότητα μεγάλων μαζών στις ατραπούς της ουτοπίας. Και είναι λυπηρό σήμερα να παρατηρούμε τους ανθρώπους που έχουν την ψευδαίσθηση ότι γίνονται «ζώα πολιτικά» για ν’ αλλάξουν τη ροή των πολιτικών εξελίξεων, ενώ είναι απλώς άβουλα ζωντανά.
Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι  όλα αυτά που ακούστηκαν και ακούγονται και γράφονται σχετικά με την ανανέωση του πολιτικού κόσμου και την εξυγίανση και κάθαρση της πολιτικής ζωής ως δημόσιας λειτουργίας, μπορεί να εκφράζουν μια δεδομένη στιγμή και το διάχυτο αίσθημα που κυριαρχεί στις ώρες του κομματικού παροξυσμού, αλλά στην πραγματικότητα είναι αέρας κοπανιστός!!! Τα πράγματα είναι τόσο απλά όσο όταν διψασμένος στο κατακαλόκαιρο πίνεις αχόρταγα ένα ποτήρι κρύο νερό.
Είναι αποδεδειγμένο ότι ουδέποτε οι πολιτικοί υπήρξαν ηθοπλάστες, αφού η τέχνη τους, το επάγγελμά τους, στηρίζεται στην εκμετάλλευση των ελπίδων ή της λαϊκής ευπιστίας. Ακούω μερικές φορές ορισμένους να λένε ότι δεν είναι «επαγγελματίες πολιτικοί» και χαμογελώ με συγκατάβαση. Από τη στιγμή που μπαίνει κανείς στο στίβο της πολιτικής αντιπαράθεσης και διεκδικεί κυβερνητική εξουσία, είναι πολιτικός. Κι εκείνοι που επιτίθενται λαύροι κατά των «παλιών», σε χρόνο ρεκόρ, αποδεικνύονται χειρότεροι από τους παλιούς.

Η πολιτική ζωή σήμερα είναι οργανωμένη σ' επίπεδο εδωδιμοπωλείου!!!!!

ΠΡΕΠΕΙ να παρατηρήσω ότι ίσως για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου είδαμε τόσους... ευρωπαϊστές, ευρωσκεπτικιστές, εθνοκάπηλους και αριστεροκάπηλους. 

Ποτέ άλλοτε στη χώρα μας και στο χώρο της πολιτικής δεν είχε σημειωθεί τόση κατανάλωση σε λόγια για ανθρωπιστική κρίση, καταστροφή, εγκληματική πολιτική, κλεπτοκρατία, τραπεζοκρατία, υποτέλεια, μιζέρια, διαπλοκή, εκβιαστές, απατεώνες, λεηλασία, ιερατείο των μερκελιστών, τοκογλυφία, διαφθορά, εξάρτηση, αναξιοπρέπεια, ανασφάλεια, πολιτικό κατεστημένο, οπισθοδρόμηση, βαρβαρότητα, ανατροπή, πλυντήριο σκανδάλων, πολιτικά ζόμπι, νεοναζιστική συμμορία, ανατροπή των μνημονίων, σταμάτημα των μνημονίων, σκίσιμο των μνημονίων, καταδίκη των μνημονίων, κέντρα μιντιακής λοβοτομής, ευρωνταβατζήδες, τρομολαγνικά σενάρια ανατριχίλας, πολιτικές μαριονέτες, ψεύτες, μάχη των μαχών, μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, μνημονιακό σύστημα εξουσίας, βάρβαρη πολιτική...
 
Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί είναι βέβαιο ότι δεν βοηθά στη χάραξη μιας εθικής πολιτικής πορείας. 
Φανατισμός, εχθρότητα, μισαλλοδοξία...
Η πολιτική ζωή σήμερα φαίνεται να είναι οργανωμένη σ' επίπεδο εδωδιμοπωλείου. Κι έχουμε πολλά εδωδιμοπωλεία...
Πάντως, σαν λαός δοκιμάζουμε για άλλη μια φορά μια περίεργη μαζογχιστική ηδονή από τον εξευτελισμό...

Tuesday, May 20, 2014

ΠΟΙΟΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΙΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ;;;





Ακούστηκε πολύ τα τελευταία χρόνια, κυρίως μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ότι έχουμε το τέλος των ιδεολογιών και όλοι όσοι δεν είχαν ποτέ σχέση με το μαρξισμό και την πολιτική σκέψη, βρήκαν την ευκαιρία να πλιατσικολογήσουν σ’ ένα κόσμο που κοιτάει κατάπληκτος τις ραγδαίες αλλαγές που συμβαίνουν γύρω του. Υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα που σχετίζεται με τη διάσταση ιδεολογίας και πολιτικής. Είναι αλήθεια ότι στον αιώνα μας είδαμε να συντρίβονται όνειρα και προσδοκίες, αλλά είδαμε και νιώσαμε την πολιτική πρακτική με το πρόσχημα της ιδεολογίας να οικοδομεί μια κοινωνία υποταγμένη στις επιθυμίες των λογιστών του μεγάλου κεφαλαίου.

Μπορεί, πράγματι, να είχαμε το τέλος των ιδεολογιών, αλλά αυτό έγινε όταν οι ιδεολογίες μπήκαν στην υπηρεσία της πολιτικής και μάλιστα της ανταγωνιστικής κομματικής λογικής. Μετρήθηκαν στην προκρούστεια κλίμακα μιας κοινωνίας που πίστεψε ότι βρήκε απαντήσεις στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ενώ ο κομματικός καιροσκοπισμός, πεδικλωμένος και στην ιδιοτέλεια ορισμένων κατ’ επάγγελμα πολιτικών, επιχείρησε να καλυφθεί πίσω από δήθεν κοινωνικές επιδιώξεις. Έχουμε το τέλος των ιδεολογιών, αλλά έχουμε και την απουσία πολιτικών αρχών και ιδεών από τους κομματικούς σχηματισμούς που ευαγγελίζονται «λύσεις» για τα καυτά προβλήματα της κοινωνίας.

Σχεδόν όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί σήμερα τοποθετούνται στο λεγόμενο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, για να σώσουν τη χώρα, κι έτσι έχουν παραμεριστεί ιδεολογίες  και άλλες πολιτικές αξίες. Όλοι επιζητούν τη σωτηρία της χώρας, αλλά ο καθένας έχει το δικό του τρόπο, και υποτίθεται το δικό του σχέδιο. Πραγματικά χρειάζονται άμεσα πρακτικές λύσεις και ένα όραμα για να ξέρουμε που πατάμε και ποιους δρόμους θα περπατήσουμε.

Οι λύσεις, όποιες κι αν είναι αυτές, δεν γίνεται να είναι αποστεωμένα ιδεολογήματα και σχέδια. Χωρίς ιδεολογικό φορτίο, καμιά λύση δεν είναι ικανή να οδηγήσει στην ευημερία. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οδηγούμαστε σε κοινωνίες ολοκληρωτικές. Η ωριμότητα της πολιτικής έχει άμεση συνάφεια με την αναγνώριση των λαθών της. Είναι βέβαιο ότι η πολιτική πρακτική σκότωσε τις ιδεολογίες και οι διάφοροι δημαγωγοί και λαϊκιστές αναλώνονται στο κυνήγι μαγισσών. Όλοι έχουν ένα άλλο σχέδιο, το οποίο όμως κανείς δεν γνωρίζει, αλλά όλοι επιφυλάσσονται να το εφαρμόσουν αφού πρώτα «σκοτώσουν» τους μνημονιακούς!!!!!

Όμως, ποιος δεν είναι αντιμνημονιακός;;; Όλος ο ελληνικός λαός δεν θέλει τα μνημόνια, δεν θέλει την ανεργία, δεν θέλει τη φτώχεια, αλλά θέλει να νιώσει ασφάλεια, να έχει την εργασία του, να μπορεί να εξασφαλίσει τα παιδιά του… Ωστόσο, είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς ποιοι είναι εκείνοι που μπορούν να συμβάλουν και να ποδηγετήσουν για την οικοδόμηση μιας νέας εθνικής συνείδησης που θα είναι ικανή ν’ ανταποκριθεί στις αξιώσεις που διεκδικεί από τον πολίτη η νέα κοσμογονική εποχή μας. Πρέπει να επισημάνω ότι τα τελευταία χρόνια, σε γενικές γραμμές, δεν διαπίστωσα ότι υπήρξαν πολιτικοί που επιδόθηκαν με ακοίμητο ζήλο σε μια συνειδητή και ορθολογική αποτίμηση των αξιών της εθνικής ζωής.

Η περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου ίσως αποτελεί μια εξαίρεση, που όμως αμαυρώθηκε από τις αντιδράσεις φίλων και εχθρών, από τις αντιδράσεις του επιχειρηματικού και εκδοτικού κατεστημένου και φυσικά από τη συντηρητική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επ’ ουδενί δεν δέχομαι τις αιτιάσεις όλων εκείνων που τον πολέμησαν και ακόμη των πολεμούν. Και τούτες εδώ τις γραμμές αν τις διαβάσουν κάποιοι που τον έχουν στα μαύρα κατάστιχα, θα εκνευριστούν. Είναι όμως αλήθεια ότι ελάχιστοι αντιμετώπισαν με ψυχραιμία την πολιτική στάση του Παπανδρέου. Απλώς βρήκαν την ευκαιρία να τον θεωρήσουν αποδιοπομπαίο τράγο ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, κι αφού του τα είχαν φυλαγμένα για διαφόρους λόγους κι επειδή ήταν γιος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Δηλαδή, ο Παπανδρέου έφερε τα μνημόνια;;; Ο Παπανδρέου τα έφερε ή η καταστροφική πολιτική της προηγούμενης καραμανλικής πενταετίας και η διεθνής οικονομική κρίση;;; Αλλά, για ιδιοτελείς λόγους το αντιπαρέρχονται αυτό λες και ο Παπανδρέου ήταν μανιακός του δανεισμού. Θα έλεγα ότι γνώριζε τον κίνδυνο για την προσωπική πολιτική του εξέλιξη και προοπτική. Όμως προείχε η προσπάθειά του να κάνει ό,τι ήταν δυνατό για να σωθεί η χώρα. Και φυσικά δεν περιμένουμε να πουν ποτέ την αλήθεια τα επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα, τα οποία συνωμοτικά, σχεδιάζουν την επόμενη μέρα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Το αστείο είναι ότι όλοι έχουν λεηλατήσει τον Παπανδρέου και την πολιτική του. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το ν' ακολουθήσουν την πολιτική του. Τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ, την πολιτική πρακτική του ΠΑΣΟΚ έχει αρπάξει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που τον διαφοροποιεί είναι ότι θέλει να διώξει όλους τους άλλους και να σκίσει τα μνημόνια!!! Αυτή τη στιγμή τα ποσοστά του έχουν χτυπήσει ταβάνι και δεν πάνε παραπάνω. Ωστόσο, επιμένει κι έφτασε στο σημείο ο Τσίπρας να μιλάει ανενδοίαστα για δημοψήφισμα, που όταν το έλεγε ο Παπανδρέου, έγιναν αυτά που όλοι γνωρίζουμε.

Δείτε και την περίπτωση του Ποταμιού, ενός μορφώματος που όχι μόνον δεν έχει ιδεολογία, αλλά και ο κατά δική του ομολογία ηγέτης και πρόεδρός του είναι χαμένος στο διάστημα, αγνοώντας στοιχειώδεις κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς. Και οι άνθρωποι που τον πλαισιώνουν, σ’ ένα μεγάλο ποσοστό, είναι άσχετοι από τα πεπραγμένα της δημιουργίας αυτού του «κόμματος». Νομίζουν ότι είναι κάτι το καινούργιο, ότι θα φέρει τον αέρα μιας αλλαγής στη χώρα, ότι θα διώξουν τους παλιούς για να εγκατασταθούν οι ίδιοι που θεωρούν εαυτούς άσπιλους, αμόλυντους και άφθαρτους!!! Να φανταστείτε ότι ο αρχηγός του πήγε να ψηφίσει έχοντας στην πλάτη του το σακίδιο που θέλει να το κάνει σήμα κατατεθέν. Δηλαδή, δεν ξέρει κανείς πώς να τον αντιμετωπίσει. Είναι κυριολεκτικά απολιτίκ και ο ίδιος αλλά και οι περισσότεροι από τους ακολούθους του.

Την ιδεολογία σας να μας πείτε!!! Εκεί είναι το ζήτημα. Αλλά, ο υποστηριζόμενος από το κατεστημένο των μέσων μαζικής ενημέρωσης αρχηγός του Ποταμιού, οργανώνει το προσωπικό του ημερολόγιο με βλακώδεις φραστικές μπουρμπουλήθρες και φωτογραφικές πόζες λες και κάνουμε καλλιστεία. Η χώρα δεν χρειάζεται καλλιστεία, αλλά καθαρό λόγο, θέσεις, ιδεολογία και όραμα.

Sunday, May 18, 2014

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ....

Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει!!!!
Δεν θα τα βάψουμε και μαύρα.
Παρακολουθώντας όλο αυτό το [ας μου συγχωρεθεί αυτή η κοινότοπη λέξη] "τζέρτζελο" χθες στα τηλεοπτικά κανάλια, ένιωσα μια απέχθεια για την κοινωνία που ζούμε.
  • Πολιτικοί και μέσα μαζικής ενημέρωσης σέρνουν το κάρο με τα πρόβατα...
Σα να έβλεπα ένα έργο κινηματογραφικό κι απορούσα αν αυτό σχετίζεται με ό,τι ονειρεύτηκα κι εγώ και πολλοί άλλοι, που σήμερα αισθάνονται μια απέραντη μοναξιά.
Χθες είδαμε κάποιους πολιτικούς και κάποια κόμματα που ξεκίνησαν τον πολιτικό τους αγώνα από μιαν ανεπίγνωστη ουτοπία και μόλις είδαν τα νούμερα των αποτελεσμάτων προσγειώθηκαν ανωμάλως.

Μερικοί κοντόφθαλμοι είχαν ονειρευτεί "ανατροπές". Αλλά για να ονειρεύεται κανείς ανατροπές πρέπει να έχεις προθέσεις δημιουργικές. Απλούστατα, αυτές οι δυνάμεις της "ανατροπής" έχουν καταλυτική και μόνο καταλυτική πρόθεση. Μηδενιστική. Και είμαι βέβαιος ότι η σημαία τους δεν θα είναι πια κόκκινη, αλλά μαύρη.
  • Επαναλαμβάνω ότι μ' ενοχλεί πια ο φανατισμός - και ο πολιτικός και οποιοσδήποτε άλλος...
Παρότι η εξέλιξη μπορεί ν' ανοίξει πόρτες για κάτι καινούργιο, εντούτοις φοβάμαι που οδηγούμαστε σε πολιτικό χάος, σ' έναν ακατονόμαστο συμφυρμό, που τελικά θα τον εκμεταλλευθούν οι ίδιες αποσυνθετικές δυνάμεις, οργανωμένες γύρω από επιχειρηματικά συμφέροντα και με εξαγορασμένη και υποδουλωμένη, έτσι που να μην μπορεί να υπηρετήσει την καλύτερη, την εσωτερική απελευθερωτική πλευρά του πολίτη.

Ζητάμε μια χαρούμενη κοινωνία χωρίς προβλήματα επιβίωσης και μας δίνουν τον αποσυνθετικό συναγελασμό, έτσι που ο απλός πολίτης να βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να συλλάβει την πραγματικότητα.

Οι κομματικές σκοπιμότητες υπερακοντίζουν κάθε άλλη σημασία ή αξία στον καιρό μας. 
Κάποτε νόμιζα ότι η διαπαιδαγώγηση του πολίτη μπορεί να γίνεται και με μια σωστή κομματική πολιτική, αλλά τελικά γίνεται με το ήθος μιας Πολιτείας που όμως απέχει παρασάγγας από το να είναι εντολοδόχος του πολίτη, διότι απλώς παραμένει [κι αυτό φυσικά σε όλο τον κόσμο] όργανο για επιδιώξεις αλλότριες, υπονομευτικές.

Saturday, May 17, 2014

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΦΥΣΑΕΙ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΑΕΡΑΚΙ!!!!

Και τότε στη μεγάλη παράταξη μειοψηφία ήμουν...
Και τώρα μειοψηφία είμαι...
Αυτό που έχω να πω είναι ότι η μειοψηφία λέει ότι μπορεί αύριο να φανεί ότι δεν είναι κάτι χωρίς συνέπειες η απογύμνωση του ανθρώπου απ' όλες τις ηθικές αξίες.
Η ιστορία συνεχίζεται.
Μπορεί να έρθουν μια μέρα στη ζωή γενιές εφοδιασμένες με αλλόκοτες αξιώσεις, που δεν τις προβλέπουμε εμείς σήμερα.
Μ' ενοχλεί πάντως που στις μέρες μας πολλές κομματικές ομάδες και νεόφερτοι πολιτικοί πετάνε λάσπη στα μούτρα των παλιότερων.
Αλλά και η φρασεολογία που χρησιμοποιείται στην πολιτική "αντιπαράθεση".
Λέει ο ένας: Είσαι τζογαδόρος...
Λέει ο άλλος: Είσαι εκβιαστής, τρομοκράτης, κομπάρσος, υπάλληλος της Τρόικας κ.ά.
Έξαλλη μεγαλαυχία και από τις δυο πλευρές.
Και από τις δυο πλευρές αλλά και από άλλες, παρατηρω ότι τα μυαλά όλων είναι φουσκωμένα, ένα αίσθημα αυταρέσκειας τους έχει καταλάβει, μια στενόκαρδη μισαλλοδοξία και φτηνή φιλοπρωτία!!!
Αντί να διαφωτίζουν τον κόσμο, τους νοιάζει πώς θα προβάλουν τον εγωισμό και τη ματαιοδοξία τους.
Ειμαι πεπεισμένος ότι όλοι αυτοί οι φαρισαίοι, οι παραγωγοί νοθείας, διαφθείρουν στη σειρά όλες τις γενιές, από τα γενοφάσκια τους.
Φταίει η παιδεία για το επίπεδο της κοινωνίας αλλά δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνη. Και τούτο διότι οι πολιτικοί/κιβδηλοποιοί πετυχαίνουν ν α εκμηδενίζουν και να διαστρέφουν ακόμα και την παιδεία.
Πάντως η αυτοσυνέπεια του κόσμου  περισώζεται πια μόνο στους απλούς, παραγνωρισμένους ανθρώπους.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ....

Wednesday, May 14, 2014

Μια κοινωνία που μας ξεμοναχιάζει και μας πικραίνει....

Όσο και να θέλουν κάποιοι να διαδηλώνουν την ανεξαρτησία τους [κι εγώ μαζί], τελικά έχω την αίσθηση ότι ζούμε μέσα σ' ένα κλίμα γενικού εκβιασμού, που καθημερινά απλώνεται, επαυξάνεται, μπαίνει παντού, ακουμπάει όλους ανεξαιρέτως και το αποτέλεσμα έχει ηθικές διαστάσεις: την τρομοκρατία!!!! Οπότε, ένας που σκέφτεται, αμέσως θα φτάσει στο ερώτημα εάν υπάρχουν τουλάχιστον ψυχολογικές διέξοδοι...

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλών ειδών διέξοδοι και κυρίως πρακτικές. Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει πλέον ότι ο κόσμος μας είναι οργανωμένος σε βάση εμπορικά ανταγωνιστική, καθαρά κερδοσκοπική. Και τι κάνουμε λοιπόν;;;
Μπορεί κανείς να ευθυγραμμιστεί με το καθεστώς της γενικής αναρχίας που επικρατεί στην κοινωνία και να ησυχάσει - εάν δεν έχει απορίες, αγωνία, και ενδιαφέρον για την αλλαγή της κατάστασης. 

Είναι, λοιπόν, πανεύκολο να προσχωρήσεις σ' έναν κόσμο που δεν έχει αισθήματα, δεν έχει φιλότιμο, δεν έχει ανθρωπιά και τιμή!!! Αλλά εξίσου εύκολο είναι ν' αποφασίσεις να γίνεις "αντάρτης", που όμως είναι μια επιχείρηση δονκιχωτικής αυτοκτονίας. Λίγη φαντασία χρειάζεται για να καλλιεργείς ρομαντικά μια προσδοκία αθεμελίωτη, ουτοπική. Κι ακόμη, θα μπορούσες να περιχαρακωθείς σ' ένα δικό σου οχυρό, απομονωμένο και μισάνθρωπο και να παρατείνεις την αντίστασή σου μέχρι τέλους...

Τι κάνουμε;;; Δεν φαντάζομαι να περιμένετε να σας δώσω απάντηση ή να προτείνω μια λύση. Μακάρι να μπορούσα. Και δεν μπορώ γιατί σε μια κοινωνία που μαστίζεται από χυδαιότητα, ιδιωτική ή κρατική βία, γκανγκστερικές επιθέσεις, βιασμούς και κάθε λογής εκβιασμούς, το μόνο που ψάχνουμε να βρούμε είναι... στέρεο έδαφος!!! Επειδή δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλες κοινωνίες, θέλω να πω ότι η ελληνική κοινωνία έχει υψώσει τη σημαία μιας απροσμέτρητης βλακείας και κάνει ότι... ζει!!!! Αλλά δεν ζει γιατί είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο καθένας μας είναι εσωτερικά ασυντρόφευτος και η εσωτερική ερήμωση μας έχει κάνει να τρεκλίζουμε πέρα-δώθε και ν' αδυνατούμε να αποκρυπτογραφήσουμε αυτήν ακριβώς την κοινωνία που μας ξεμοναχιάζει και μας πικραίνει....

Tuesday, May 13, 2014

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ, Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ!!!!

ΣΤΙΣ ΚΑΝΝΕΣ ο Παπανδρέου παρουσίασε το σχέδιό του: το δημοψήφισμα θα γινόταν σε έναν μήνα και θα ανάγκαζε τον Σαμαρά και τους εσωκομματικούς του αντιπάλους να ευθυγραμμιστούν, δεδομένου ότι ακόμη και οι πιο δηλητηριώδεις επικριτές του δεν θα μπορούσαν να αντιταχθούν στη μόνη σωτηρία για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη...
Αυτό ήταν μια σωστή εκτίμηση.
  • ΟΜΩΣ, άλλα ήθελε η συντηρητική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Εάν ο Σαμαράς συμφωνούσε τότε, δεν θα χανόταν τόσος χρόνος και δεν θα χυνόταν τόσο δηλητήριο για τον Παπανδρέου, σε σημείο τέτοιο που να τον εχθρεύονται όλοι χωρίς να έχουν κατανοήσει τη συγκυρία της εποχής εκείνης.
Αλλά στις Κάννες, εν αγνοία του Σαρκοζί και της Μέρκελ, ο ΜΠΑΡΟΖΟ που τελικά φαίνεται ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αποπομπή Παπανδρέου, τηλεφώνησε στον Σαμαρά, τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το ξενοδοχείο του πριν ξεκινήσει η συνάντηση. Γνώριζε ότι εκείνος ήθελε απεγνωσμένα να αποφύγει το δημοψήφισμα.
Ο Σαμαράς του είπε ότι τώρα ήταν πρόθυμος να συνυπογράψει σε μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ - κάτι που επιμελώς απέφευγε επί μήνες, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει την πρωθυπουργία. 
Αργότερα ο Μπαρόζο πήρε τον Βενιζέλο στην άκρη και του είπε:
  • «Πρέπει να σκοτώσουμε αυτό το δημοψήφισμα».
Και ο προδότης συμφώνησε αμέσως. Το τέλος του δημοψηφίσματος θα ήταν επίσης το τέλος του Παπανδρέου.
  • ΤΕΛΙΚΑ, όλα έγιναν όπως τα είχαν σχεδιάσει.
Κι εδώ στην Ελλάδα, τα παπαγαλάκια τους, οι δημοσιογράφοι των τηλεοπτικών καναλιών και των μεγάλων εφημερίδων, έπαιξαν στο σκοπό που τους βάραγαν τα όργανα της Κομισιόν.
Αυτά που τώρα γράφονται από τον ξένο δημοσιογράφο στην εφημερίδα Financial Times, μάλλον δεν μπορεί κανείς να τ' αμφισβητήσει.
Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις των γνωστών τηλε-δημοσιογράφων που πρωτοστάτησαν στην [δημόσια] διαπόμπευση του Παπανδρέου, δεν χρειαζόταν και πολλή φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς ότι ένιωθαν κάπως άβολα, αλλά γρήγορα προσπέρασαν την πρώτη κρυάδα και συνεχίζουν σα να μη συνέβη τίποτα.
Κι ο Σαμαράς, το έχει βουλώσει και δεν μιλάει. Τι έχει να πει για το άθλιο παιχνίδι που έπαιξε υπακούοντας στα κελεύσματα των ηγετών της ευρωπαϊκής Δεξιάς;;; Του τηλεφώνησε ο Μπαρόζο...  Τα είχαν κάνει πλακάκια από τότε. Γιατί αυτή η μουσίτσα ο Μπαρόζο έχει παίξει πολύ άσχημο παιχνίδι σε βάρος της χώρας μας και σ' αυτό βοηθήθηκε από τους ηγέτες της Δεξιάς: πρώτα ο Κωστάκης Καραμανλής που τον έκανε βόλτες με το ελικόπτερο και μετά ο Σαμαράς που μας έκανε κορδελάκια εδώ στην Αθήνα, αρνούμενος να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, και να συνυπογράψει.
Τώρα τι έχει να πει για το χάσιμο τόσου χρόνου;;;
Μήπως υλοποίησε τις ανοησίες του με τα "Ζάππεια";;;
Αλλά και ο προδότης Βενιζέλος τι έκανε;;;
Παρακολουθεί ασθμαίνοντας την τακτική της Νέας Δημοκρατίας που καρπώνεται όλη τη δουλειά που [καταχρηστικά, ας δεχτούμε] πέτυχε η συγκυβέρνηση. 
Ό,τι έγινε, τοι έκανε η Νέα Δημοκρατία και ο πρωθυπουργός Σαμαράς!!!! Δηλαδή, η μεγαλύτερη απάτη.

ΕΚΛΟΓΕΣ: ΑΠΟΧΗ ή ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ;;;;



Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι σήμερα έχει διαβρωθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στους πολιτικούς ηγέτες τους και στους πολιτικούς θεσμούς, κι αυτό αποτελεί  το μεγάλο πρόβλημα του καιρού μας. Υπάρχει δυσπιστία απέναντι σ’ αυτούς που κουλαντρίζουν τις τύχες των λαών κι αυτό το βλέπουμε και σήμερα που, ενόψει των ευρωεκλογών και σύμφωνα με δημοσκοπικές έρευνες, παρατηρείται έντονο το στοιχείο της αποχής από τα πολιτικά δρώμενα και φαίνεται ότι είναι γενικευμένη η μαζική διάβρωση της εμπιστοσύνης.

Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν πρέπει να σταθούμε μονάχα στην λιτότητα που έχει επιβληθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες λόγω της οικονομικής κρίσης. Αλλά συνηθίζουν οι πολίτες να αποδίδουν την κρίση αυτή στις ηγεσίες τους, οι οποίες ναι μεν έχουν ένα μερίδιο ευθύνης αλλά δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνες αυτές. Αγωνιούμε όλοι για το μέλλον των παιδιών μας κι αυτό είναι κάτι που συμβάλλει στο να υποσκάπτεται η ίδια η ικανότητά να παρέχουμε την εμπιστοσύνη μας στους πολιτικούς.

Ξεχνάμε, ωστόσο, ότι η συμμετοχή μας αποτελεί ένα βασικό στοιχείο που θα μας βοηθούσε να επιτηρούμε ευκολότερα τις εξουσίες, και να ασκούμε πίεση. Μην κάνουμε το λάθος να ταυτίζουμε τη δυσπιστία με την ιδιώτευση ή την αδιαφορία για την πολιτική. Η αποχή μας ή η μη-συμμετοχή μας στα πολιτικά δρώμενα δεν μας βοηθάει να ελέγξουμε τις εξουσίες. Και στις εξουσίες άνθρωποι είναι!!!! Με όλα τα καλά και τα αρνητικά του ανθρώπου… Θα τους αφήσουμε έτσι, ελεύθερους ν’ αλωνίζουν;;; Αυτό που μας μένει είναι να προσπαθούμε κι εμείς να τους βοηθήσουμε να διορθώσουν τις παραλείψεις τους, τις ολιγωρίες τους, τις μεταστροφές τους. Να δυσπιστούμε για τις προθέσεις τους, να είμαστε σ’ επιφυλακή, να έχουμε τα μάτια ανοιχτά.

Ο Γάλλος ιστορικός Πιέρ Ροζανβαλόν, σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό «Le Nouvel Observateur» είχε πει: Η δυσπιστία αποτελεί στοιχείο της δημοκρατικής αρετής της επαγρύπνησης. Ο καλός πολίτης δεν είναι μόνον ένας περιοδικός εκλογέας. Είναι επίσης εκείνος που επαγρυπνεί διαρκώς, εκείνος που ελέγχει τις εξουσίες, που ασκεί κριτική σε αυτές, που τις κρίνει…

Αλλά πλάι στον λαό-εκλογέα, υπάρχει ένα ολόκληρο σύνολο πρακτικών επιτήρησης, παρακώλυσης και κρίσης που δίνει πράγματι φωνή και πρόσωπο στις μορφές ενός λαού-φύλακα, ενός λαού-αρνητή και ενός λαού-δικαστή.