Το εφήμερο δεν είναι παρά το μεταβλητό, που μεταβάλλεται κάθε στγμή, αλλά ουσιαστικά και εσωτερικά έχει άμεση συνάφεια με το στάσιμο. Κι όταν χαρακτηρίζουμε πρόσωπα και αντικείμενα και τους δίνουμε σχήματα και κορφές πλαστικές για να τα εντάξουμε στη συνείδησή μας, για να νοηθούν πρέπει να έχουν ταυτότητα, διάρκεια. Τελικά, αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε παρά μόνο μέσα σ' ένα σύμπαν με μορφές που εμείς οι ίδιοι τις έχουμε πλάσει.
Τα γράφω αυτά για να καταλήξω στο ότι η στάση μας και η εν γένει συμπεριφορά μας βασίζεται κάπου. Δηλαδή, η επικοινωνία μας με τον κόσμο περνάει μέσα από μια ασύνειδη επεξεργασία. Τα πάντα τα μεταφράζουμε σε δική μας γλώσσα, σε δικές μας έννοιες. Σα να μιλάμε με τον ίδιο τον εαυτό μας, αφού ο άλλος, ο συνομιλητής για να γίνει ορατός έχει επενδυθεί τη στολή που του φτιάξαμε και που είναι κομμένη και ραμμένη στα δικά μας μέτρα. Λίγο ψάξιμο ακόμη και θα καταλάβουμε ότι πρόκειται όχι για διάλογο, αλλά για φορτικό και απελπιστικό μονόλογο!!
Είναι σα να κουβεντιάζουμε με τον εαυτό μας. Κι αν δεν το κάνουμε και αυτό, υπάρχει κίνδυνος να τρελαθούμε. Και κάποιοι από τον περίγυρό μας το ίδιο κάνουν. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο αυτό μπορεί να νοηθεί και σαν διάλογος με τον κόσμο. Διότι ό,τι και να λέμε μεταξύ μας, δύσκολα αυτό υπερβαίνει το φράγμα που μας απομονώνει. Στο τέλος νιώθουμε ένα μπερδεμένο βουητό που ανεβαίνει πίσω από τους τοίχους μιας φυλακής και που δεν είναι παρά η μνήμη και η σοφία τόσων αιώνων.
Προκύπτει, φυσικά, ένα τεράστιο ζήτημα κι αυτό έχει σχέση με την άρνηση κάποιων από εμάς ν' αποδεχτούμε τα όρια και την λεγόμενη μοίρα κι έτσι καθημερινά αναλωνόμαστε, ψάχνοντας να βρούμε μια διέξοδο και δοκιμάζουμε να βγούμε από τον κλειστό χώρο. Μήπως υπάρχουν μέσα τρόποι επικοινωνίας που δεν αξιοποιήσαμε;; Ξέρουμε ότι ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι και κάποια στιγμή μπορεί να φτάσει και στο Άλφα του Κενταύρου, αλλά εμείς νιώθω ότι είμαστε ακόμη στα σπάργανα και δυστυχώς πουθενά δεν βλέπω ότι μπορεί να ενηλικιωθούμε...
No comments:
Post a Comment