Μια συνάντηση στο άπειρο!!!

"Ξαφνικά ένιωσα φόβο, ο κόσμος φαινόταν κενός και βουβός. Μια νότα θα τον ζωντάνευε, θα τον έκανε μουσικό όργανο. Όμως η νότα αυτή δεν παιζόταν και ο κόσμος παρέμενε άδειο κουτί...". Έτσι, σαν απελπισμένος ο Joseph Cotten, στο Πορτρέτο της Τζένι [Portrait of Jennie, 1947, σκηνοθεσία William Dieterle], ως Eben Adams, ο οποίος υποδύεται τον εραστή της Jennie, θα παλέψει στη ζωή του για να κερδίσει αυτό που δεν είχε καταφέρει, να γίνει δηλαδή ένας ζωγράφος με έργα εμπνευσμένα. Η τυχαία συνάντησή του με τη νεαρή 12χρονη Jennie σ' ένα πάρκο θα του αλλάξει τη ζωή, αφού θα γίνει η πηγή της έμπνευσής του. Βέβαια, ο χρόνος θα τον κάνει να καταλάβει ότι έχασε πολλά. Το κορίτσι θα γίνει μια όμορφη γυναίκα, θα την ερωτευτεί με πάθος, θα φιλοτεχνήσει το πορτρέτο της [που στην πραγματικότητα ήταν ένα έργο του ζωγράφου Robert Brackman], αλλά το φινάλε δεν θα είναι το επιθυμητό...

Μας είχε ειδοποιήσει η Μετεωρολογική Υπηρεσία, αλλά η βροχή ήρθε μετά τα μεσάνυχτα, με αστραπόβροντα. Κατάλαβα και από τα γαβγίσματα του σκύλου ότι έξω γινόταν χαλασμός. Ένιωσα σαν τον Eben Adams που αδυνατούσε να εισπράξει τα ερεθίσματα που του δίνονταν ωσότου γνώρισε την Jennie... Καλός ζωγράφος, τεχνίτης, απολάμβανε ό,τι έβλεπε, αλλά στα έργα του χανόταν η ουσία που ενδεχομένως επιθυμούσε να μεταφέρει από τα βάθη της δικής του καρδιάς στον μουσαμά. 

Βγήκα στο μπαλκόνι -τρεις η ώρα το πρωί- κι απολάμβανα τη βροχή που έπεφτε καταιγιστική. Ποτέ δεν κατάφερα ν' αποτυπώσω με λέξεις αυτό που νιώθω όταν βρέχει. Την έβλεπα κιόλας να δημιουργεί τις δικές της νότες κάτω από τις μεγάλες λάμπες των δρόμων και μετά να διαλύεται στην άσφαλτο... Δεν ακουγόταν παρά μόνο η δύναμη της βροχής και το πέσιμό της πάνω και σε τσίγκους, σε τζαμαρίες και σε τέντες... Κάπου-κάπου η γειτονιά φωτιζόταν από τις αστραπές, λες και ήταν ένα τεράστιο σκηνικό... 

Προσπαθούσα να φύγω, να ταξιδέψω έξω από τον χάρτη, αλλά η ώρα περνούσε και σκεφτόμουν ότι το ξημέρωμα θα διαλύσει τα πάντα, θα τα ισοπεδώσει και θα τους αποδώσει τη σκληρή τους επιφάνεια και την αναισθησία των ανθρώπων που εξαφάνισαν ρέματα, ποτάμια και τσιμεντάρανε ολόκληρη Αττική, για να κατοικούν ο ένας πάνω στον άλλον και να μισούν ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η κόλαση της Αθήνας... Είναι φορές που νιώθω ότι το καφκικό σύμπαν είναι υπαρκτό εδώ στην Αθήνα. Το ίδιο μια θανάσιμη αφαίρεση κι ένα εξοντωτικό περιβάλλον που συντρίβει τον άνθρωπο...

Ναι, προσπαθούσα να φύγω, προσπαθώ να ταξιδέψω έξω από τούτο το σύμπαν, στο άπειρο, χωρίς τις διαστάσεις που βάζουν οι κοινωνικές συντεταγμένες. Να ταξιδέψω στην αναζήτηση ενός άλλου κόσμου... Η Τέχνη είναι αλήθεια ότι προσφέρει μια διέξοδο, μέσα στην ψευδαίσθηση του χρόνου, σ' αυτήν την απιστία και προδοσία των πάντων που είναι η συνείδηση της επαφής μας με την αντικειμενική πραγματικότητα! Όμως η Σ. έγραψε σήμερα: "μην ξεχνάτε ότι το μεγαλύτερο όπλο στη ζωή είναι η ΑΓΑΠΗ...". Ε, λοιπόν, πάνω της διαλύονται πλάνες και πόθοι και όνειρα και σχέδια.