Sunday, April 8, 2012

Λυπάμαι, αλλά πρέπει να γράψω την άποψή μου...



Μόλις διάβασα και την παρακάτω είδηση: Με ιδιόχειρο σημείωμα ο συνταξιούχος δάσκαλος ζητά συγνώμη από τα παιδιά και τα 5 εγγονάκια του… Υπήρξε επίτιμος πρόεδρος του συλλόγου αιμοδοτών και άτομο με κοινωνική προσφορά και μειλίχιο χαρακτήρα...
  • ..................................

Αυτό είναι ένα ακόμη παράδειγμα μιας κοινωνίας που πάσχει! Το ζήτημα καταρχήν είναι ότι αυτός που αυτοκτονεί, έχει κάποιο πρόβλημα. Θα έπρεπε τον συνταξιούχο δάσκαλο να τον είχαν πάει στον ψυχίατρο. Οπως επίσης και τον φαρμακοποιό που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα. Αλλά αυτό δεν έγινε. Με τα μοιραία αποτελέσματα. Η κατάθλιψη έχει πάρει διαστάσεις στην εποχή μας για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
  • .................................. 
Και πρέπει κανείς να ξέρει αυτά που ξέρω κι εγώ, στοιχειωδώς ενημερωμένος, ότι μια αυτοκτονία που δημοσιοποιείται με τον τρόπο που έγινε προσφάτως, την ακολουθεί κι άλλη. Οι ψυχίατροι το ξέρουν πολύ καλά αυτό.
Αλλά πέσανε όλοι να "φάνε" εκείνους που μπορεί να έχουν αντίθετη άποψη. Κάνανε "ήρωα" τον φαρμακοποιό, που ήταν πολιτικοποιημένος, που ήταν αγωνιστής, που στεναχωριόταν για τους πάσχοντες και άλλα παρόμοια. Ένας πολιτικοποιημένος δεν αυτοκτονεί, αλλά μάχεται. Αυτές οι παπαριές που ακούστηκαν στην κηδεία του, είναι μας βάζουν σε σκέψεις. Δεν είναι δυνατό να γίνουμε υποχείρια κάποιων που εκμεταλλεύονται για κομματικό ή όποιο πολιτικό όφελος τέτοια περιστατικά.
  • .................................. 
Εάν στην Γερμανική Κατοχή όλοι όσοι πεινούσαν και υπέφεραν, δηλαδή το σύνολο σχεδόν του ελληνικού πληθυσμού, προχωρούσαν σε απονεννοημένα διαβήματα, θα έπρεπε καθημερινά να είχαν αυτοκτονίες. Ομως οι Ελληνες που δεν άντεχαν, βγήκαν στην Αντίσταση.
  • .................................. 

Σέβομαι την κόρη του φαρμακοποιού που θέλει να προσδώσει συμβολικό χαρακτήρα στην πράξη του πατέρα της, αλλά λυπάμαι γιατί δεν είχε κάνει το απλούστερο: να παρακολουθεί τον ηλικιωμένο πατέρα της όπως κάνουμε όλοι. Σ' ένα κείμενό της χθες η Ελενα Ακρίτα σημείωνε ότι μέσα σε δυο (2) χρόνια καταγράφηκαν 1750 αυτοκτονίες. Πέρασαν φυσικά στα ψιλά των ειδήσεων. Πού ήσαν όλοι αυτοί που άρχισαν τα δακρύβρεκτα ρεπορτάζ, τις σχοινοτενείς αγορεύσεις, τα καυστικά κείμενα στις εφημερίδες, που ήσαν οι πολιτικοί που κάνουν δηλώσεις για ψύλλο πήδημα;;;
  • .................................. 
Αυτοκτόνησαν λοιπόν δυο συνταξιούχοι, φαρμακοποιός ο ένας και δάσκαλος ο άλλος, που στο κάτω της γραφής δεν είχαν πρόβλημα επιβίωσης. Το ψωμί δεν τους έλειπε. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να μάθει τι διεργασίες υπήρξαν στο μυαλό τους για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Το μόνο που θα μείνει είναι οι αντιδράσεις κάποιων που θέλουν επιλεκτικά να ευαισθητοποιούνται. Διάβασα σε μια εφημερίδα ότι και ο Μίκης Θεοδωράκης έστειλε μήνυμα! Εντάξει. Ανθρώπινα, να το δεχτώ. Ωρα είναι όμως να γράψει και κανένα τραγούδι... Τότε απλώς θα πω ότι δεν μπορεί να μπερδεύουμε τον φαρμακοποιό με τον Γρηγόρη Λαμπράκη ή τον Σωτήρη Πέτρουλα!!!

No comments: